”Wystarczy tupnąć, a rząd ustępuje. Za bardzo boi się o wyniki sondaży” – powiedział Bogusław Ziętek, szef związku Sierpień 80. Cytuje tę wypowiedź nie dla tego, abym uważał związek „Sierpień 80” za szczególnie silny (ich nazwa podobno bierze się z tego, że jest ich osiemdziesięciu), ani dlatego, iż sądzę, że pan Bogusław Ziętek jest klasykiem, którego cytować będą potomni.
Przytaczam ją, bo boje się, że okaże się prorocza. Donald Tusk staje bowiem przed największym chyba testem w swojej rocznej historii. Przez cały ten rok przekonywał wszystkich, że wcześniejsze emerytury są niesprawiedliwe i tak kosztowne, że doprowadzą do bankructwa finanse publiczne. Wiadomo było, że główną grupą zawodową, która będzie protestować przeciwko odebraniu im wcześniejszych emerytur są nauczyciele. Wiadomo było także, że ze względu na jej liczebność - 200 tys., czyli jedna trzecia wszystkich tracących przywileje, ustępstwo w tym przypadku jest szczególnie kosztowne. I wreszcie wiadomo było także, że w tym przypadku uzasadnienia dla skracania pracy, dla grupy zawodowej pracującej 18 godzin tygodniowo i korzystającej z ponad trzech miesięcy urlopu, są szczególnie wątłe.
Dzisiaj zatem Donald Tusk staje przed nieprzyjemną alternatywą: albo ugnie się przed żądaniami nauczycieli i tylnymi drzwiami wprowadzi dla nich specjalne uprawnienia, czym – być może, ale nie na pewno - kupi sobie ich życzliwość, ale utraci wiele ze swojej wiarygodności albo powie twarde „nie” i ową wiarygodność umocni, jednocześnie zdobywając uznanie części tych, którzy za wcześniejsze emerytury nauczycielskie musieliby zapłacić.
Przytaczam ją, bo boje się, że okaże się prorocza. Donald Tusk staje bowiem przed największym chyba testem w swojej rocznej historii. Przez cały ten rok przekonywał wszystkich, że wcześniejsze emerytury są niesprawiedliwe i tak kosztowne, że doprowadzą do bankructwa finanse publiczne. Wiadomo było, że główną grupą zawodową, która będzie protestować przeciwko odebraniu im wcześniejszych emerytur są nauczyciele. Wiadomo było także, że ze względu na jej liczebność - 200 tys., czyli jedna trzecia wszystkich tracących przywileje, ustępstwo w tym przypadku jest szczególnie kosztowne. I wreszcie wiadomo było także, że w tym przypadku uzasadnienia dla skracania pracy, dla grupy zawodowej pracującej 18 godzin tygodniowo i korzystającej z ponad trzech miesięcy urlopu, są szczególnie wątłe.
Dzisiaj zatem Donald Tusk staje przed nieprzyjemną alternatywą: albo ugnie się przed żądaniami nauczycieli i tylnymi drzwiami wprowadzi dla nich specjalne uprawnienia, czym – być może, ale nie na pewno - kupi sobie ich życzliwość, ale utraci wiele ze swojej wiarygodności albo powie twarde „nie” i ową wiarygodność umocni, jednocześnie zdobywając uznanie części tych, którzy za wcześniejsze emerytury nauczycielskie musieliby zapłacić.