„Jest to pewne założenie badawcze wynikające z naszej wiedzy oraz efekt dotychczas prowadzonych działań. Jeżeli pewna, bardzo ważna sekwencja pochówków, którą udokumentowaliśmy w poprzednich latach – ludzi straconych i pogrzebanych w grudniu 1952 roku i w styczniu 1953 – nie została zaburzona, i ta chronologia trwała dalej, to możemy powiedzieć, że jesteśmy maksymalnie 5 metrów od miejsca, w którym spodziewamy się znaleźć szczątki gen. Fieldorfa” – podkreślił wiceprezes IPN.
Prof. Krzysztof Szwagrzyk zwrócił uwagę na to, że generał został zamordowany i pogrzebany w lutym 1952 roku. „A więc była to zima. Duże opady śniegu oraz mróz mogły spowodować, że funkcjonariusze pochowali jego ciało w miejscu innym, niż wynika to z kolejności. O tym zastrzeżeniu musimy pamiętać. Mieliśmy już takie sytuacje również w Kwaterze „Ł” – w miejscu gdzie były szczątki jednego człowieka, pod spodem znajdowaliśmy szczątki drugiej osoby. Ci ludzie byli chowani w odstępie dwóch lub trzech lat, co potwierdza hipotezę, że nie zawsze zachowywano kolejność” – mówił.
August Emil Fieldorf ps. Nil urodził się 20 marca 1895 r. w Krakowie. W latach 1914-1917 służył w Legionach Polskich, a następnie w Polskiej Organizacji Wojskowej. Od listopada 1918 r. był żołnierzem Wojska Polskiego. W sierpniu 1942 r. mianowany dowódcą Kedywu Komendy Głównej AK służbę pełnił do lipca 1944 r., gdy został zastępcą dowódcy Armii Krajowej, gen. Leopolda Okulickiego.
Na krótko przed upadkiem Powstania Warszawskiego, rozkazem Naczelnego Wodza Kazimierza Sosnkowskiego, awansował na generała brygady i objął stanowisko Naczelnego Komendanta organizacji NIE - kadrowego odłamu AK, przygotowanego do działań w warunkach sowieckiej okupacji.
7 marca 1945 r. został aresztowany przez NKWD w Milanówku pod fałszywym nazwiskiem Walenty Gdanicki i, nierozpoznany, zesłany do obozu pracy na Uralu. Po odbyciu kary, w październiku 1947 r. wrócił do Polski i osiedlił się pod fałszywym nazwiskiem w Białej Podlaskiej. Przebywał następnie w Warszawie i Krakowie, w końcu osiadł w Łodzi. W odpowiedzi na ogłoszoną w 1947 r. amnestię, ujawnił się w lutym 1948 r.
10 listopada 1950 r. został zatrzymany przez funkcjonariuszy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego (MBP) w Łodzi. Przewieziono go do Warszawy i osadzono w areszcie śledczym MBP przy ul. Koszykowej. Osadzono go następnie w więzieniu przy ul. Rakowieckiej. Mimo tortur, Fieldorf odmówił współpracy z Urzędem Bezpieczeństwa. 16 kwietnia 1952 r. rozpoczęła się rozprawa główna przy drzwiach zamkniętych. Sąd skazał gen. Fieldorfa na karę śmierci przez powieszenie. Zasądzono też utratę praw publicznych i obywatelskich, praw honorowych oraz przepadek mienia.
24 lutego 1953 r. gen. Emil Fieldorf został stracony przez powieszenie w więzieniu mokotowskim w Warszawie przy ul. Rakowieckiej.