W aktach śledztwa znajduje się ich wykaz. O sobie nakazuje mówić: dyrektor, dyrektorek, prezes, doktorek, doktor. O jednym z koncernów informatycznych można było mówić i pisać w korespondencji elektronicznej jako „I Być Może”. To twórcze rozwinięcie nazwy tego koncernu. Oskarżony o wręczanie łapówek wiceprezes Netline Janusz J. to Misiu lub J23 (czyli Hans Kloss - red). Zastępca komendanta policji – KAT. Jego magnificencja – to szef MSWiA. Bezpośredni przełożony Witold D. – to MWD albo Western Digital – to w języku informatyków nazwa pojemnego i szybkiego dysku twardego. Z kolei „żołnierze” i „strażacy” to policjanci z KGP i pracownicy CPI, „do których miał większe zaufanie”.
Andrzej M. choć był czuły na kwestie bezpieczeństwa wpadł banalnie. Na początku łapówki były wpłacane na konto ojca i matki Andrzeja M. bezpośrednio w jednym z banków przy Galerii Mokotów. Praktycznie takie wpłaty bezpośrednio w okienku nie pozostawiały śladów. Ale szef CPI zażyczył sobie, żeby wiceprezes Netline wpłacał mu pieniądze przez wpłatomat. Wpłaty te - w sumie nieco ponad 200.000 zł - szybko namierzyło CBA (bo już wtedy interesowało się stanem posiadania Andrzeja M. ).
Agenci zwrócili się do banku o udostępnienie monitoringu z konkretnych dni i godzin. I nie było wątpliwości, że banknoty wkładał do maszyny wiceprezes Netline. Po zatrzymaniu Janusz J. pewnie po raz drugi zaskoczył śledczych. Zaczął opowiadać, ile jeszcze zapłacił łapówkarzowi z MSW – w sumie uzbierało się tego ponad 1 mln zł.
Według informacji prokuratury i CBA płacić mieli też dyrektorzy handlowi koncernów IBM i HP. Wiadomo też, że pieniądze te nie pochodziły z kasy tych koncernów. Przynajmniej bezpośrednio. Więc jak? Odpowiedź na to pytanie znajduje się w aktach sprawy. Jedna z dróg pozyskiwania kasy na łapówki miała wyglądać tak. IBM ma dostarczyć sprzęt informatyczny do dużego projektu, który zamawia CPI. Szef sprzedaży koncernu Marcin F. zwraca się do firmy, z którą na stałe współpracuje z pytaniem, czy wykona to zamówienie. Firma odpowiada: za 500.000 zł (to rynkowa kwota z wysoką marżą). Szef sprzedaży proponuje kwotę wyższą … 1.500.000 zł. Odpowiedź firmy jest oczywiście twierdząca. Ale firma nie zarobi więcej.
Co się więc dzieje z tym 1.000.000 złotych ekstra? Zanim trafi do funduszu łapówkarskiego przechodzi przez łańcuszek firm. Śledczy mają informacje, kto i jakie firmy uczestniczyły w takich łańcuszkach do tworzenia funduszy korupcyjnych.
Według kilku źródeł kluczem do zarzutów stawianych teraz przez CBA jest tzw. schemat, który rozrysował w śledztwie sam Andrzej M. To nic innego jak tabelka – zestaw działań mogących mieć związek z przyjmowaniem korzyści majątkowych i innych (działań) niezgodnych z prawem. Tabela składa się z trzech rubryk: „Opis”, „firma/instytucja”, „osoby mogące mieć związek i szczegółowa wiedzę”.
W sumie to rozbudowany donos składający się z 26 pozycji, które były szef CPI wskazuje jako podejrzane korupcją. Bez dowodów, bez szczegółów. Tylko nazwy projektów, nazwy firm, ministerstw, instytucji państwowych, jest nawet ABW, oraz nazwiska. Listę rozpoczyna przetarg, o którym ostatnio bardzo głośno, przetarg, który stał się symbolem korupcji w administracji państwowej, czyli konkurs na obsługę prezydencji Polski w EU w 2011 r. Zapis z tabelki brzmi: „obsługa prezydencji”, „Netline, MSZ, J. , J. prezes Netline, Monika”. Nic więcej. Na podstawie tej informacji śledczy zaczęli interesować tym przetargiem. Reszta tabeli jest również lakoniczna i tak samo wiarygodna jak pozycja pierwsza schematu Andrzeja M. Szczególnie ciekawa jest pozycja 21 – „finansowanie kampanii wyborczej SLD/PO”. Obok nazwa firmy i nazwisko.
Więcej o kulisach infoafery w najnowszym numerze t ygodnika "Wprost".
Najnowszy numer "Wprost" jest dostępny w formie e-wydania .
Najnowszy "Wprost" jest także dostępny na Facebooku .
"Wprost" jest dostępny również w wersji do słuchani a