W 1989 był głównym założycielem Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka w Polsce, jednej z najprężniej działających organizacji pozarządowych, działających na rzecz obrony praw człowieka.
Był absolwentem fizyki na Uniwersytecie Warszawskim, po studiach pracował jako wykładowca.
W latach 1980-81 był przewodniczącym Komisji Mediacyjnej i członkiem Zespołu ds. Organizacji Akcji Protestacyjnych w NSZZ "Solidarność" Regionu Mazowsze. 13 grudnia 1981 r. został internowany. Po zwolnieniu, w 1982 r., wraz z grupą innych intelektualistów założył Komitet Helsiński w Polsce.
Komitet był organizacją podziemną, z siecią współpracowników w całym kraju. Szybko zdobył sobie zaufanie jako instytucja opracowująca rzetelne raporty na temat praworządności i przestrzegania przez władze PRL norm międzynarodowych dotyczących praw człowieka, sporządzanych m.in. na potrzeby organizacji międzynarodowych, takich jak Komitet Praw Człowieka ONZ.
Pierwszy raport "Polska w okresie stanu wojennego" Komitet przygotował w 1983 r. Dokument zawierał m.in. porównanie polskiego prawa ze standardami międzynarodowymi.
W latach osiemdziesiątych Nowicki był jednocześnie redaktorem naczelnym i wydawcą podziemnego kwartalnika "Praworządność" i szefem podziemnego wydawnictwa "Neutrino".
Pod koniec 1989 r. członkowie Komitetu Helsińskiego założyli Helsińską Fundację Praw Człowieka. Nowicki został jej przewodniczącym. Obecnie jest to jedna z najbardziej doświadczonych i profesjonalnie działających w Europie organizacji pozarządowych zajmujących się prawami człowieka. Jest uznawana za organizację, która najwięcej dokonała na rzecz obrony praw człowieka w republikach byłego Związku Radzieckiego.
Marek Nowicki był laureatem nagród Fundacji Jana Pawła II. W 1996 r. otrzymał Medal Świętego Jerzego przyznawany przez redakcję "Tygodnika Powszechnego".
Z zamiłowania był taternikiem, autorem kilkunastu nowych dróg wspinaczkowych. Kolekcjonował fajki. Był autorem wielu publikacji, m.in. książki "Co to są prawa człowieka".
em, pap