Dziś rozpoczyna się największy festiwal muzyczny w Polsce - Open'er Festival. Potrwa on do 4 lipca w Gdyni. Kogo warto dziś zobaczyć na open'erowych scenach? Sprawdźcie w naszym zestawieniu!
mat. prasowe
Die Antwoord (02:00, Tent Stage)
Die Antwoord oparli swoją strategię promocyjną na egzotycznym pochodzeniu (zespół wywodzi się z RPA) i estetyce szoku, ale obie te rzeczy nie zadziałaby tak skutecznie, gdyby nie muzyka. A ta, na wskroś nowoczesna, czerpie z hip hopu i mocniejszych gatunków elektroniki. Brutalny rap Ninjy koresponduje ze przejaskrawionymi melodeklamacjami Yo-Landi. Do tej pory w ciągu 6 lat swojej kariery wydali trzy albumy studyjne. Na koncertach zawsze prezentują świetną formę i doskonałe show w połączeniu z odważną muzyką.
Alt-J (00:30, Main Stage)
Elektronika, pop, sporo muzycznych eksperymentów to nadal najlepsze określenia charakteryzujące muzykę Alt-J, która bywa trudna w odbiorze, ale ponieważ jest autentyczna, pozwala grupie zapełniać największe obiekty koncertowe w Anglii, a za Atlantykiem budować coraz mocniejszą pozycję. Ich poprzedni koncert na festiwalu był bardzo klimatyczny, ale wtedy odbywał się dużo mniejszej scenie. Czy zespół nie da się zjeść przez scenę główną? Trzeba to sprawdzić!
Father John Misty (22:30, Alter Stage)
Father John Misty to jedno z muzycznych wcieleń Joshu’y Tillmana, wokalisty, gitarzysty, pianisty a przez lata perkusisty formacji Fleet Foxes. Swoje pierwsze solowe albumy wydawał ponad dekadę temu, choć były to raczej rzeczy docierające do wąskiej grupy fanów, także z racji współpracy z małymi wytwórniami czy nawet próbami własnej dystrybucji. Tillman, multiinstrumentalista, czuwał nad wszystkimi aspektami procesu twórczego. Odszedł z zespołu, ale już wtedy zaangażowany był w swój nowy solowy projekt – Father John Misty. Kontakt z wytwórnią Sub Pop zaowocował wydaniem debiutu pod szyldem tej znamienitej wytwórni. Na „Fear Fun” Tillman odszedł od klasycznego folku, wzbogacając go psychodelią i niezależnym rockiem. Muzyk znany jest też z tworzenia muzyki do serialu "True Detective".
Drake (22:00, Main Stage)
Pierwsze kroki w przemyśle muzycznym stawiał w 2006 roku, kiedy wypuścił swój debiutancki mixtape „Room for Improvement”. Przez kolejne lata to właśnie mixtape’y – w hip-hopie wydawnictwa równe albumom – były pomysłem Drake’a na dzielenie się swoją twórczością z fanami. Regularny album raper wydał w 2010 roku – „Thank Me Later”. Jedna z najbardziej oczekiwanych płyt 2010 roku zadebiutowała na szczycie Billboardu. Wśród gości i producentów znaleźli się m.in. Alicia Keys, Kanye West, Jay-Z, Timbaland i Lil Wayne, z którym do dziś Drake’a łączy szczególna więź.
Chet Faker (20:45, Tent Stage)
Kiedy na listach przebojów i najważniejszych blogach muzycznych niezwykłą popularnością cieszyło się tzw. „hipster R’N’B”, Nicholas James Murphy, dwudziestopięciolatek z Melbourne, trochę na przekór postanowił oddać się soulowi, oczywiście stymulując klasyczny gatunek sporą dawką elektroniki. Warunki głosowe na śpiewanie soulu miał znakomite, pomysły na muzykę również. Zadziałało bardzo szybko. Najpierw cover „No Diggity” z repertuaru Blackstreet, potem pierwsze autorskie wydawnictwo „Thinking In Textures” i wreszcie wspólna EPka z Flume’em. W ciągu roku Chet Faker stał się jednym z najbardziej komentowanych nowych artystów.
Modest Mouse (20:00, Main Stage)
Modest Mouse został założony w 1993 roku przez gitarzystę i wokalistę Isaaca Brocka, basistę Erica Judy’ego i perkusistę Jeremiaha Greena. Pierwszym długogrającym albumem zespołu był "This Is a Long Drive for Someone with Nothing to Think About", wydany w 1996. Płyta zebrała doskonałe recenzje w niezależnej prasie muzycznej i obecnie należy do kanonu niezależnego rocka dzięki takim utworom jak otwierający ją "Dramamine". Po wydaniu w 1997 „The Lonesome Crowded West" zespół zdobywał coraz większy rozgłos, co przypieczętował kontraktem z dużą wytwórnią, Epic Records. Pierwszym wydawnictwem w nowym miejscu zostało "The Moon & Antarctica" (2000). Album zrywał z hałaśliwym, pustynnym rockiem pierwszych albumów i przynosił bardziej wypolerowaną produkcję. Z drugiej strony, teksty i brzmienie na tej płycie są szczególnie mroczne i chłodne, pełne tłumionej złości. Po kilku zmianach w składzie, zespół powrócił w 2004 z "Good News for People Who Love Bad News" i sięgnął po światową sławę.
HV/NOON (19:30, Alter Stage)
HV/NOON to wspólny projekt producentów – Hatti Vatti oraz Mikołaja „Noona” Bugajaka. HV do tej pory kojarzony ze sceną elektroniczną oraz Noon, producent odpowiadający za klasyczne albumy Grammatika i wspólne płyty z Pezetem połączyli siły na producenckim albumie z gościnnym udziałem O.S.T.R., Eldo, Małpy, Hadesa czy Jotuze. Płyta „HV/NOON” to połączenie samplingu i elektroniki lub po prostu niezwykle udana fuzja różnych gatunków muzyki miejskiej.
Milky Wishlake (15:45, Alter Stage)
Milky Wishlake to młody producent, wokalista, kompozytor i pianista. Zadebiutował pod koniec 2014 roku samodzielnie wyprodukowaną, 20-minutową EP – ką pt. Five Contemporary Songs, która pozwoliła mu podpisać kontrakt z wytwórnią NEXTPOP, odpowiedzialną za sukcesy BOKKI, Fismolla i Kari. Sam artysta wśród inspiracji wymienia przede wszystkim Queen, Jamiroquai, Talk Talk i Bjork, z kolei dziennikarze stawiają go obok Sohna, Burial czy How To Dress Well.
Die Antwoord oparli swoją strategię promocyjną na egzotycznym pochodzeniu (zespół wywodzi się z RPA) i estetyce szoku, ale obie te rzeczy nie zadziałaby tak skutecznie, gdyby nie muzyka. A ta, na wskroś nowoczesna, czerpie z hip hopu i mocniejszych gatunków elektroniki. Brutalny rap Ninjy koresponduje ze przejaskrawionymi melodeklamacjami Yo-Landi. Do tej pory w ciągu 6 lat swojej kariery wydali trzy albumy studyjne. Na koncertach zawsze prezentują świetną formę i doskonałe show w połączeniu z odważną muzyką.
Alt-J (00:30, Main Stage)
Elektronika, pop, sporo muzycznych eksperymentów to nadal najlepsze określenia charakteryzujące muzykę Alt-J, która bywa trudna w odbiorze, ale ponieważ jest autentyczna, pozwala grupie zapełniać największe obiekty koncertowe w Anglii, a za Atlantykiem budować coraz mocniejszą pozycję. Ich poprzedni koncert na festiwalu był bardzo klimatyczny, ale wtedy odbywał się dużo mniejszej scenie. Czy zespół nie da się zjeść przez scenę główną? Trzeba to sprawdzić!
Father John Misty (22:30, Alter Stage)
Father John Misty to jedno z muzycznych wcieleń Joshu’y Tillmana, wokalisty, gitarzysty, pianisty a przez lata perkusisty formacji Fleet Foxes. Swoje pierwsze solowe albumy wydawał ponad dekadę temu, choć były to raczej rzeczy docierające do wąskiej grupy fanów, także z racji współpracy z małymi wytwórniami czy nawet próbami własnej dystrybucji. Tillman, multiinstrumentalista, czuwał nad wszystkimi aspektami procesu twórczego. Odszedł z zespołu, ale już wtedy zaangażowany był w swój nowy solowy projekt – Father John Misty. Kontakt z wytwórnią Sub Pop zaowocował wydaniem debiutu pod szyldem tej znamienitej wytwórni. Na „Fear Fun” Tillman odszedł od klasycznego folku, wzbogacając go psychodelią i niezależnym rockiem. Muzyk znany jest też z tworzenia muzyki do serialu "True Detective".
Drake (22:00, Main Stage)
Pierwsze kroki w przemyśle muzycznym stawiał w 2006 roku, kiedy wypuścił swój debiutancki mixtape „Room for Improvement”. Przez kolejne lata to właśnie mixtape’y – w hip-hopie wydawnictwa równe albumom – były pomysłem Drake’a na dzielenie się swoją twórczością z fanami. Regularny album raper wydał w 2010 roku – „Thank Me Later”. Jedna z najbardziej oczekiwanych płyt 2010 roku zadebiutowała na szczycie Billboardu. Wśród gości i producentów znaleźli się m.in. Alicia Keys, Kanye West, Jay-Z, Timbaland i Lil Wayne, z którym do dziś Drake’a łączy szczególna więź.
Chet Faker (20:45, Tent Stage)
Kiedy na listach przebojów i najważniejszych blogach muzycznych niezwykłą popularnością cieszyło się tzw. „hipster R’N’B”, Nicholas James Murphy, dwudziestopięciolatek z Melbourne, trochę na przekór postanowił oddać się soulowi, oczywiście stymulując klasyczny gatunek sporą dawką elektroniki. Warunki głosowe na śpiewanie soulu miał znakomite, pomysły na muzykę również. Zadziałało bardzo szybko. Najpierw cover „No Diggity” z repertuaru Blackstreet, potem pierwsze autorskie wydawnictwo „Thinking In Textures” i wreszcie wspólna EPka z Flume’em. W ciągu roku Chet Faker stał się jednym z najbardziej komentowanych nowych artystów.
Modest Mouse (20:00, Main Stage)
Modest Mouse został założony w 1993 roku przez gitarzystę i wokalistę Isaaca Brocka, basistę Erica Judy’ego i perkusistę Jeremiaha Greena. Pierwszym długogrającym albumem zespołu był "This Is a Long Drive for Someone with Nothing to Think About", wydany w 1996. Płyta zebrała doskonałe recenzje w niezależnej prasie muzycznej i obecnie należy do kanonu niezależnego rocka dzięki takim utworom jak otwierający ją "Dramamine". Po wydaniu w 1997 „The Lonesome Crowded West" zespół zdobywał coraz większy rozgłos, co przypieczętował kontraktem z dużą wytwórnią, Epic Records. Pierwszym wydawnictwem w nowym miejscu zostało "The Moon & Antarctica" (2000). Album zrywał z hałaśliwym, pustynnym rockiem pierwszych albumów i przynosił bardziej wypolerowaną produkcję. Z drugiej strony, teksty i brzmienie na tej płycie są szczególnie mroczne i chłodne, pełne tłumionej złości. Po kilku zmianach w składzie, zespół powrócił w 2004 z "Good News for People Who Love Bad News" i sięgnął po światową sławę.
HV/NOON (19:30, Alter Stage)
HV/NOON to wspólny projekt producentów – Hatti Vatti oraz Mikołaja „Noona” Bugajaka. HV do tej pory kojarzony ze sceną elektroniczną oraz Noon, producent odpowiadający za klasyczne albumy Grammatika i wspólne płyty z Pezetem połączyli siły na producenckim albumie z gościnnym udziałem O.S.T.R., Eldo, Małpy, Hadesa czy Jotuze. Płyta „HV/NOON” to połączenie samplingu i elektroniki lub po prostu niezwykle udana fuzja różnych gatunków muzyki miejskiej.
Milky Wishlake (15:45, Alter Stage)
Milky Wishlake to młody producent, wokalista, kompozytor i pianista. Zadebiutował pod koniec 2014 roku samodzielnie wyprodukowaną, 20-minutową EP – ką pt. Five Contemporary Songs, która pozwoliła mu podpisać kontrakt z wytwórnią NEXTPOP, odpowiedzialną za sukcesy BOKKI, Fismolla i Kari. Sam artysta wśród inspiracji wymienia przede wszystkim Queen, Jamiroquai, Talk Talk i Bjork, z kolei dziennikarze stawiają go obok Sohna, Burial czy How To Dress Well.