„Ludzie klepią mnie po głowie, stawiają torby na moich kolanach. W sklepie usłyszałam: Czy może pani przesunąć swoją karocę?”

Wiktor Krajewski: W twojej redakcji zrobiłem drobny research. Małgorzata Rozenek-Majdan, twoja koleżanka z pracy, powiedziała mi, że jesteś przebojowa, uśmiechnięta i zawsze tryskasz dobrym humorem. Taka rzeczywiście jesteś? Czy to jest maska, którą nakładasz w pracy?

Agnieszka Korczyńska: Małgorzata jest super koleżanką z pracy, miło słyszeć takie słowa. A wracając do twojego pytania, jestem pogodną osobą, bo dobre nastawienie pomaga pokonywać pewne trudności i ułatwia życie. Jak pewnie wszyscy zdają sobie sprawę, życie osoby niepełnosprawnej ruchowo nie jest usłane różami. Mam na myśli bariery – i używam tego słowa z wykrzyknikiem! – niekoniecznie architektoniczne, a społeczne, w ludzkich głowach. Albert Einstein powiedział, że łatwiej jest rozbić atom niż przesąd.

W społeczeństwie funkcjonuje stereotyp, którego bardzo trudno jest się wyzbyć.

Co masz na myśli?

Mam na myśli topos osoby niepełnosprawnej jako męczennika. Zawsze w naszym kontekście używa się słowa „cierpią”. Na poziomie języka jest to widoczne w każdym kontekście. O tobie powiedzą, że „idziesz do pracy”", o mnie, że „pokonuję drogę do”.... Często używane są w stosunku do osób niepełnosprawnych batalistyczne opisy, batalistyczna stylistka językowa. Słyszysz: „Walczy z dniem codziennym”. Mówiąc kolokwialnie, depersonifikuje się osoby z niepełnosprawnością, a z drugiej strony oczekuje się od nas bycia aktywnym, wesołym... W kontekście OzN nie ma niczego pośrodku. Każda osoba z niepełnosprawnością powie ci o walce o pełnię ról społecznych.