David Bowie
ur. 8 stycznia 1947 w Londynie, zm. 10 stycznia 2016 w Nowym Jorku
"Dawid Bowie zmarł spokojnie w otoczeniu rodziny po 18 miesiącach walki z rakiem" - poinformowano 10 stycznia na stronie oficjalnej muzyka i kanałach w mediach społecznościowych. Zaledwie dwa dni wcześniej muzyk skończył 69 lat i wydał płytę "Blackstar".
Dawid Bowie zyskał międzynarodową sławę dzięki charakterystycznemu barytonowi, głębi intelektualnej oraz opanowaniu gry na ponad trzynastu instrumentach. Przeszedł do historii jako jeden z najlepiej sprzedających się artystów rockowych wszech czasów. W ciągu pięćdziesięciu lat kariery sprzedał ponad 140 milionów albumów studyjnych na całym świecie. W 1996 roku uhonorowano go miejscem w Rock and Roll Hall of Fame.
W 2002 BBC umieściła go na 29. miejscu swojej listy 100 najwybitniejszych Brytyjczyków. W 2004 roku magazyn Rolling Stone sklasyfikował go na 39. miejscu 100 najwybitniejszych artystów muzycznych wszech czasów. W 2011 roku Rolling Stone umieścił jego utwór „Heroes” na 46. miejscu 500 najlepszych piosenek w historii muzyki.
Prince
ur. 7 czerwca 1958 w Minneapolis, zm. 21 kwietnia 2016 w Chanhassen
Legendarny amerykański muzyk Prince zmarł na skutek infekcji dróg oddechowych. Jego ciało znaleziono w jego studiu nagraniowym w Minnesocie. Miał 57 lat.
Prince Rogers Nelson miał na swoim koncie ponad 30 albumów studyjnych i przeboje takie jak „When Doves Cry”, „Purple Rain”, czy „Take Me With U”. Był przedstawicielem wielu stylów, m.in. soul, funky, R&B, dance, rock, jazz rock. Tworzył pod inspiracją muzyki Jimmiego Hendrixa. Zaliczany jest do największych rockowych ekscentryków. Na scenie występował często w kontrowersyjnych strojach i w butach na wysokim obcasie.
Artysta współpracował najdłużej z grupami The Revolution oraz The New Power Generation, ale także z artystami solowymi. Niektórzy z nich to Stevie Nicks, Madonna, Alicia Keys, Erykah Badu, Nikka Costa, George Clinton, Chaka Khan, Candy Dulfer, Stevie Wonder. Prince pisał przeboje dla takich artystów jak Sheena Easton czy grupa The Bangles, a jego piosenki znalazły się w repertuarze wykonawców tak różnych jak Tom Jones, The Art of Noise, Sinead O'Connor czy nawet Miles Davis. Tworzył też i nagrywał muzykę filmową do takich filmów jak: Batman (1989) czy Parade (1986), napisał też tytułowy megaprzebój do parabiograficznego "Purple Rain", w którym zagrał główną rolę utalentowanego i wyobcowanego muzyka, rozpoczynającego karierę estradową w klubie muzycznym. W roku 2004 Prince znalazł się w Rock and Roll Hall of Fame.
Maria Czubaszek
ur. 9 sierpnia 1939 w Warszawie, zm. 12 maja 2016 tamże
Maria Czubaszek pracę w radio rozpoczęła w 1960 od współpracy z audycją „Radio-Reklama”. W 1966 związała się z Programem III Polskiego Radia.
Zasłynęła jako autorka wielu tekstów satyrycznych, które pisanych dla znanych aktorów i prezentowanych w radiowej Trójce. Prowadziła także audycje oraz była autorką słuchowisk .
W 1980 został opublikowany zbiór tekstów, które Maria Czubaszek pisała dla radia, telewizji i „Szpilek”, pt. Na wyspach Hula-Gula (książkę wznowiono w 1994). Była znana także jako autorka licznych tekstów piosenek; pierwszy z nich – Kochać można byle jak – napisała do muzyki Wojciecha Karolaka w 1965. Tworzyła też do muzyki m.in. Andrzeja Dąbrowskiego, Janusza Komana, Henryka Majewskiego, Jacka Malinowskiego, Jerzego Miliana, Zbigniewa Namysłowskiego.
Maria Czubaszek była związana także z telewizją. Napisała dialogi do takich filmów jak Filip z konopi i Murmurando, a do serialu Lot 001 – scenariusz. W późniejszych latach współtworzyła też scenariusze do seriali Psie serce, Na Wspólnej oraz Brzydula. W latach 2005–2010 była członkiem redakcji programu „HBO na stojaka” nadawanego w telewizji HBO. 20 maja 2009 z rąk ministra kultury i dziedzictwa narodowego, Bogdana Zdrojewskiego, odebrała Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.
Halina Skoczyńska
ur. 2 lipca 1953 w Ostrowcu Świętokrzyskim, zm. 17 maja 2016 w Warszawie
Halina Skoczyńska występowała m.in. w w krakowskim Teatrze Bagatela, we Wrocławskim Teatrze Współczesnym oraz w Teatrze Polskim we Wrocławiu. Od 2008 roku związana była ze stołecznym Teatrem Narodowym. Na 20 maja zaplanowana była premiera sztuki „Twoje i moje” w reżyserii Roberta Glińskiego z jej udziałem w Teatrze Ateneum w Warszawie.
Była absolwentką krakowskiej PWST. Debiutowała w spektaklu „Anna Livia" na scenie Wrocławskiego Teatru Współczesnego im. Edmunda Wiercińskiego.
Bogusław Kaczyński
ur. 2 maja 1942 w Białej Podlaskiej, zm. 21 stycznia 2016 w Warszawie
Bogusław Kaczyński był dziennikarzem i krytykiem muzycznym. Ukończył Akademię Muzyczną w Warszawie. Był twórcą Europejskiego Festiwalu im. Jana Kiepury i znanego na świecie Festiwalu Muzyki w Łańcucie. Od 1970 r. był komentatorem muzycznym radia i telewizji. Prowadził transmisje telewizyjne kolejnych Konkursów Chopinowskich, Konkursów im. Henryka Wieniawskiego oraz wielu koncertów muzyki klasycznej i operowej.
W wyniku plebiscytu został zaliczony do grona dziesięciu największych osobowości telewizyjnych XX stulecia. Kaczyński był także zdobywcą trzech „Wiktorów” i „Super Wiktora”, a także laureatem trzech „Złotych Ekranów”. Otrzymał również tytuł „Kawalera Orderu Uśmiechu” oraz wieloma innymi odznaczeniami i wyróżnieniami w kraju i zagranicą.
Umberto Eco
ur. 5 stycznia 1932 w Alessandrii, zm. 19 lutego 2016 w Mediolanie
Eco najbardziej był znany jako autor kilku powieści i ogromnej liczby felietonów i esejów. Sławę przyniosła mu powieść "Imię róży" z 1980 roku. Od tego czasu wydał kilka innych powieści, z których wszystkie stały się światowymi bestsellerami, m.in. Wyspa dnia poprzedniego (1994) i Cmentarz w Pradze (2010).
Eco urodził się 5 stycznia 1932 w Alessandrii we Włoszech. Był profesorem na Uniwersytecie we Florencji oraz na Uniwersytecie w Bolonii. Zajmował się m.in. semiotyką, procesami komunikacji i estetyką. O sobie mówił, że jest filozofem. - Powieści piszę tylko w weekendy - przekonywał.
ks. Jan Kaczkowski
ur. 19 lipca 1977 w Gdyni, zm. 28 marca 2016 w Sopocie
Ksiądz Kaczkowski zasłynął głośnym wywiadem, w którym opowiadał o swoim życiu oraz zmaganiach z chorobą. Rozmowa została opublikowana jako książka zatytułowana "Życie na pełnej petardzie". Od urodzenia duchowny zmagał się z lewostronnym niedowładem i dużą wadą wzroku. Ponadto, miał zdiagnozowany nowotwór nerki oraz glejaka mózgu. Stan zdrowia ks. Kaczkowskiego od kilku tygodni pogarszał się, zaistniała konieczność ponownego przyjmowania chemii.
Sympatię wiernych zdobył przede wszystkim swoim optymizmem. Duchowny organizował m.in. warsztaty z komunikacji czy etyki dla studentów medycyny. Oprócz tego, że jest autorem książek, prowadził także videobloga, na którym m.in. tańczył w sutannie z własnym bratem i zakładał maskę Batmana.
W 2004 roku założył Puckie Hospicjum Domowe. Był także jedną z osób odpowiedzialnych za stworzenie Puckiego Hospicjum pw. św. Ojca Pio, którego został dyrektorem i prezesem zarządu. Jednym z jego osiągnięć było zatrudnienie do pracy w hospicjach tzw. trudnej młodzieży oraz osób, które miały konflikt z prawem.
Fundacja Rak'n'Roll, która przyznaje certyfikat Super Ho Spa, za odwagę w podejmowaniu trudnych tematów przyznała duchownemu to wyróżnienie. Ksiądz Kaczkowski sam siebie nazywał „onkocelebrytą”.
W 2012 roku został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski przez prezydenta Bronisława Komorowskiego. Był również honorowym obywatelem Pucka.
Andrzej Niemczyk
ur. 16 stycznia 1944 w Łodzi, zm. 2 czerwca 2016 w Warszawie
Andrzej Niemczyk pracę trenerską rozpoczął jeszcze w trakcie kariery zawodniczej od stanowiska opiekuna drużyny juniorów Stali Mielec. W dalszych latach zdecydował się na pracę z drużynami kobiecymi. Stworzył od podstaw drużynę siatkarek ChKS Łódź, z którą awansował do I ligi i w 1976 zdobył mistrzostwo Polski.
W latach 1975–1977 był trenerem drużyny narodowej kobiet. Po mistrzostwach Europy w Finlandii, na których reprezentacja Polski zajęła 4. miejsce, podał się do dymisji. Następnie wyjechał do Niemiec, tam przez 10 lat prowadził reprezentację tego kraju oraz drużyny ligowe, m.in. Bayer Lohhof, z którym siedmiokrotnie zdobył mistrzostwo Niemiec. Pracował w Turcji, gdzie prowadził drużyny Eczacibasi Stambuł i Vakifbank Ankara.
Po rezygnacji Zbigniewa Krzyżanowskiego w kwietniu 2003 ponownie został szkoleniowcem reprezentacji Polski. Z prowadzoną wówczas drużyną awansował na mistrzostwa Europy w Turcji, gdzie drużyna narodowa zdobyła złoty medal. Reprezentacja pod jego kierunkiem powtórzyła ten sukces na odbywających się w 2005 mistrzostwach Europy w Chorwacji. 1 września 2006, po słabych występach w Grand Prix, Andrzej Niemczyk podał się do dymisji.
Legendarny trener przez wiele lat zmagał się z nowotworem.
Sonia Rykiel
ur. 25 maja 1930 w Paryżu, zm. 25 sierpnia 2016 tamże
Projektantka zmarła po wieloletniej walce z chorobą Parkinsona. Sonia Rykiel pochodziła z rodziny polsko-rumuńskich Żydów. Urodziła się w Paryżu w 1930 roku. Rykiel była pierwszą projektantką mody, która wykorzystała dzianinę do produkcji ubrań. Stosowała miękkie, komfortowe i naturalne tkaniny. Na pomysł tej rewolucji w modzie wpadła, będąc w ciąży i zauważając, że nie ma wygodnych ubrań dla kobiet w tym stanie. Jako pierwsza również wyciągnęła szwy na wierzch swoich ubrań i zaczęła stosować printy na swetrach.
Andrzej Wajda
ur. 6 marca 1926 w Suwałkach, zm. 9 października 2016 w Warszawie
Andrzej Wajda był jednym z najwybitniejszych reżyserów w historii kina, współtwórcą polskiej szkoły filmowej, laureatem m.in. Srebrnej Palmy w Cannes za film "Kanał" (1957), nagrody FIPRESCI w Wenecji za "Popiół i diament" (1959), Srebrnej Muszli w San Sebastian za "Wesele" (1973), FIPRESCI w Cannes za "Człowieka z marmuru" (1978) i Złotej Palmy w Cannes za "Człowieka z żelaza" (1981).
Jego cztery filmy były nominowane do Oscara: "Ziemia obiecana" (1976), "Panny z Wilka" (1980), "Człowiek z żelaza" (1982) i "Katyń" (2008). W 2000 r. Wajda otrzymał Oscara za całokształt twórczości. Kilka tygodni przed śmiercią, jako Polski kandydat do Oscara zgłoszony został jego ostatni film – „Powidoki”.
Andrzej Wajda angażował się w działalność polityczną, był członkiem komitetu doradczego "Solidarności", a w 1989 r. Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie. W latach 1989-91 był senatorem.
Andrzej Kopiczyński
ur. 15 kwietnia 1934 w Międzyrzecu Podlaskim, zm. 13 października 2016 w Warszawie
Andrzej Kopiczyński urodził się 15 kwietnia 1934 roku w Międzyrzecu Podlaskim. Wykształcenie zdobył na łódzkiej PWST, którą ukończył w 1958 roku. Zadebiutował na ekranie w 1957 roku w filmie Jerzego Kawalerowicza "Prawdziwy koniec wielkiej wojny". Zamiary aktora skłaniające się ku sztuce dramatycznej radykalnie zmieniły się po roli inżyniera Stefana Karwowskiego w serialu "Czterdziestolatek" Jerzego Gruzy. Wielka popularność serialu skłoniła realizatorów do stworzenia w 1993 roku serialu "40-latek. 20 lat później".
Kopiczyński zagrał także m.in. w "Znachorze", "Ogniem i mieczem", "Święta Wojna", "Jarzębina czerwona", "Motylem jestem, czyli romans 40-latka". Aktor występował także w Teatrze im. Stefana Jaracza w Olsztynie a także w bydgoskim Teatrze Współczesnym, Teatrze Bałtyckim w Koszalinie a także w warszawskich teatrów: Rozmaitości, Narodowym i Teatrze Na Woli. Od 1986 r. aktor związany był z warszawskim Teatrem Kwadrat.
W 2015 roku aktor nagrodzony został Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.
Gen. Czesław Kiszczak
ur. 19 października 1925 w Roczynach, zm. 5 listopada 2015 w Warszawie.
W latach 70. Kiszczak był szefem wywiadu wojskowego, później także kontrwywiadu. W roku 1981 objął posadę szefa MSW, którą piastował do roku 1990. Blisko współpracował w ówczesnym premierem, generałem Wojciechem Jaruzelskim. Kiszczak był jedną z osób odpowiedzialnych za wprowadzanie stanu wojennego. Podczas transformacji ustrojowej w Polsce na krótko objął urząd premiera - od 2 do 24 sierpnia 1989 roku. W latach 1989-90 był wicepremierem. PRzez 22 dni w 1990 roku pełnił obowiązki premiera.
12 stycznia 2012 r. Sąd Okręgowy w Warszawie orzekł, że stan wojenny w Polsce nielegalnie wprowadziła grupa przestępcza pod kierunkiem Wojciecha Jaruzelskiego. Czesław Kiszczak usłyszał wyrok w zawieszeniu. Rok później, 5 czerwca 2013 r., sąd Okręgowy w Warszawie zdecydował, że proces Kiszczaka, oskarżonego o przyczynienie się do śmierci dziewięciu górników kopalni "Wujek" zabitych w 1981 r., będzie zawieszony ze względu na stan zdrowia oskarżonego. W lipcu 2014 sąd apelacyjny uznał, że generał Czesław Kiszczak może uczestniczyć w procesach sądowych. W dniu 15 czerwca 2015 roku Kiszczak został skazany prawomocnym wyrokiem za wprowadzenie stanu wojennego po tym, jak sąd odrzucił apelację.
Michel Galabru
ur. 27 października 1922 w Safi, zm. 4 stycznia 2016 w Paryżu
Michel Galabru miał na koncie ponad 200 ról w filmach i serialach. Najwięcej popularności przysporzyły mu role ekranowe, jednak nie rezygnował z występów teatralnych.
W Polsce Michel Galabru znany jest przede wszystkim z roli starszego sierżanta Jerome'a Gerbera, który na ekranie mierzył się z żandarmem z z Saint-Tropez granym przez Louisa de Funesa. Do swojej śmierci de Funès był jego najbliższym przyjacielem, osobą pomagającą mu na planie w trudnych chwilach.
Alan Rickman
ur. 21 lutego 1946 w Londynie, zm. 14 stycznia 2016 tamże
Aktor zmagał się z chorobą nowotworową. Alan Rickman znany był m.in. z roli profesora Snape'a w serii filmów "Harry Potter". Brytyjski aktor zagrał również w kultowej komedii romantycznej "To właśnie miłość", filmie Tima Burtona "Sweeney Todd: Demoniczny golibroda z Fleet Street", czy ekranizacji powieści Patricka Süskinda "Pachnidło: Historia mordercy".
W 1997 roku Rickman dołączył do prestiżowego Royal Shakespeare Company. Jest to jeden z największych brytyjskich zespołów teatralnych.
Ramon Castro
ur. 14 października 1924 w Birán, zm. 23 lutego 2016 w Hawanie
Ramon Castro urodził się 14 października 1924 r. Był jednym z założycieli Komunistycznej Partii Kuby. Przez wiele lat służył jako zastępca w Zgromadzeniu Narodowym. Był więziony przez rząd Fulgencio Batisty w 1953 roku. Był jednym z pomocników ruchu partyzanckiego, które przyczyniły się do przejęcia władzy przez Fidela Castro w 1959 roku. Ponadto, odpowiadał mi.n. za organizację zaopatrzenia dla partyzantów. W późniejszym okresie pełnił funkcję doradcy ds. rolnictwa, pracował również w przemyśle cukierniczym oraz przy chowie bydła.
O jego życiu prywatnym niewiele wiadomo poza tym, że był żonaty i miał co najmniej dwójkę dzieci. W ostatnich latach wycofał się z życia publicznego i zamieszkał w Hawanie. Według doniesień lokalnych mediów, jego ciało ma zostać skremowane i pochowane w rodzinnej wiosce braci Castro na wschodzie wyspy.
Nancy Reagan
ur. 6 lipca 1921 w Nowym Jorku, zm. 6 marca 2016 w Los Angeles
Anne Frances Robbins, bo tak nazywała się naprawdę Nancy Regan urodziła się w Nowym Jorku. Rozpoczęła swoją karierę aktorską jako członek objazdowej trupy teatralnej. Jej pierwszym sukcesem była rola w wystawianym na Broadway musicalu "Lute Song". Jej pierwsza rola filmowa to "Cień na ścianie" w 1949 roku.
Nancy Davis pierwszy raz spotkała Ronalda Reagana w 1951 roku, kiedy ten był przewodniczącym stowarzyszenia amerykańskich aktorów. Reagan zrezygnowała z kariery aktorskiej i zajęła się domem. Posiadała dwoje własnych dzieci oraz opiekowała się Maureen i Michaelem Reagan pochodzącymi z pierwszego małżeństwa swojego męża.
Nancy Reagan nie brała bezpośrednio udziału w życiu politycznym. Jednak jako żona gubernatora i prezydenta odgrywała zakulisową rolę.
Hans-Dietrich Genscher
ur. 21 marca 1927 w Reideburgu, ob. część Halle, Saksonia-Anhalt, zm. 31 marca 2016 w Wachtberg-Pechu
Hans-Dietrich Genscher urodził się w 1927 roku w Reideburgu. Po ukończeniu studiów prawniczych od 1949 roku pracował jako referendarz sądowy. Wtedy też wstąpił do Liberalno-Demokratycznej Partii Niemiec. W 1952 roku wyjechał do RFN i zamieszkał w Bremie. Przez lata pracował tam jako referendarz sądowy, asesor adwokacki i adwokat.
Po przybyciu do Republiki Federalnej Niemiec wstąpił do FDP. W 1965 został po raz pierwszy wybrany do Bundestagu. W kolejnych wyborach w 1969, 1972, 1976, 1980, 1983, 1987, 1990 i 1994 zdobywał mandat. Od 1965 do 1969 pełnił funkcję parlamentarnego dyrektora frakcji FDP.
W 1969 roku został ministrem spraw wewnętrznych w rządzie socjaldemokratów i liberałów, kierowanym przez Willy'ego Brandta.
W 1974 Genscher wszedł w skład nowo powstałego gabinetu koalicyjnego, kierowanego przez kanclerza Helmuta Schmidta. Objął stanowiska wicekanclerza i ministra spraw zagranicznych. Jako szef dyplomacji zajął się stworzeniem nowej strategii w stosunkach ze Związkiem Radzieckim i jego satelitami.W latach 1989–1990 brał aktywny udział w procesie przemian społeczno-politycznych w Europie Środkowo-Wschodniej. Uczestniczył w spotkaniach ministrów spraw zagranicznych w ramach konferencji 2 + 4, która skutkowała zawarciem 12 września 1990 w Moskwie Traktatu o ostatecznej regulacji w odniesieniu do Niemiec, co doprowadziło do zjednoczenia RFN i NRD. 14 listopada 1990 wspólnie z Krzysztofem Skubiszewskim podpisał traktat między RFN i RP o potwierdzeniu istniejącej granicy na Odrze i Nysie.
18 maja 1992 zrezygnował ze stanowisk wicekanclerza i ministra spraw zagranicznych. Został wybrany na honorowego przewodniczącego FDP. Po odejściu ze stanowiska dalej pozostawał aktywny w życiu społeczno-politycznym. W 1999 roku ponownie zajął się wykonywaniem zawodu prawnika.
Muhammad Ali
ur. jako Cassius Marcellus Clay, Jr. 17 stycznia 1942 w Louisville, zm. 3 czerwca 2016 w Phoenix
Muhammad Ali, czyli Cassius Marcellus Clay Jr. przyszedł na świat w 1942 roku. Wielką karierę rozpoczynał na igrzyskach olimpijskich w Rzymie w 1960 roku, kiedy w finale wagi półciężkiej wygrał ze Zbigniewem Pietrzykowskim. Cztery lata później zdobył tytuł mistrza świata wszech wag. Miał wtedy 22 lata. Karierę zakończył w 1981 roku, mając na koncie 61 walk, 56 wygranych. 37 z nich kończył przez nokaut.
Islam Karimow
ur. 30 stycznia 1938 w Samarkandzie, zm. 2 września 2016 w Taszkencie
Islam Karimow sprawował władzę nad Uzbekistanem nieprzerwanie od 1989 roku. Najpierw był szefem partii komunistycznej, a później został prezydentem. Po ogłoszeniu niepodległości od ZSRR w 1991 roku zatwierdzano go przez kolejne wybory. Jak zaznacza agencja Reutera, Karimow kierował systemem represyjnym wobec politycznej opozycji, jednak był zdecydowanym oponentem środkowoazjatyckiego fundamentalizmu islamskiego.
Edward Albee
ur. 12 marca 1928 w Waszyngtonie, zm. 16 września 2016 w Montauk
Edward Albee był twórcą surrealistycznych jednoaktówek i dramatów psychologicznych. Trzykrotnie został laureatem nagrody Pulitzera: w 1967 roku za Delicate Balance, w 1975 roku za Seascape i w 1994 roku za Three Tall Women.
Na podstawie jego sztuki nakręcono w 1966 roku dramat filmowy Kto się boi Wirginii Woolf?, w którym główne role zagrali Elizabeth Taylor i Richard Burton. Film nominowany był w 13 kategoriach do Oscara, otrzymał 5 statuetek.
Edward Albee był zadeklarowanym homoseksualistą. Otwarcie przyznawał, że zdawał sobie z tego sprawę już w wieku 12 lat, jednak uparł się, że nie chce być znany jako „pisarz-gej”. – Pisarz, który jest gejem musi być w stanie przekroczyć siebie. Nie jestem pisarzem-gejem, jestem pisarzem, który przy okazji też jest gejem – mówił w 2011 roku.
2 maja 2005 roku na raka zmarł długoletni partner Albee, rzeźbiarz Jonathan Thomas.
Szimon Peres
ur. jako Szymon Perski 2 sierpnia 1923 w Wiszniewie, zm. 28 września 2016 w Tel Awiwie
Szimon Peres, a właściwie Szymon Perski, urodził się w dniu 2 sierpnia 1923 w polskiej miejscowości Wiszniewo, w biednej żydowskiej rodzinie. Jego ojciec handlował drewnem, a matka pracowała w szkole jako nauczycielka. Peres dorastał ucząc się języka polskiego i polskiej literatury w szkole, co ukształtowało jego późniejsze dorosłe życie. Ilekroć mówił po hebrajsku, przebijał się jego polski akcent. – Sposób, w jaki mówił, jego akcent zawsze wszystkich ujmował w Izraelu. Ten piękny, poetycki hebrajski z głębokim polskim akcentem, miał znaczenie symboliczne związane z założycielami naszego państwa – mówił Jonny Daniels, założyciel i prezes Fundacji From The Depths działającej na rzecz budowania relacji polsko – żydowskich.
W 1934 roku Peres wyemigrował wraz z rodziną do Palestyny, gdzie w 1947 r. wstąpił do paramilitarnej organizacji żydowskiej Hagana. W wieku 29 lat został mianowany dyrektorem generalnym ministerstwa obrony narodowej. Dzięki jego wysiłkom Izrael rozpoczął budowę reaktora nuklearnego Dimona, a także wszedł w sojusz z Francją i Wielką Brytanią, czyli państwami, z którymi interweniował na Półwyspie Synaj w 1956 roku w czasie tzw. kryzysu sueskiego. Jego kariera polityczna na dobre rozpoczęła się w 1959 roku, kiedy po raz pierwszy został wybrany do Knesetu.
Były prezydent Izraela był wielkim orędownikiem pokoju na Bliskim Wschodzie. Peres wypracowywał również porozumienie pokojowe z Egiptem i Jordanią - jedynymi krajami arabskimi, z którymi Izrael podpisał traktaty pokojowe. Mimo wcześniejszych raczej ostrych wypowiedzi, z czasem opowiadał się za wypracowaniem "terytorialnego porozumienia" i wprowadzenia środków pokojowych. Zmianę nastawienia tłumaczył tym, że „przede wszystkim sytuacja stała się inna ”.
Peres to także jeden z twórców historycznego tymczasowego porozumienia z Oslo z 1993 r. między państwem żydowskim a Organizacją Wyzwolenia Palestyny. Dokument ten stworzył podwaliny pod utworzenie Autonomii Palestyńskiej. W 1994 roku jako minister spraw zagranicznych za wkład w osiągnięcie porozumienia z Palestyńczykami otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla
Michal Kováč
ur. 5 sierpnia 1930 w Ľubiša, zm. 5 października 2016 w Bratysławie
Michal Kovacz od dłuższego czasu cierpiał na chorobę Parkinsona. Został wybrany na prezydenta 15 lutego 1993 roku. Urząd sprawował do 2 marca 1998 roku. W trakcie kadencji popadł w trwały konflikt z premierem Vladimirem Meciarem, m.in. co do perspektywy członostwa w NATO, czego chciał prezydent. Konflikt pomiędzy nimi przybrał na sile w 1995 roku, kiedy syn prezydenta został porwany i wywieziony do Austrii. Porwania - według Kovaca - dokonać mieli agencji służby wywiadowczej SIS z inspiracji Vladimira Meciara.
Michal Kovac zdecydował się startować w wyborach prezydenckich w 1999 roku. Zrezygnował jednak 11 maja, tuż przed wyborami. Tłumaczył wówczas, iż chce zwiększenia szans wyborczych Rudolfa Schustera przeciwko Vladimirowi Meciarowi.
Książę Mikasa
ur. 2 grudnia 1915 w Tokio, zm. 27 października 2016
Książę Mikasa urodził się 2 grudnia 1915 roku w Tokio, jako czwarty syn cesarza Taishō (Yoshihito) i cesarzowej Teimei (Sadako). Do 1935 używał tytułu: „Książę Sumi” (Sumi-no-miya). Podczas II wojny światowej służył w Cesarskiej Armii Japońskiej. Z wykształcenia był orientalistą i archeologiem. Takahito przez wiele lat zajmował się pracą naukową, wykładał też na uczelniach wyższych.