Kiedy po raz pierwszy zobaczyłem okładkę wspomnieniowej książki Małgorzaty Tusk, od razu pomyślałem, że przypomina mi covery poczytnych na całym świecie opowieści kucharskich Nigelli Lawson. Czytając książkę Tuskowej, jedynie utwierdziłem się w tym pierwszym skojarzeniu pisze w najnowszym numerze Do Rzeczy Sławomir Cenckiewicz. W nowym wydaniu tygodnika czego nie napisała premierowa.
Ponadto w nowym Do Rzeczy m.in. o tym do czego żonom polskich polityków służą ich mężowie, dlaczego Donald Tusk i działacze dawnego KLD do dziś nie wytłumaczyli się ze związków z Wiktorem Kubiakiem, co szykuje premier na nadchodzący zjazd Platformy Obywatelskiej oraz Rafał Ziemkiewicz o tym, czy PiS przegra Smoleńsk.
Między nami autorstwa pani premierowej nie tylko pod względem edytorskim przypomina książkę kucharską, ale także w treści zawiera sporo wynurzeń kulinarnych o ziemniakach ze zsiadłym mlekiem, miodzie z pasieki, ziemniakach ze skwarkami; opowieści o tym, co smakuje Donaldowi i rodzinie Tusków, a nawet konkretne przepisy na pyszną kaczkę, pomidory po rosyjsku, fasolę z ziołami... Marketingowy pomysł na wspomnienia premierowej jest bardzo przejrzysty już od pierwszych stron. Cel to ocieplić nadwyrężony aferami i wykańczaniem oponentów wizerunek Donalda Tuska tytana pracy, herosa miłości i wartości, którego, niestety, od obowiązków rodzinnych odrywa codzienna harówka dla Polski, dla nas, by żyło się nam lepiej... pisze w Do Rzeczy Sławomir Cenckiewicz. I dodaje, że w książce Małgorzaty Tusk niewiele znajdziemy prawdy o kulisach władzy. Żona premiera zachowuje się tak, jakby nikogo nie znała i niczego nie wiedziała komentuje i wylicza, o czym Małgorzata Tusk w swojej książce nie napisała.
Nazwisko Tusk to brand. Marka, na której można zarobić. Najpierw odkryła to Kasia, teraz Małgorzata. Przykład Danuty Wałęsowej okazał się zaraźliwy. Kiedy, jeśli nie teraz, Małgorzata Tusk mogła skorzystać z popularności swojego męża? Może za jakiś czas byłoby za późno, bo jest coraz mniej popularny. Sukces ciuchowego bloga córki też wiąże się z nazwiskiem premiera. Katarzyna już dawno odcinała kupony od jego popularności, przyszedł czas na żonę komentuje z kolei Piotr Gursztyn. I dodaje, że książka pani Tusk jest dobrym momentem do postawienia kilku pytań. Do czego polskim politykom służą ich żony? Oraz do czego żonom polskich polityków służą ich mężowie? O tym m.in. w nowym Do Rzeczy.
W Do Rzeczy również o tym, że Donald Tusk i działacze dawnego KLD do dziś nie wytłumaczyli się ze związków z Wiktorem Kubiakiem, producentem musicalu Metro, menedżerem takich gwiazd jak Edyta Górniak czy Anita Lipnicka. W istocie był on agentem służb PRL, który sypał milionami z FOZZ na lewo i prawo. Teraz, gdy zmarł, politycy z trudem przypominają sobie jego nazwisko. Pośmiertna klepsydra Kubiaka w Gazecie Wyborczej między nekrologami zmarłego premiera Tadeusza Mazowieckiego żegnała wizjonera i mecenasa kultury. Kim był Wiktor Kubiak? W oczach przeciętnego Polaka biznesmenem ze Szwecji, o polskich korzeniach, który wrócił do kraju po transformacji i zajął się show-biznesem. Wyprodukował za prywatne pieniądze pierwszy polski musical Metro, który miał premierę nawet na Broadwayu i otworzył drogę do kariery wielu młodym artystom. I to właśnie przed premierą Metra na Broadwayu, w kwietniu 1992 r., w The New York Timesie ukazał się artykuł o Kubiaku, który przedstawiał się nie tylko jako political kingmaker, który wspierał kampanię prezydencką Lecha Wałęsy, ale także jako major financial backer of the Liberal Democratic Party główny sponsor KLD. Kim był Wiktor Kubiak i skąd miał pieniądze o tym w nowym Do Rzeczy.
Na łamach Do Rzeczy także o nadchodzącym zjeździe Platformy Obywatelskiej. Tusk planuje, by zjazd PO 23 listopada zamienić w demonstrację swojej absolutnej władzy nad partią. Potencjalny rywal został rzucony na kolana. Tworzy się już nowa kasta posłusznych baronów, którzy mogą tylko pomarzyć o partnerskich relacjach z Tuskiem, jakie kiedyś miał Schetyna. Zapowiadane poprawki w statucie, jaki ma przyjąć zjazd, zapewne pozwolą Tuskowi jeszcze bardziej kontrolować partię. Pozycja PO na styku polityki i biznesu jest porównywalna jedynie z latami 20012005, kiedy prezydentem był Aleksander Kwaśniewski, a premierem Leszek Miller. Tyle że ten mechanizm jest osłabiany przez cynizm jego funkcjonariuszy. Dwory samowładców przyciągają raczej lizusów niż ludzi wybitnych. Czy ktoś powie to na głos na zjeździe Platformy? pyta w Do Rzeczy Piotr Semka.
Do Rzeczy otwiera też debatę na temat katastrofy smoleńskiej. W tym numerze Rafał Ziemkiewicz, który ocenia, że zaniechanie przez rząd Tuska rzetelnego wyjaśnienia tragedii w Smoleńsku, jawne pomiatanie przez Rosjan polskim rządem w sprawie zwrotu wraku powinno być gwoździem do trumny systemu Tuska. W kwestii Smoleńska od dłuższego już czasu pozostały obozowi władzy wyłącznie propaganda i gołosłowne zapewnienia, że wszystko już zostało wyjaśnione. Cała elita III RP stała się zakładnikiem haniebnej decyzji premiera, podjętej w pierwszych dniach po tragedii: odrzucić propozycję powołania komisji międzynarodowej złożoną przez prezydenta Miedwiediewa, nie prosić o pomoc sojuszników, oddać całkowicie sprawę Putinowi. W najżyczliwszej dla Donalda Tuska interpretacji było to skutkiem skrajnej małości, skupienia w obliczu tak ważnej sprawy wyłącznie na tym, by katastrofa wizerunkowo nie przykleiła się do premiera i aby nie zyskała na niej politycznie opozycja ocenia publicysta Do Rzeczy. I dodaje, że trzeba było kompletnego politycznego dyletantyzmu, by nie przewidzieć skutków oparcia się na konwencji chicagowskiej. Głos Ziemkiewicza ws. badania przyczyn katastrofy smoleńskiej w Do Rzeczy. Za tydzień w debacie Bronisław Wildstein.
Nowy numer Do Rzeczy w kioskach już we wtorek, 12 listopada. Tygodnik jest dostępny w AppleStore (iOS) https://itunes.apple.com/pl/app/wprost-kiosk/id459708380?mt=8 oraz w GooglePlay (Android): https://play.google.com/store/apps/details?id=com.paperlit.android.wprost#?t=W251bGwsMSwxLDIxMiwiY29tLnBhcGVybGl0LmFuZHJvaWQud3Byb3N0Il0.
Tygodnik Do Rzeczy to tytuł kierowany przez Pawła Lisickiego. Jest pismem konserwatywno-liberalnym. Ukazuje się od stycznia 2013 r. Wydawcą tygodnika jest spółka Orle Pióro. Na łamach tygodnika publikują m.in. Piotr Semka, Rafał A. Ziemkiewicz, Cezary Gmyz, Waldemar Łysiak.
