Pierwsza z nich dotyczy wypowiedzenia Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie popierania i wzajemnej ochrony inwestycji, podpisanej w Paryżu dnia 14 lutego 1989 r. Kancleria Prezydenta tłumaczy, że zawieranie tego rodzaju umów przez Polskę było uzasadnione w pierwszych latach transformacji ustrojowej po 1989 r., ponieważ gwarantowane w ich postanowieniach mechanizmy ochrony prawnej dla inwestorów zagranicznych, w szczególności poprzez zapewnienie możliwości dochodzenia ewentualnych roszczeń przed niezależnymi, międzynarodowymi trybunałami arbitrażowymi, miało na celu zachęcenie zagranicznych przedsiębiorców do inwestowania w Polsce. Obecnie jednak ich dalsze obowiązywanie poddawane jest krytyce, która uzasadnia podejmowanie kroków zmierzających do spowodowania ich wygaśnięcia.
Dwie kolejne ustawy dotyczą wypowiedzenia analogicznego porozumienia zawartego 19 maja 1987 roku z Belgią i Luksemburgiem, ustawę o wypowiedzeniu umowy zawartej 4 czerwca 1992 roku umowy z Cyprem. Czwarta odnosi się do wypowiedzenia Umowy między Polską i Królestwem Holandii w sprawie popierania i wzajemnej ochrony inwestycji, sporządzonej w Warszawie dnia 7 września 1992 r. "Jej jednostronne wypowiedzenie przez Polskę wychodzi naprzeciw oczekiwaniom Komisji Europejskiej, a jednocześnie nie powinno wpłynąć negatywnie na polsko-holenderskie stosunki gospodarcze" – podkreśliła Kancelaria Prezydenta.