W ciągu sześciu tygodni NKWD wymordowało 21 768 Polaków, z czego ponad 10 tys. stanowili oficerowie wojska i innych formacji mundurowych. Dokonanie ludobójstwa było pomysłem Ławrentija Berii )ówcześnie pełniącego funkcję Ludowego Komisarza Spraw Wewnętrznych i szefa NKWD - red.) oraz Nikity Chrzuszczowa (wówczas członka Komitetu Centralnego - red.).
Notatka kierowała losem 20 tys. Polaków
Decyzję o wymordowaniu Polaków podjął osobiście Józef Stalin. 2 marca 1940 r. Beria przedstawił notatkę, w której przekonywał, że jeńcy wojenni i więźniowie "stanowią zdeklarowanych i rokujących nadziei poprawy wrogów władzy sowieckiej". Beria stwierdził również, że według NKWD należy rozstrzelać 14,7 tys. jeńców i 11 tys. więźniów polskich, bez wzywania skazanych i bez przedstawiania im zarzutów. Uchwała została podpisana 5 marca 1940 r. przez Stalina, Woroszyłowa (marszałka Związku Radzieckiego), Mikojana (polityka radzieckiego) i Mołotowa (ministra spraw zagranicznych ZSRR). Notatka zawiera także dopiski sekretarza, który ją sporządzał. W dopiskach zapisano Kalinin (radziecki polityk) - "za", oraz Kaganowicz - "za" (komisarz ludowy).
"W obozach dla jeńców wojennych NKWD ZSRR i w więzieniach zachodnich obwodów Ukrainy i Białorusi w chwili obecnej znajduje się duża liczba byłych oficerów armii polskiej, byłych pracowników policji polskiej i organów wywiadu, członków nacjonalistycznych, kontrrewolucyjnych partii, członków ujawnionych kontrrewolucyjnych organizacji powstańczych, uciekinierów i in. Wszyscy są zatwardziałymi wrogami władzy sowieckiej, pełnymi nienawiści do ustroju sowieckiego" - napisano w uchwale.
Inteligencja
Na mocy decyzji Józefa Stalina i jego sowieckiego politbiura z 5 marca 1940 r. poza jeńcami obozów w Kozielsku, Ostaszkowie i Starobielsku, wymordowano około 7,3 tys. Polaków przebywających w różnych więzieniach na terenach włączonych do Związku Sowieckiego: na Ukrainie rozstrzelano 3435 osób, a na Białorusi około 3,8 tys. (pochowanych prawdopodobnie w Kuropatach pod Mińskiem). Większość z nich stanowili aresztowani działacze konspiracyjnych organizacji, oficerowie niezmobilizowani we wrześniu 1939 r., urzędnicy państwowi i samorządowi oraz "element społecznie niebezpieczny" z punktu widzenia zbrodniczych władz sowieckich.