Ocieractwo słuszne i niesłuszne

Wybór Michała Kamińskiego na szefa frakcji Konserwatyści i Reformatorzy w Parlamencie Europejskim spowodował, że ,,brytyjskie media urządziły ostrą nagonkę'' określając go mianem ,,rasisty'' i ,,antysemity''. Wszystko to można było wyczytać w niezawodnej w takich razach Gazecie Wyborczej, która chętnie przyłączyła się do ,,ostrej nagonki''. W wersji krajowej za naganiacza robił oddelegowany do podobnych zadań niezawodny Rafał Kalukin. Jego artykuł nosił zgrabny tytuł: „Mieczykiem Chrobrego Europy się nie podbije”.

Kamińskiemu wypomniano w ,,prasie brytyjskiej'', a co za tym idzie w Organie Michnika, działalność w wieku młodzieńczym w Narodowym Odrodzeniu Polski, potem w Zjednoczeniu Chrześcijańsko-Narodowym, a już najbardziej jego aktywność w okresie sprawy Jedwabnego, gdy był posłem z tamtejszego okręgu. Przytacza się jego wypowiedź: ,,To próba odwrócenia historii. Próba obciążenia Polaków winą za holokaust.''

Na nic zapewnienia Kamińskiego, że nie jest antysemitą. Prasa brytyjska oraz Organ Michnika wiedzą swoje – Kamiński ,,otarł się o antysemityzm'' – jak to zechciał określić Kalukin, który zakończył nagonkę z satysfakcją, że bohaterowi brytyjskich mediów ,,lanie się należało''.

Tyle o Kamińskim, który poza tym, jako żywo, nie jest bohaterem mojej bajki. To polityk cyniczny i ma, na co zasłużył – po cholerę pcha się do Brukseli?

Zajmijmy się jednak wpływową postacią rodem z Wielkiej Brytanii.

W 2007 r. sensacyjnym ministrem sprawa zagranicznych tego kraju został młody i zupełnie niedoświadczony w sprawach zagranicznych David Miliband. Zaraz po wyborze oświadczył, że jest dumny ze swych marksistowskich korzeni. Fakt.

Miliband ma związki z Polską. Rodzina tak ze strony matki (matka została uratowana podczas okupacji przez Polaków), jak i ojca związana była z Łodzią i Warszawą. Gdy jego nazwisko stało się głośne w Polsce, pojawiły się głosy, że pradziadek Milibanda walczył w Armii Czerwonej w wojnie polsko-bolszewickiej. Trudno dziś ustalić jaka była prawda. Faktem natomiast jest, że tak dziadek jak i ojciec, którzy zamieszkali w Europie Zachodniej, zostali znanymi w Europie marksistowskimi aktywistami. Ojciec wykładał ekonomię i filozofię marksistowską w Wielkiej Brytanii a dom, w którym wychowywał się Miliband, gromadził przedstawicieli skrajnej lewicy z Europy i USA.

O Davidzie Milibandzie spekuluje się, że zostanie szefem Partii Pracy, a tym samym jest wysoce prawdopodobne, że kiedyś może zostać premierem Wielkiej Brytanii, jednego z najbardziej wpływowych krajów UE.

Tyle o Milibandzie.

Teraz o marksizmie.

Dziś nie można udawać, że się nie wie, że ideologia ta w różnych swych przejawach ma na swym koncie miliony a właściwie dziesiątki milionów ofiar śmiertelnych i grubo ponad miliard ludzi, którzy przez dziesiątki lat żyli w totalitarnych marksistowskich reżimach. Marksizm zawładnął połową Europy i połową Azji (ZSRR, Chiny, Mongolia, Wietnam, Korea, Kambodża – z jej szczególnie obłędnym, nawet na tle Stalina czy Mao - hipermordercą Pol Potem), aż po Kubę i niektóre kraje afrykańskie czy południowo-amerykańskie.

Ofiary to efekt czystek klasowych i narodowościowych, rezultat poronionych eksperymentów społecznych na masową skalę niosących głód, nędzę i cywilizacyjne zacofanie.

Marksizm zbierał swe żniwo przez dziesiątki lat. Do dzisiaj ta ideologia przetrwała na Kubie, Korei Północnej czy w Zimbabwe - ze znanymi rezultatami.

Niemniej jak widać, za ocieranie się o marksizm, a wręcz o bycie dumnym ze związków z nim lanie się nie należy, a podbijanie Europy sierpem i młotem nie powoduje żadnej, a cóż dopiero ostrej nagonki ze strony prasy brytyjskiej jak i krajowej.