„Humorki” czy choroba psychiczna – jak rozpoznać, co dotyczy twojego dziecka?

„Humorki” czy choroba psychiczna – jak rozpoznać, co dotyczy twojego dziecka?

Dodano: 
Matka z dzieckiem
Matka z dzieckiem Źródło: Pexels / Pixabay
Według raportu z 2019 r. opublikowanego w czasopiśmie JAMA Pediatrics mniej więcej co szóste dziecko w wieku od 6 do 17 lat cierpi na zaburzenia psychiczne, behawioralne lub rozwojowe, takie jak lęk, depresja lub zaburzenia koncentracji i nadpobudliwość.

Liczba dzieci zmagających się z zaburzeniami psychicznymi, takimi jak depresja i lęk, wzrosła o 52% między 2005 a 2017 r. Ostatnie badania sugerują, że wzrost ten może częściowo wynikać z korzystania z mediów społecznościowych, co wiąże się z niską samooceną i cyberprzemocą. Liczba samobójstw wśród tej samej grupy demograficznej rośnie od połowy 2000 roku. Mniej niż 20% tej młodzieży jest pod opieką specjalistów, co oznacza, że ​​wiele dzieci prawdopodobnie przechodzi w dorosłość z niezdiagnozowaną chorobą psychiczną.

Dr Steven Jewell, dyrektor psychiatrii pediatrycznej i psychologii w Akron Children's Hospital w Ohio, mówi, że te zaburzenia psychiczne należy wcześnie zdiagnozować, aby nie stały się niepełnosprawnością na całe życie ani nie zakończyły się próbami samobójczymi. Pomimo częstości występowania tych zaburzeń rodzicom może być trudno odróżnić objawy od typowych niestabilnych nastrojów, które miewają nastolatki.

– Często rodzice nie zdają sobie sprawy na temat tego, jak problemy ze zdrowiem psychicznym przejawiają się u młodzieży – powiedziała dr Rebecca Berry, psycholog dziecięcy i profesor kliniczny na Wydziale Psychiatrii Dzieci i Młodzieży na New York University. – Ważne jest, aby rodzice zauważyli, czy zachowania są zbyt częste, powodują cierpienie, są konsekwentne oraz prowadzą do problemów w kluczowych obszarach życia.

Znaki, że twoje dziecko z czymś się zmaga

Drastyczne zmiany w zachowaniu lub osobowości, które wydają się poza kontrolą, takie jak ciągłe kłótnie, mogą wskazywać na głębszy problem. Niewyjaśniona utrata masy ciała, utrata apetytu, częste wymioty lub stosowanie środków przeczyszczających mogą wskazywać na restrykcyjne zaburzenia odżywiania. Izolacja od przyjaciół, może być oznaką depresji.

Trudności z koncentracją mogą być objawem ogólnego zaburzenia lękowego, które może przedstawiać się jako problemy z siedzeniem w miejscu i mogą prowadzić do słabych wyników w szkole.

Istnieją inne fizyczne oznaki zaburzeń psychicznych: niektóre dzieci ze stanem zdrowia psychicznego mogą mieć bóle głowy i bóle brzucha zamiast smutku lub lęku lub dokonywać samookaleczeń.

Czytaj też:
Niedobór witaminy D w ciąży niesie ryzyko rozwoju ADHD u dziecka

Jak rozmawiać z dziećmi o zdrowiu psychicznym?

Mówienie o stresach może być trudne zarówno dla rodziców, jak i dzieci, ale to ważny pierwszy krok. Ta komunikacja obejmuje pozbycie się wstydu powszechnie związanego z problemami zdrowia psychicznego, wysłanie wiadomości, że dyskutuje się o tym tak samo, jak o objawach fizycznych, takich jak nudności lub bóle głowy.

Reagowanie negatywnie, werbalnie lub wyrazami twarzy, które wyrażają niedowierzanie lub irytację na to, co mówią dzieci, może być dla nich nieprzyjemne, a nawet krzywdzące, i mogą uniknąć otwarcia się na rodziców. Zamiast tego aktywnie słuchaj ich obaw. Pokaż zrozumienie wyrażeniami takimi jak „rozumiem, że to trudne”. Ogólne pytania, takie jak „co się dzieje?” dają odpowiedzi w postaci jednego słowa, które daje niewiele informacji. Pytania dotyczące tego, jak dzieci dogadują się ze swoimi przyjaciółmi, mogą skłonić je do otwarcia się na bardziej szczegółowe obszary ich życia.

Podejmowanie kolejnych kroków

Czasami rodzic może obawiać się potencjalnej diagnozy z powodu piętna związanego z zaburzeniami psychicznymi – rodzice mogą zobaczyć objawy choroby psychicznej u swojego dziecka, ale nie chcą w to wierzyć ani działać z obawy, że ich dziecko zostanie napiętnowane.

Ale jeśli rodzice sądzą, że ich dziecko ma problem ze zdrowiem psychicznym, pierwszym krokiem jest poddanie go ocenie pediatry. Oprócz diagnozy pediatrzy mogą udzielać szczegółowych informacji zwrotnych na temat tego, jak dobrze dziecko funkcjonuje w życiu szkolnym, społecznym i rodzinnym, i w razie potrzeby kierować je do psychiatry.

To, co dzieci są w stanie przetworzyć, różni się w zależności od ich wieku i dojrzałości, więc jeśli czują, że się z czymś zmagają, ale nie wiedzą dlaczego, ważne jest, aby być cierpliwym i usunąć z czasem czynniki przyczynowe. Pediatrzy ponownie przydają się w tej sytuacji, ponieważ mogą ustalić, co jest odpowiednie dla dziecka na różnych etapach rozwoju.

Czytaj też:
Depresja ma różne twarze. Nie musi objawiać się smutkiem