Z kolei już w lutym w zasadzie przepadła kandydatura Tomasza Szatkowskiego. Przepadła w wyniku głosowania na posiedzeniu sejmowej komisji SZ, w której to PiS ma zdecydowaną większość.
Warto jednak cofnąć się w tej sprawie o kilka miesięcy. Jak donosił tygodnik „Do Rzeczy”, kandydaturę Tomasza Szatkowskiego miała zatwierdzić zwołana w listopadzie sejmowa komisja. Miała. Była już także zgoda premiera w tej sprawie. – Potwierdzam jest pomysł, by podsekretarz reprezentował Polskę w Kwaterze Głównej NATO w Brukseli – wyjawił tygodnikowi współpracownik Mateusza Morawieckiego.
Przypomnijmy. To w dużej mierze na Szatkowskim spoczywa ciężar negocjacji warunków współpracy Polski z NATO i lokalizacji wojsk amerykańskich w Polsce. Szatkowski był również współautorem Strategicznego Przeglądu Obronnego – przedstawiającego kierunki rozwoju Wojska Polskiego w kolejnych piętnastu latach.
Wprawdzie prezydent mógłby zatwierdzić jego kandydaturę, pomimo braku pozytywnej rekomendacji sejmowej komisji, ale minister Szatkowski ma łatkę człowieka Antoniego Macierewicza. A spór, który dotyczył m.in. wspomnianej strategii, sięgnął dużo dalej i głębiej.
Sięgnął bowiem nowego kształtu Systemu Kierowania i Dowodzenia oraz kwestii czysto personalnej, a mianowicie objęcia kontrolą SKW współpracownika Prezydenta, generała Jarosława Kraszewskiego.
Minister Macierewicz opuścił ministerstwo obrony, minister Szatkowski pozostał w resorcie jedynym po nim „wice”. Choć z mocno okrojonym zakresem działalności. Okrojonym przez ministra Błaszczaka.
Biorąc pod uwagę życiorys i kompetencje ministra Tomasza Szatkowskiego, zamieszanie wokół jego kandydatury świadczy niestety o małości naszej klasy politycznej w zderzeniu z realnymi potrzebami naszego państwa na odcinku właśnie bezpieczeństwa i obrony.
Tomasz Szatkowski jest absolwentem prawa, podyplomowych studiów z zakresu bezpieczeństwa narodowego (Uniwersytet Warszawski) i studiów wojennych (King’s College London). Ukończył też podyplomowy kurs polityki wywiadowczej (King's College London), kurs doskonalenia oficerów sztabowych (Szkoła Podyplomowa Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych w Monterey), a także kurs programowania polityki obronnej i zarządzania strategicznego (brytyjska Akademia Obrony − Shrivenham). Laureat stypendium brytyjskiego Ministerstwa Obrony (2004), Departamentu Stanu Stanów Zjednoczonych (2007) oraz Asmus Policy Entrepreneurs Fellow of the German Marshall Fund of the United States (2013).
Ma wieloletnie i zróżnicowane doświadczenie w działalności związanej z zagadnieniami bezpieczeństwa narodowego, w tym zwłaszcza dotyczącymi polityki obronnej i zbrojeniowej, nadzoru nad służbami specjalnymi oraz mediów publicznych, zdobyte na kluczowych stanowiskach państwowych (Sejm RP, Kancelaria Prezesa Rady Ministrów), w przemyśle zbrojeniowym, mediach publicznych oraz w Parlamencie Europejskim.
Jest autorem wielu publikacji, dotyczących powyższych zagadnień, wydanych zarówno w Polsce, jak i za granicą. Jego zainteresowania ogniskują się wokół klasycznej strategii militarnej, w tym zwłaszcza relacji między techniką a strategią, strategii wywiadowczej, ekonomii obronnej, a także problemów koordynacji państwowej polityki bezpieczeństwa narodowego.