Czy Hiszpanie podziękują Smudzie?

Iniesta i jego koledzy mają, moim zdaniem, dług wdzięczności wobec biało-czerwonych. Przed mistrzostwami świata patrząc na grupę do jakiej trafili obawiałem się, że wygrywając do zera z Hondurasem, Chile i Szwajcarią popadną w taki samozachwyt, że potem zamiast grać będą już myśleć wyłącznie o tym jacy są wielcy – a w rezultacie jacyś Niemcy, albo nawet Portugalczycy wybiją im futbol z głowy. Wszak o Hiszpanii przez lata mówiło się, że gra pięknie jak nigdy, a przegrywa jak zawsze.

Tymczasem dzięki naszym nielotom Hiszpanie w samozachwyt mogli popaść nieco wcześniej. Mecz z Polską miał być wszak ostatecznym sprawdzianem przed spotkaniem ze Szwajcarami – i kiedy Hiszpanie zaaplikowali podopiecznym Smudy sześć bramek (a mogli, przyznajmy to szczerze, strzelić drugie tyle) mieli prawo uznać iż zwycięstwo ze Szwajcarią mają w kieszeni. Okazało się jednak, że Smuda to nie Ottmar Hitzfeld, a Helweci to jednak nie Polacy i na samym początku Mundialu Hiszpanie dostali lekcję pokory. Śmiem twierdzić, że to w dużej mierze dzięki niej sięgnęli po mistrzowski tytuł – bo od tego meczu grali już bardzo metodycznie. Zamiast czarować piłkarską magią i starać się wbijać kolejnych rywali w ziemię zaczęli grać spokojnie i metodycznie punktując rywali niczym rasowy bokser zostali najlepszą drużyną globu. Wróćmy do meczu z Polakami – gdyby nie to, że Smuda postawił zaskoczyć Hiszpanów grą ofensywną (którą trudno jednak prowadzić gdy się ma na boisku jednego piłkarza - Jakuba Błaszczykowskiego i dziesięć koszulek…) co umożliwiło Hiszpanom wbicie nam sześciu goli, być może ostre strzelanie Hiszpanie urządziliby sobie dopiero na Mundialu, wszyscy by się zachwycili, Hiszpanie graliby dalej radosny i beztroski futbol – i dziś z mistrzostwa świata cieszyliby się Holendrzy po zwycięstwie nad Niemcami. Innymi słowy – Franz Smuda może czuć się współautorem mundialowego zwycięstwa Hiszpanii. Nieźle nie?

Niestety Smuda jest trenerem Polski, a nie Hiszpanii – w związku z czym warto spojrzeć jak z perspektywy zakończonego Mundialu wyglądają szanse Polaków w czasie Euro 2012. Cóż – wyglądają marnie. Kiedy porówna się bowiem umiejętności Hiszpanów, mądrość taktyczną Holendrów, siłę ognia Niemców, ba – nawet determinacją Słowaków – z możliwościami naszej kadry (a przecież niewykluczone że z takimi Hiszpanami, czy Holendrami zagramy w jednej grupie na Euro) to okaże się, że naszym sukcesem będzie sytuacja, w której uda nam się uniknąć trzech porażek 0:6. Nie chodzi nawet o to, że naszym kopaczom brakuje umiejętności – wiadomo zła baza szkoleniowa, brak boisk, dwie wojny, trzy okupacje, etc., etc. Problem w tym, że kadra Smudy pozbawiona jest ambicji, która pozwoliła takim drużynom jak Urugwaj czy Paragwaj dojść na tych mistrzostwach tak daleko. W meczu z Hiszpanami Polacy przestali grać kiedy stracili drugą bramkę. Urugwaj stracił w półfinale z Holendrami trzy gole – a jednak walczył do końca, w 90 minucie zmniejszył straty i był o krok od doprowadzenia do remisu. Robert Lewandowski musiał pukać się w głowę kiedy widział jak Diego Forlan wypluwa płuca na boisku. No bo niby po co – skoro i tak miał już zaklepany transfer do lepszego niż Atletico Madryt zespołu? Efekt jest taki, że o Forlanie mówi dziś cały świat – a Lewandowski ma wszelkie dane ku temu by na zawsze zostać „dobrze zapowiadającym się napastnikiem".

Z czym na to Euro? – wypada więc zapytać na dwa lata przed rozpoczęciem turnieju. Franz Smuda musi wreszcie uświadomić sobie, że na eksperymenty nie ma zbyt wiele czasu – a piłkarski świat uciekł nam bardzo daleko. Jeśli nie chcemy wstydzić się za biało-czerwonych – przez najbliższe dwa lata Smuda musi przede wszystkim przekonać naszych kadrowiczów, żeby im się chciało chcieć. A tym którym się nie chce – podziękować. Na razie bowiem nie potrzeba ośmiornicy Paula by wytypować jakimi wynikami zakończą się mecze Polaków na Euro.