Macierewicz rozmawiał z Aleksandrem Smolarem „przez sedes”

Aleksander Smolar, później wieloletni działacz opozycji, dziś prezes Fundacji Batorego, trafił do celi dokładnie nad Macierewiczem. Choć się nie znali, rozmawiali ze sobą dzięki więziennej instalacji sanitarnej.

– Mieliśmy metodę rozmawiania przez sedesy – wspomina Smolar. – Niestety, wymiana zdań była bardzo krótka, bo strażnicy nas nakryli. Macierewicz zdążył się przedstawić i powiedzieć, że jest z pierwszego roku historii. Zapamiętałem to, bo większość aresztowanych to byli starsi studenci.

Z pozoru nieistotny incydent odnotowuje w swoich dokumentach Służba Więzienna. W połowie czerwca klawisz pisze notatkę:

„Po zgaszeniu światła w celi – Macierewicz kontaktował się z więźniem Smolarem Aleksandrem z celi nr 4, któremu spuścił paczkę więzienną na sznurku. 21 czerwca wspólnie z więźniem Skulskim wybrał wodę z miski klozetowej i przez rurę kanalizacyjną kontaktował się z więźniem z celi 4. Mia-ło to miejsce w czasie, gdy wydawałem obiad. Do wybierania wody nie przyznaje się, twierdzi tylko, że wylewał resztki obiadu. Ale Smolar z celi 4, z którym się kontaktował za pomocą rury kanalizacyjnej, przyznał się. Co potwierdza kłamstwo Macierewicza. Pod spodem dopisek: Ukarano siedmioma dniami twardego łoża”.

Macierewicz miał też kłopoty z powodu kontaktów z Adamem Michnikiem. „O godzinie 19.30 stał w oknie i krzyczał następująco: „Adam, tu Antek”. Tyczyło się więźnia Michnika Adama s. Ozjasza z celi 53. Więzień przyznaje, że były krzyki, ale innych więźniów. Nie dałem wiary. Nie wstaje na pobutkę [sic!] i nie reaguje na powtórne budzenie. Przypadki takie powtarzają się dość często. Tłumaczy się, że myślał, że 10 minut może jeszcze poleżeć. Stoi na taborecie i wygląda pszez [sic!] okno”.

Więcej można przeczytać w książce autorstwa dziennikarzy tygodnika „Wprost” Marcina Dzierżanowskiego i Anny Gielewskiej „Antoni Macierewicz. Biografia nieautoryzowana”, wydawnictwo „Znak”.

Czytaj też:
Jak sypał Macierewicz, czyli lustrator ze skazą