Prace archeologiczne w Sandomierzu prowadzone były w związku z budową budynku gospodarczego na Wzgórzu Staromiejskim w miejscu, gdzie w 1226 roku lokowana była gmina miejska o charakterze targowym i rzemieślniczym.
Pierwszy odkryty grób to przykład pochowku szkieletowego z początku XI wieku. W jamie grobowej znaleziono szkielet, prawdopodobnie mężczyzny, który do pasa miał przypięty nóż żelazny, krzesiwo dwukabłąkowe i krzemienne krzesaki. W grobie znajdowało się również naczynie z żywnością.
Odkryte przedmioty mogą świadczyć o wysokim urodzeniu pochowanej osoby. Ponadto grób był lokowany na osi północ-południe, nie wschód-zachód. Wszystko to stanowi nie lada gratkę dla archeologów, ponieważ tego typu pochówki są rzadkie w Małopolsce.
Pół metra o pierwszego grobu znaleziono zbiorową mogiłę, gdzie leżały rozczłonkowane ciała wielu osób. To prawdopobni pozostałość po osadnikach z tzw. kultury złockiej. Nazwa kultury pochodzi od nazwy miejscowości Złota koło Sandomierza, gdzie znajdowało się centrum osadnicze neolitycznejj społeczności.
Nadzór archeologiczny i ratownicze badania wykopaliskowe na ulicy Staromiejskiej w Sandomierzu prowadziła Monika Bajka. W badaniach brali udział absolwenci Instytutu Archeologii UMCS w Lublinie: Adam Bogacewicz, Agnieszka Grzywacz i Katarzyna Kruszyńska oraz Piotr Chojnacki z Sandomierza.