Gdyby zapytać przeciętnego Polaka, z czym mu się kojarzy skrótowiec ZUS, bez wahania odpowie – z emeryturami i rentami. To prawda, Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest instytucją, której podstawowym celem działania jest realizacja polityki państwa w odniesieniu do ubezpieczeń społecznych. Jego zadania i zakres odpowiedzialności jest jednak znacznie szerszy niż tylko renty i emerytury. ZUS wypłaca bowiem łącznie około 20 różnego rodzaju świadczeń, których beneficjentami są miliony Polaków! Świadczy też usługi na rzecz szeregu instytucji państwa.
Co oczywiste, głównymi świadczeniobiorcami są emeryci, których jest prawie 5 mln. Liczba rencistów przekracza 2 mln, w tym tych otrzymujących renty z tytułu niezdolności do pracy jest około miliona, a ponad 1,2 mln osób przysługują renty rodzinne. W ubiegłym roku blisko 2,2 mln osób pobrało z ZUS zasiłki chorobowe, 630 tys. osób – zasiłki macierzyńskie, a 286 tys. – pogrzebowe. Ponad 141 tys. ubezpieczonych otrzymało świadczenia rehabilitacyjne. Ale świadczenia wypłacane przez ZUS to także renty socjalne (w I kwartale tego roku ponad 270 tys. osób), zasiłki i świadczenia przedemerytalne (w I kwartale tego roku około 190 tys. osób), nauczycielskie świadczenia kompensacyjne (ponad 3 tys. osób) czy jednorazowe odszkodowania z tytułu uszczerbku na zdro-wiu spowodowanego wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową. Wśród świadczeń mniej znanych ogółowi znajdują się np. górniczy ryczałt energetyczny, dodatek za tajne nauczanie czy refundacja części składki OC i AC osobie uprawnionej do renty inwalidy wojennego lub renty inwalidy wojskowego.
Świadczenia z ZUS to poza milionami beneficjatów także kilkusetmiliardowe fundusze. Roczna kwota wypłat dokonywanych przez ZUS przekracza dziś 200 mld zł (dla porównania wydatki budżetu państwa planowane na ten rok to ponad 343 mld zł). Dlatego największą instytucją finansową w kraju nie jest ani jakiś wielki bank, ani prywatny ubezpieczyciel, ale właśnie Zakład Ubezpieczeń Społecznych.
Składka do składki
Ubezpieczenia społeczne podobnie jak inne rodzaje ubezpieczeń opierają się na zasadzie przewidywalności zdarzeń. Ubezpieczamy się od ryzyka wystąpienia danego zdarzenia: choroby, wypad-ku przy pracy czy starości. Tak jak w wypadku innych rodzajów ubezpieczeń również na ubezpieczenia społeczne opłacamy składki. W ten sposób zapewniamy sobie nie tylko emeryturę i rentę, lecz także m.in. zasiłek w razie choroby czy macierzyństwa, świadczenie rehabilitacyjne i jednorazowe odszkodowanie po wypadku.
Oznacza to, że nie jest możliwe przyznanie i wypłata świadczenia, na przykład emerytury, osobie, która nie była ubezpieczona i nie opłacała składek. Pamiętajmy jednak, że opłacenie składki będące warunkiem koniecznym do przyznania świadczenia nie jest warunkiem wystarczającym. W przypadku emerytury trzeba ukończyć odpowiedni wiek. Aby otrzymać rentę z tytułu niezdolności do pracy, trzeba się legitymować m.in. odpowiednim stażem pracy. Warunków do nabywania prawa do poszczególnych świadczeń nie określa, wbrew opinii części społeczeństwa, ZUS, ale Parlament. Szczegółowe informacje dotyczące niektórych świadczeń należnych osobom ubezpieczonym – poniżej.
Co nam się należy, gdy płacimy składki
I. Ubezpieczenie chorobowe
Świadczenia: zasiłek chorobowy, macierzyński, opiekuńczy, wyrównawczy, świadczenie rehabilitacyjne
Zasiłek chorobowy przysługuje, gdy osoba ubezpieczona jest niezdolna do pracy z powodu choroby i przebywa na zwolnieniu lekarskim. Ubezpieczony nabywa prawa do tego zasiłku po upływie okresu wyczekiwania. Okres ten jest zróżnicowany w zależności od charakteru ubezpieczenia.
Osoba, która obowiązkowo podlega ubezpieczeniu chorobowemu, ma prawo do zasiłku chorobowego po upływie 30 dni nieprzerwanego ubezpieczenia. Osoba, która podlega mu dobrowolnie, nabywa prawo do zasiłku chorobowego po upływie 90 dni nieprzerwanego ubezpieczenia.
Bez okresu wyczekiwania zasiłek chorobowy przysługuje m.in.:
• absolwentom szkół lub uczelni, którzy zostali objęci ubezpieczeniem chorobowym albo przystąpi-li do ubezpieczenia chorobowego w ciągu 90 dni od dnia ukończenia szkoły lub uzyskania dyplomu ukończenia studiów wyższych, w przypadku kierunków lekarskich, lekarsko-dentystycznych i weterynarii – od daty złożenia ostatniego wymaganego planem studiów egzaminu, a w przypadku farmacji – od daty zaliczenia ostatniej przewidzianej w planie studiów praktyki,
• ubezpieczonym, którzy są niezdolni do pracy z powodu choroby zawodowej lub wypadku w pracy (zasiłek finansowany z ubezpieczenia wypadkowego) albo wypadku w drodze do pracy lub z pracy (zasiłek finansowany z ubezpieczenia chorobowego).
Zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy, nie dłużej niż przez 182 dni, a w przypadku gruźlicy (oznaczonej przez lekarza w zaświadczeniu lekarskim kodem „D”) – nie dłużej niż przez 270 dni. Również ubezpieczone, których niezdolność do pracy przypada na okres ciąży, mają prawo do zasiłku chorobowego przez okres do 270 dni.
Miesięczny zasiłek chorobowy z ubezpieczenia chorobowego wynosi:
• 80 proc. podstawy wymiaru zasiłku (taką podstawą jest np. wynagrodzenie),
• 70 proc. tej podstawy − za okres pobytu w szpitalu,
• 100 proc. tej podstawy – gdy niezdolność do pracy:
– jest spowodowana wypadkiem w drodze do pracy lub z pracy,
– przypada w czasie ciąży,
– wynika z niezbędnych badań lekarskich przewidzianych dla kandydatów na dawców komórek, tkanek i narządów lub jest skutkiem zabiegu ich pobrania.
Podstawę wymiaru zasiłku dla pracownika stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających powstanie niezdolności do pracy.
Podstawę wymiaru zasiłku przysługującego ubezpieczonemu, który nie jest pracownikiem, stanowi przeciętny miesięczny przychód, od którego opłacana jest składka na ubezpieczenie chorobowe, za 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających powstanie niezdolności do pracy.
Zasiłki chorobowe są wypłacane przez ZUS lub pracodawcę (jeżeli zatrudnia więcej niż 20 pracowników), a finansowane z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu okresu pobierania zasiłku chorobowego (182 dni) jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja mogą mu pomóc odzyskać zdolność do pracy. Świadczenie przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej niż przez 12 miesięcy.
Wysokość świadczenia rehabilitacyjnego z ubezpieczenia chorobowego wynosi:
• 90 proc. podstawy wymiaru określonej tak samo jak dla zasiłku chorobowego – za pierwsze 90 dni jego pobierania,
• 75 proc. tej podstawy – za pozostały okres,
• 100 proc. tej podstawy – jeżeli niezdolność do pracy:
– przypada w okresie ciąży,
– spowodowana jest wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową.
Okoliczności, które mogą uzasadniać przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego, ocenia lekarz orzecznik ZUS. Ubezpieczony może się odwołać od jego orzeczenia do komisji lekarskiej ZUS.
Zasiłek wyrównawczy przysługuje ubezpieczonemu pracownikowi ze zmniejszoną sprawnością do pracy, jeżeli obniżono mu wynagrodzenie, ponieważ musiał poddać się rehabilitacji zawodowej w celu adaptacji lub przyuczenia do określonej pracy. Zasiłek ten przysługuje wówczas przez okres rehabilitacji, nie dłużej jednak niż przez 24 miesiące.
Wysokość zasiłku wyrównawczego to różnica między przeciętnym miesięcznym wynagrodzeniem za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających rehabilitację a miesięcznym wynagrodzeniem obniżonym z powodu rehabilitacji.
Zasiłek macierzyński przysługuje ubezpieczonej, która w okresie ubezpieczenia chorobowego lub w okresie urlopu wychowawczego:
• urodziła dziecko,
• przyjęła na wychowanie dziecko w wieku do 7. roku życia i wystąpiła do sądu opiekuńczego
w sprawie jego przysposobienia,
• przyjęła dziecko w wieku do 7. roku życia na wychowanie w ramach rodziny zastępczej.
Prawo do zasiłku przysługuje również w przypadku przyjęcia na wychowanie dziecka w wieku do 10 lat, wobec którego podjęto decyzję o odroczeniu obowiązku szkolnego. Prawo do zasiłku macierzyńskiego na takich zasadach jak te, które dotyczą ubezpieczonej, przysługuje także ubezpieczonemu, który przyjmuje dziecko na wychowanie.
Okres wypłaty zasiłku macierzyńskiego jest uzależniony od liczby dzieci urodzonych przy jednym porodzie bądź przyjętych na wychowanie.
Matka dziecka po wykorzystaniu zasiłku macierzyńskiego za okres co najmniej 14 tygodni po po-rodzie może zrezygnować z dalszego pobierania zasiłku i wcześniej wrócić do pracy. Wtedy pozo-stałą część okresu pobierania zasiłku macierzyńskiego wykorzystuje ubezpieczony ojciec dziecka. Zasada ta ma także odpowiednie zastosowanie w przypadku przyjęcia dziecka na wychowanie.
Okres wypłaty zasiłku macierzyńskiego z tytułu urodzenia dziecka wynosi od 1 stycznia 2009 r.:
• 20 tygodni (140 dni) – w przypadku urodzenia jednego dziecka,
• 31 tygodni (217 dni) – w przypadku urodzenia dwojga dzieci przy jednym porodzie,
• 33 tygodnie (231 dni) – w przypadku urodzenia trojga dzieci przy jednym porodzie,
• 35 tygodni (245 dni) – w przypadku urodzenia czworga dzieci przy jednym porodzie,
• 37 tygodni (259 dni) – w przypadku urodzenia pięciorga i więcej dzieci przy jednym porodzie.
Zasiłek macierzyński matka dziecka może przedłużyć o dodatkowy okres:
1) w przypadku urodzenia jednego dziecka:
— od 17 czerwca 2013 r. – do 6 tygodni,
2) w przypadku urodzenia więcej niż jednego dziecka przy jednym porodzie:
— od 17 czerwca 2013 r. – do 8 tygodni.
Ojciec, który wychowuje dziecko, ma prawo do zasiłku macierzyńskiego przez okres urlopu ojcowskiego – w wymiarze 2 tygodni.
Zasiłek macierzyński wynosi 100 proc. podstawy wymiaru, czyli przeciętnego wynagrodzenia lub przychodu z ostatnich 12 miesięcy kalendarzowych.
Urlop rodzicielski jest udzielany na 26 tygodni. Aby z niego skorzystać, należy najpierw w pełni wykorzystać dodatkowy urlop macierzyński. Rodzice mogą się dzielić uprawnieniami w ramach owego okresu urlopu i zasiłku, czyli mogą podzielić 26 tygodni urlopu między siebie. Zasiłek wypłacany za czas urlopu rodzicielskiego wynosi 60 proc. podstawy wymiaru, czyli przeciętnego wy-nagrodzenia lub przychodu z ostatnich 12 miesięcy kalendarzowych. Rodzice mogą się jednak zdecydować na jednolitą wysokość zasiłku macierzyńskiego i zasiłku za czas urlopu rodzicielskiego, wówczas będzie on wynosił przez cały rok (26 tygodni urlopu macierzyńskiego i 26 tygodni urlopu rodzicielskiego) 80 proc. podstawy wymiaru, czyli przeciętnego wynagrodzenia lub przychodu z ostatnich 12 miesięcy kalendarzowych.
Zasiłek opiekuńczy przysługuje ubezpieczonemu przez okres zwolnienia od pracy z powodu osobistego sprawowania opieki nad zdrowym dzieckiem w wieku do 8 lat – w szczególnych przypadkach (np. zamknięcia żłobka, przedszkola, szkoły), chorym dzieckiem do lat 14 lub innym chorym członkiem rodziny (małżonek, rodzice, teściowie, dziadkowie, wnuki, rodzeństwo oraz dzieci w wieku ponad 14 lat) – pod warunkiem, że pozostają oni z osobą sprawującą opiekę we wspólnym gospodarstwie domowym.
Zasiłek opiekuńczy wypłaca się przez okres:
• do 60 dni w roku kalendarzowym – jeśli opieka sprawowana jest nad zdrowym dzieckiem w wie-ku do 8 lat lub nad chorym dzieckiem w wieku do 14 lat,
• do 14 dni w roku kalendarzowym – jeśli opieka sprawowana jest nad chorym dzieckiem, które skończyło 14 lat, lub innym chorym członkiem rodziny.
Łączny okres wypłaty zasiłku opiekuńczego z powodu opieki nad dziećmi i innymi członkami rodziny nie może przekroczyć 60 dni w roku kalendarzowym.
Prawo do zasiłku opiekuńczego ubezpieczony uzyskuje od pierwszego dnia podlegania ubezpieczeniu chorobowemu. Zasiłek opiekuńczy przysługuje na równi matce i ojcu dziecka, jednakże zasiłek ten wypłacany jest tylko jednemu z rodziców – temu, który opiekuje się dzieckiem i wystąpił z wnioskiem o jego wypłatę za dany okres.
Do zasiłku opiekuńczego mają prawo wszystkie osoby objęte ubezpieczeniem chorobowym – zarówno obowiązkowo, jak i dobrowolnie.
Ubezpieczony może otrzymywać zasiłek opiekuńczy, jeżeli nie ma innych osób, które z nim mieszkają i mogą zapewnić opiekę dziecku albo innemu członkowi rodziny. Ubezpieczonemu ojcu dziecka przysługuje dodatkowo, niezależnie od powyższego zasiłku, także zasiłek opiekuńczy przez okres do 8 tygodni, czyli 56 dni, po urodzeniu się dziecka. Zasiłek ten przysługuje ojcu, który sprawuje osobistą opiekę nad nowo narodzonym dzieckiem, podczas gdy matka dziecka w czasie urlopu macierzyńskiego (do 8 tygodni) przebywa w szpitalu.
Prawo do tego zasiłku opiekuńczego ma także ubezpieczony członek najbliższej rodziny (np. babcia dziecka), jeśli przerwie pracę i zaopiekuje się dzieckiem.
Zasiłek jest wypłacany w wysokości 80 proc. podstawy wymiaru zasiłku chorobowego.
II . Ubezpieczenie wypadkowe
Świadczenia: zasiłek chorobowy, świadczenie rehabilitacyjne, renta wypadkowa, jednorazowe odszkodowanie
W ubezpieczeniach społecznych wypadek przy pracy definiuje się jako nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą.
Za chorobę zawodową uważa się zły stan zdrowia określony w wykazie chorób zawodowych, jeżeli został spowodowany działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy lub sposobem wykonywania pracy.
Zasiłek chorobowy z ubezpieczenia wypadkowego przysługuje z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową osobom, które są objęte tym ubezpieczeniem.
Zasiłek chorobowy z ubezpieczenia wypadkowego nie przysługuje, jeżeli:
• wyłączną przyczyną wypadku było udowodnione naruszenie przez ubezpieczonego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, spowodowane przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa,
• ubezpieczony był nietrzeźwy albo pod wpływem środków odurzających lub substancji psychotropowych i przyczynił się w znacznym stopniu do spowodowania wypadku,
• ubezpieczony odmówił bez uzasadnionej przyczyny poddania się badaniu zawartości alkoholu w organizmie, środków odurzających lub substancji psychotropowych albo przez swoje zachowanie uniemożliwił przeprowadzenie takiego badania.
Zasiłek chorobowy z ubezpieczenia wypadkowego wynosi 100 proc. podstawy wymiaru (także za okres pobytu w szpitalu).
Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza mogą pomóc mu odzyskać zdolność do pracy. Może być ono wypłacane najwyżej przez okres 12 miesięcy.
Świadczenie to przysługuje osobom objętym ubezpieczeniem wypadkowym, a wynosi 100 proc. podstawy wymiaru.
Okoliczności, które mogą uzasadniać przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego, ocenia lekarz orzecznik ZUS. Od jego orzeczenia przysługuje odwołanie do komisji lekarskiej ZUS.
Renta wypadkowa, czyli renta z tytułu niezdolności do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, przysługuje niezależnie od długości okresu ubezpieczenia wypadkowego oraz bez względu na datę powstania niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową.
Jednorazowe odszkodowanie należy się ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Za stały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu nierokujące poprawy.
Za długotrwały uszczerbek na zdrowiu uznaje się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu na okres przekraczający 6 miesięcy, ale może ulec poprawie.
Wysokość odszkodowania zależy od stopnia procentowego uszczerbku na zdrowiu określonego przez lekarza orzecznika ZUS lub komisję lekarską ZUS.
Oceny stopnia uszczerbku na zdrowiu oraz jego związku z wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową dokonuje się po zakończeniu leczenia i rehabilitacji. Jednorazowe odszkodowanie przy-sługuje w wysokości 20 proc. przeciętnego wynagrodzenia za każdy procent stałego lub długo-trwałego uszczerbku na zdrowiu.
III . Ubezpieczenia rentowe
Wybrane świadczenia: renta z tytułu niezdolności do pracy, renta szkoleniowa, renta rodzinna, zasiłek pogrzebowy
Renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli łącznie spełnia on następujące warunki:
• jest niezdolny do pracy,
• ma wymagany – stosowny do wieku, w którym powstała niezdolność do pracy – okres składkowy i nieskładkowy, który wynosi:
– 1 rok, jeżeli niezdolność do pracy powstała przed ukończeniem 20 lat,
– 2 lata, jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 20 do 22 lat,
– 3 lata, jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 22 do 25 lat,
– 4 lata, jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 25 do 30 lat,
– 5 lat, jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.
Warunek wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego nie jest wymagany od ubezpieczonego, który stał się niezdolny do pracy z powodu skutków wypadku w drodze do pracy lub z pracy,
• niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych (np. ubezpieczenia, zatrudnienia) lub nieskładkowych (np. w okresie pobierania zasiłku chorobowego, opiekuńczego, świadczenia rehabilitacyjnego) albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów; warunek ten nie dotyczy ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.
Oceny niezdolności do pracy dokonuje lekarz orzecznik ZUS. Ocenia on niezdolność do pracy, jej stopień, a także dokonuje ustaleń dotyczących:
• daty powstania niezdolności do pracy,
• trwałości lub przewidywanego okresu trwania niezdolności do pracy,
• związku przyczynowego niezdolności do pracy lub śmierci z określonymi okolicznościami,
• niezdolności do samodzielnej egzystencji,
• celowości przekwalifikowania zawodowego.
Za niezdolną do pracy uważa się osobę, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.
Całkowicie niezdolna do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.
Częściowo niezdolna do pracy jest osoba, która utraciła – w znacznym stopniu – zdolność do wykonywania pracy zgodnej z posiadanymi przez nią kwalifikacjami.
Niezdolność do pracy orzeka się na okres do 5 lat lub na dłuższy okres – jeżeli nie można oczekiwać odzyskania zdolności do pracy przed upływem 5 lat. Renta przysługuje przez okres orzeczonej niezdolności do pracy (wskazany w decyzji ZUS).
Renta szkoleniowa przysługuje osobie spełniającej warunki do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy, w stosunku do której orzeczono celowość przekwalifikowania zawodowego ze względu na niezdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie. Renta szkoleniowa przyznawana jest na 6 miesięcy. Okres ten może ulec skróceniu bądź wydłużeniu.
Istnieje możliwość wydłużenia tego okresu na czas niezbędny do przekwalifikowania zawodowego, o dalsze 30 miesięcy.
Renta rodzinna przysługuje uprawnionym członkom rodziny osoby, która w chwili śmierci miała ustalone prawo do emerytury (w tym emerytury pomostowej) lub renty z tytułu niezdolności do pracy albo spełniała warunki wymagane do uzyskania jednego z tych świadczeń. Przy ocenie prawa do renty przyjmuje się, że osoba zmarła była całkowicie niezdolna do pracy.
Do renty rodzinnej mają prawo:
• dzieci własne, dzieci drugiego małżonka, dzieci przysposobione – do ukończenia 16. roku życia lub 25. roku życia, jeśli się uczą, oraz bez względu na wiek, jeśli stały się całkowicie niezdolne do pracy przed 16. rokiem życia lub w czasie nauki w szkole przed ukończeniem 25. roku życia; jeżeli dziecko osiągnęło 25 lat na ostatnim roku studiów w szkole wyższej, prawo do renty przedłuża się do zakończenia tego roku studiów,
• wdowa (wdowiec), jeśli w chwili śmierci męża (żony) ukończył/a 50 lat lub był/a niezdolny/a do pracy albo wychowuje co najmniej jedno z dzieci, wnuków lub rodzeństwa uprawnionych do renty rodzinnej po zmarłym mężu (zmarłej żonie), które nie ukończyły 16 lat, a jeżeli uczą się – 18 lat lub są całkowicie niezdolne do pracy.
Renta rodzinna przysługuje w wysokości:
• dla jednej osoby uprawnionej – 85 proc. świadczenia, które przysługiwałoby zmarłemu,
• dla dwóch osób uprawnionych – 90 proc. świadczenia, które przysługiwałoby zmarłemu,
• dla trzech i więcej osób – 95 proc. świadczenia, które przysługiwałoby zmarłemu.
Wszystkim uprawnionym członkom rodziny przysługuje jedna łączna renta rodzinna, która w razie konieczności dzielona jest na równe części między uprawnionych. Jeżeli do renty ma prawo sierota zupełna, przysługuje jej dodatek do tego świadczenia. Minimalna wysokość renty rodzinnej z ubezpieczenia wypadkowego wynosi 120 proc. kwoty najniższej renty rodzinnej.
Zasiłek pogrzebowy przysługuje w razie śmierci ubezpieczonego, emeryta lub rencisty bądź członków ich rodzin oraz osób, które w dniu śmierci nie miały ustalonego prawa do emerytury lub renty, lecz spełniały warunki do jej uzyskania i pobierania, na pokrycie kosztów pogrzebu.
Zasiłek pogrzebowy przysługuje osobie, która pokryła koszty pogrzebu. Jeśli zrobił to ktoś spoza rodziny ubezpieczonego, emeryta lub rencisty (np. pracodawca, dom pomocy społecznej, gmina, powiat, osoba prawna, kościół lub związek wyznaniowy) to zasiłek przysługuje tym podmiotom w wysokości udokumentowanych kosztów pogrzebu w kwocie nie wyższej niż wysokość zasiłku pogrzebowego (obecnie jest to kwota stała, ustalona ustawowo – wynosi 4000 zł). Członkowie rodziny, bez względu na poniesione koszty, otrzymują zasiłek w maksymalnej wysokości 4000 zł.
Za mało składek
Składki na ubezpieczenia społeczne wpływają do Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (FUS), na który składają się cztery fundusze. Największy z nich to fundusz emerytalny - około 64 proc. środków FUS, fundusz rentowy stanowi blisko 24 proc. FUS, chorobowy – blisko 9 proc., a wypadkowy około 3 proc. Co warto podkreślić, tylko ten ostatni ma saldo dodatnie, tzn. wpływy przewyższają wypłaty. Do pozostałych trzeba dokładać z budżetu państwa. W ubiegłym roku dołożył on do FUS, czyli do wypłaty świadczeń, ponad 30 mld zł. A dołożył dlatego m.in. że nie służy nam demografia, na którą każdy z nas ma wpływ. Mniej osób wchodzi na rynek pracy i płaci składki, a coraz więcej przechodzi na emeryturę. Budżet FUS to budżet, na który wpływ mają nasze, obywateli decyzje, a nie decyzje ZUS, który i tak ściąga 99 proc. należnych składek.Pamiętajmy przy tym, że mimo iż wpływające do FUS środki są na bieżąco wypłacane w postaci świadczeń to, składki, które trafiają do FUS, są na bieżąco zapisywane na indywidualnych kontach ubezpieczonych w ZUS.
Świadczenia z ZUS to poza milionami beneficjatów także kilkusetmiliardowe fundusze. Roczna kwota wypłat dokonywanych przez ZUS przekracza dziś 200 mld zł (dla porównania wydatki budżetu państwa planowane na ten rok to ponad 343 mld zł). Dlatego największą instytucją finansową w kraju nie jest ani jakiś wielki bank, ani prywatny ubezpieczyciel, ale właśnie Zakład Ubezpieczeń Społecznych.
Składka do składki
Ubezpieczenia społeczne podobnie jak inne rodzaje ubezpieczeń opierają się na zasadzie przewidywalności zdarzeń. Ubezpieczamy się od ryzyka wystąpienia danego zdarzenia: choroby, wypad-ku przy pracy czy starości. Tak jak w wypadku innych rodzajów ubezpieczeń również na ubezpieczenia społeczne opłacamy składki. W ten sposób zapewniamy sobie nie tylko emeryturę i rentę, lecz także m.in. zasiłek w razie choroby czy macierzyństwa, świadczenie rehabilitacyjne i jednorazowe odszkodowanie po wypadku.
Oznacza to, że nie jest możliwe przyznanie i wypłata świadczenia, na przykład emerytury, osobie, która nie była ubezpieczona i nie opłacała składek. Pamiętajmy jednak, że opłacenie składki będące warunkiem koniecznym do przyznania świadczenia nie jest warunkiem wystarczającym. W przypadku emerytury trzeba ukończyć odpowiedni wiek. Aby otrzymać rentę z tytułu niezdolności do pracy, trzeba się legitymować m.in. odpowiednim stażem pracy. Warunków do nabywania prawa do poszczególnych świadczeń nie określa, wbrew opinii części społeczeństwa, ZUS, ale Parlament. Szczegółowe informacje dotyczące niektórych świadczeń należnych osobom ubezpieczonym – poniżej.
Co nam się należy, gdy płacimy składki
I. Ubezpieczenie chorobowe
Świadczenia: zasiłek chorobowy, macierzyński, opiekuńczy, wyrównawczy, świadczenie rehabilitacyjne
Zasiłek chorobowy przysługuje, gdy osoba ubezpieczona jest niezdolna do pracy z powodu choroby i przebywa na zwolnieniu lekarskim. Ubezpieczony nabywa prawa do tego zasiłku po upływie okresu wyczekiwania. Okres ten jest zróżnicowany w zależności od charakteru ubezpieczenia.
Osoba, która obowiązkowo podlega ubezpieczeniu chorobowemu, ma prawo do zasiłku chorobowego po upływie 30 dni nieprzerwanego ubezpieczenia. Osoba, która podlega mu dobrowolnie, nabywa prawo do zasiłku chorobowego po upływie 90 dni nieprzerwanego ubezpieczenia.
Bez okresu wyczekiwania zasiłek chorobowy przysługuje m.in.:
• absolwentom szkół lub uczelni, którzy zostali objęci ubezpieczeniem chorobowym albo przystąpi-li do ubezpieczenia chorobowego w ciągu 90 dni od dnia ukończenia szkoły lub uzyskania dyplomu ukończenia studiów wyższych, w przypadku kierunków lekarskich, lekarsko-dentystycznych i weterynarii – od daty złożenia ostatniego wymaganego planem studiów egzaminu, a w przypadku farmacji – od daty zaliczenia ostatniej przewidzianej w planie studiów praktyki,
• ubezpieczonym, którzy są niezdolni do pracy z powodu choroby zawodowej lub wypadku w pracy (zasiłek finansowany z ubezpieczenia wypadkowego) albo wypadku w drodze do pracy lub z pracy (zasiłek finansowany z ubezpieczenia chorobowego).
Zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy, nie dłużej niż przez 182 dni, a w przypadku gruźlicy (oznaczonej przez lekarza w zaświadczeniu lekarskim kodem „D”) – nie dłużej niż przez 270 dni. Również ubezpieczone, których niezdolność do pracy przypada na okres ciąży, mają prawo do zasiłku chorobowego przez okres do 270 dni.
Miesięczny zasiłek chorobowy z ubezpieczenia chorobowego wynosi:
• 80 proc. podstawy wymiaru zasiłku (taką podstawą jest np. wynagrodzenie),
• 70 proc. tej podstawy − za okres pobytu w szpitalu,
• 100 proc. tej podstawy – gdy niezdolność do pracy:
– jest spowodowana wypadkiem w drodze do pracy lub z pracy,
– przypada w czasie ciąży,
– wynika z niezbędnych badań lekarskich przewidzianych dla kandydatów na dawców komórek, tkanek i narządów lub jest skutkiem zabiegu ich pobrania.
Podstawę wymiaru zasiłku dla pracownika stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających powstanie niezdolności do pracy.
Podstawę wymiaru zasiłku przysługującego ubezpieczonemu, który nie jest pracownikiem, stanowi przeciętny miesięczny przychód, od którego opłacana jest składka na ubezpieczenie chorobowe, za 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających powstanie niezdolności do pracy.
Zasiłki chorobowe są wypłacane przez ZUS lub pracodawcę (jeżeli zatrudnia więcej niż 20 pracowników), a finansowane z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu okresu pobierania zasiłku chorobowego (182 dni) jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja mogą mu pomóc odzyskać zdolność do pracy. Świadczenie przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej niż przez 12 miesięcy.
Wysokość świadczenia rehabilitacyjnego z ubezpieczenia chorobowego wynosi:
• 90 proc. podstawy wymiaru określonej tak samo jak dla zasiłku chorobowego – za pierwsze 90 dni jego pobierania,
• 75 proc. tej podstawy – za pozostały okres,
• 100 proc. tej podstawy – jeżeli niezdolność do pracy:
– przypada w okresie ciąży,
– spowodowana jest wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową.
Okoliczności, które mogą uzasadniać przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego, ocenia lekarz orzecznik ZUS. Ubezpieczony może się odwołać od jego orzeczenia do komisji lekarskiej ZUS.
Zasiłek wyrównawczy przysługuje ubezpieczonemu pracownikowi ze zmniejszoną sprawnością do pracy, jeżeli obniżono mu wynagrodzenie, ponieważ musiał poddać się rehabilitacji zawodowej w celu adaptacji lub przyuczenia do określonej pracy. Zasiłek ten przysługuje wówczas przez okres rehabilitacji, nie dłużej jednak niż przez 24 miesiące.
Wysokość zasiłku wyrównawczego to różnica między przeciętnym miesięcznym wynagrodzeniem za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających rehabilitację a miesięcznym wynagrodzeniem obniżonym z powodu rehabilitacji.
Zasiłek macierzyński przysługuje ubezpieczonej, która w okresie ubezpieczenia chorobowego lub w okresie urlopu wychowawczego:
• urodziła dziecko,
• przyjęła na wychowanie dziecko w wieku do 7. roku życia i wystąpiła do sądu opiekuńczego
w sprawie jego przysposobienia,
• przyjęła dziecko w wieku do 7. roku życia na wychowanie w ramach rodziny zastępczej.
Prawo do zasiłku przysługuje również w przypadku przyjęcia na wychowanie dziecka w wieku do 10 lat, wobec którego podjęto decyzję o odroczeniu obowiązku szkolnego. Prawo do zasiłku macierzyńskiego na takich zasadach jak te, które dotyczą ubezpieczonej, przysługuje także ubezpieczonemu, który przyjmuje dziecko na wychowanie.
Okres wypłaty zasiłku macierzyńskiego jest uzależniony od liczby dzieci urodzonych przy jednym porodzie bądź przyjętych na wychowanie.
Matka dziecka po wykorzystaniu zasiłku macierzyńskiego za okres co najmniej 14 tygodni po po-rodzie może zrezygnować z dalszego pobierania zasiłku i wcześniej wrócić do pracy. Wtedy pozo-stałą część okresu pobierania zasiłku macierzyńskiego wykorzystuje ubezpieczony ojciec dziecka. Zasada ta ma także odpowiednie zastosowanie w przypadku przyjęcia dziecka na wychowanie.
Okres wypłaty zasiłku macierzyńskiego z tytułu urodzenia dziecka wynosi od 1 stycznia 2009 r.:
• 20 tygodni (140 dni) – w przypadku urodzenia jednego dziecka,
• 31 tygodni (217 dni) – w przypadku urodzenia dwojga dzieci przy jednym porodzie,
• 33 tygodnie (231 dni) – w przypadku urodzenia trojga dzieci przy jednym porodzie,
• 35 tygodni (245 dni) – w przypadku urodzenia czworga dzieci przy jednym porodzie,
• 37 tygodni (259 dni) – w przypadku urodzenia pięciorga i więcej dzieci przy jednym porodzie.
Zasiłek macierzyński matka dziecka może przedłużyć o dodatkowy okres:
1) w przypadku urodzenia jednego dziecka:
— od 17 czerwca 2013 r. – do 6 tygodni,
2) w przypadku urodzenia więcej niż jednego dziecka przy jednym porodzie:
— od 17 czerwca 2013 r. – do 8 tygodni.
Ojciec, który wychowuje dziecko, ma prawo do zasiłku macierzyńskiego przez okres urlopu ojcowskiego – w wymiarze 2 tygodni.
Zasiłek macierzyński wynosi 100 proc. podstawy wymiaru, czyli przeciętnego wynagrodzenia lub przychodu z ostatnich 12 miesięcy kalendarzowych.
Urlop rodzicielski jest udzielany na 26 tygodni. Aby z niego skorzystać, należy najpierw w pełni wykorzystać dodatkowy urlop macierzyński. Rodzice mogą się dzielić uprawnieniami w ramach owego okresu urlopu i zasiłku, czyli mogą podzielić 26 tygodni urlopu między siebie. Zasiłek wypłacany za czas urlopu rodzicielskiego wynosi 60 proc. podstawy wymiaru, czyli przeciętnego wy-nagrodzenia lub przychodu z ostatnich 12 miesięcy kalendarzowych. Rodzice mogą się jednak zdecydować na jednolitą wysokość zasiłku macierzyńskiego i zasiłku za czas urlopu rodzicielskiego, wówczas będzie on wynosił przez cały rok (26 tygodni urlopu macierzyńskiego i 26 tygodni urlopu rodzicielskiego) 80 proc. podstawy wymiaru, czyli przeciętnego wynagrodzenia lub przychodu z ostatnich 12 miesięcy kalendarzowych.
Zasiłek opiekuńczy przysługuje ubezpieczonemu przez okres zwolnienia od pracy z powodu osobistego sprawowania opieki nad zdrowym dzieckiem w wieku do 8 lat – w szczególnych przypadkach (np. zamknięcia żłobka, przedszkola, szkoły), chorym dzieckiem do lat 14 lub innym chorym członkiem rodziny (małżonek, rodzice, teściowie, dziadkowie, wnuki, rodzeństwo oraz dzieci w wieku ponad 14 lat) – pod warunkiem, że pozostają oni z osobą sprawującą opiekę we wspólnym gospodarstwie domowym.
Zasiłek opiekuńczy wypłaca się przez okres:
• do 60 dni w roku kalendarzowym – jeśli opieka sprawowana jest nad zdrowym dzieckiem w wie-ku do 8 lat lub nad chorym dzieckiem w wieku do 14 lat,
• do 14 dni w roku kalendarzowym – jeśli opieka sprawowana jest nad chorym dzieckiem, które skończyło 14 lat, lub innym chorym członkiem rodziny.
Łączny okres wypłaty zasiłku opiekuńczego z powodu opieki nad dziećmi i innymi członkami rodziny nie może przekroczyć 60 dni w roku kalendarzowym.
Prawo do zasiłku opiekuńczego ubezpieczony uzyskuje od pierwszego dnia podlegania ubezpieczeniu chorobowemu. Zasiłek opiekuńczy przysługuje na równi matce i ojcu dziecka, jednakże zasiłek ten wypłacany jest tylko jednemu z rodziców – temu, który opiekuje się dzieckiem i wystąpił z wnioskiem o jego wypłatę za dany okres.
Do zasiłku opiekuńczego mają prawo wszystkie osoby objęte ubezpieczeniem chorobowym – zarówno obowiązkowo, jak i dobrowolnie.
Ubezpieczony może otrzymywać zasiłek opiekuńczy, jeżeli nie ma innych osób, które z nim mieszkają i mogą zapewnić opiekę dziecku albo innemu członkowi rodziny. Ubezpieczonemu ojcu dziecka przysługuje dodatkowo, niezależnie od powyższego zasiłku, także zasiłek opiekuńczy przez okres do 8 tygodni, czyli 56 dni, po urodzeniu się dziecka. Zasiłek ten przysługuje ojcu, który sprawuje osobistą opiekę nad nowo narodzonym dzieckiem, podczas gdy matka dziecka w czasie urlopu macierzyńskiego (do 8 tygodni) przebywa w szpitalu.
Prawo do tego zasiłku opiekuńczego ma także ubezpieczony członek najbliższej rodziny (np. babcia dziecka), jeśli przerwie pracę i zaopiekuje się dzieckiem.
Zasiłek jest wypłacany w wysokości 80 proc. podstawy wymiaru zasiłku chorobowego.
II . Ubezpieczenie wypadkowe
Świadczenia: zasiłek chorobowy, świadczenie rehabilitacyjne, renta wypadkowa, jednorazowe odszkodowanie
W ubezpieczeniach społecznych wypadek przy pracy definiuje się jako nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą.
Za chorobę zawodową uważa się zły stan zdrowia określony w wykazie chorób zawodowych, jeżeli został spowodowany działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy lub sposobem wykonywania pracy.
Zasiłek chorobowy z ubezpieczenia wypadkowego przysługuje z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową osobom, które są objęte tym ubezpieczeniem.
Zasiłek chorobowy z ubezpieczenia wypadkowego nie przysługuje, jeżeli:
• wyłączną przyczyną wypadku było udowodnione naruszenie przez ubezpieczonego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, spowodowane przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa,
• ubezpieczony był nietrzeźwy albo pod wpływem środków odurzających lub substancji psychotropowych i przyczynił się w znacznym stopniu do spowodowania wypadku,
• ubezpieczony odmówił bez uzasadnionej przyczyny poddania się badaniu zawartości alkoholu w organizmie, środków odurzających lub substancji psychotropowych albo przez swoje zachowanie uniemożliwił przeprowadzenie takiego badania.
Zasiłek chorobowy z ubezpieczenia wypadkowego wynosi 100 proc. podstawy wymiaru (także za okres pobytu w szpitalu).
Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza mogą pomóc mu odzyskać zdolność do pracy. Może być ono wypłacane najwyżej przez okres 12 miesięcy.
Świadczenie to przysługuje osobom objętym ubezpieczeniem wypadkowym, a wynosi 100 proc. podstawy wymiaru.
Okoliczności, które mogą uzasadniać przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego, ocenia lekarz orzecznik ZUS. Od jego orzeczenia przysługuje odwołanie do komisji lekarskiej ZUS.
Renta wypadkowa, czyli renta z tytułu niezdolności do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, przysługuje niezależnie od długości okresu ubezpieczenia wypadkowego oraz bez względu na datę powstania niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową.
Jednorazowe odszkodowanie należy się ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Za stały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu nierokujące poprawy.
Za długotrwały uszczerbek na zdrowiu uznaje się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu na okres przekraczający 6 miesięcy, ale może ulec poprawie.
Wysokość odszkodowania zależy od stopnia procentowego uszczerbku na zdrowiu określonego przez lekarza orzecznika ZUS lub komisję lekarską ZUS.
Oceny stopnia uszczerbku na zdrowiu oraz jego związku z wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową dokonuje się po zakończeniu leczenia i rehabilitacji. Jednorazowe odszkodowanie przy-sługuje w wysokości 20 proc. przeciętnego wynagrodzenia za każdy procent stałego lub długo-trwałego uszczerbku na zdrowiu.
III . Ubezpieczenia rentowe
Wybrane świadczenia: renta z tytułu niezdolności do pracy, renta szkoleniowa, renta rodzinna, zasiłek pogrzebowy
Renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli łącznie spełnia on następujące warunki:
• jest niezdolny do pracy,
• ma wymagany – stosowny do wieku, w którym powstała niezdolność do pracy – okres składkowy i nieskładkowy, który wynosi:
– 1 rok, jeżeli niezdolność do pracy powstała przed ukończeniem 20 lat,
– 2 lata, jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 20 do 22 lat,
– 3 lata, jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 22 do 25 lat,
– 4 lata, jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 25 do 30 lat,
– 5 lat, jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.
Warunek wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego nie jest wymagany od ubezpieczonego, który stał się niezdolny do pracy z powodu skutków wypadku w drodze do pracy lub z pracy,
• niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych (np. ubezpieczenia, zatrudnienia) lub nieskładkowych (np. w okresie pobierania zasiłku chorobowego, opiekuńczego, świadczenia rehabilitacyjnego) albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów; warunek ten nie dotyczy ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.
Oceny niezdolności do pracy dokonuje lekarz orzecznik ZUS. Ocenia on niezdolność do pracy, jej stopień, a także dokonuje ustaleń dotyczących:
• daty powstania niezdolności do pracy,
• trwałości lub przewidywanego okresu trwania niezdolności do pracy,
• związku przyczynowego niezdolności do pracy lub śmierci z określonymi okolicznościami,
• niezdolności do samodzielnej egzystencji,
• celowości przekwalifikowania zawodowego.
Za niezdolną do pracy uważa się osobę, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.
Całkowicie niezdolna do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.
Częściowo niezdolna do pracy jest osoba, która utraciła – w znacznym stopniu – zdolność do wykonywania pracy zgodnej z posiadanymi przez nią kwalifikacjami.
Niezdolność do pracy orzeka się na okres do 5 lat lub na dłuższy okres – jeżeli nie można oczekiwać odzyskania zdolności do pracy przed upływem 5 lat. Renta przysługuje przez okres orzeczonej niezdolności do pracy (wskazany w decyzji ZUS).
Renta szkoleniowa przysługuje osobie spełniającej warunki do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy, w stosunku do której orzeczono celowość przekwalifikowania zawodowego ze względu na niezdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie. Renta szkoleniowa przyznawana jest na 6 miesięcy. Okres ten może ulec skróceniu bądź wydłużeniu.
Istnieje możliwość wydłużenia tego okresu na czas niezbędny do przekwalifikowania zawodowego, o dalsze 30 miesięcy.
Renta rodzinna przysługuje uprawnionym członkom rodziny osoby, która w chwili śmierci miała ustalone prawo do emerytury (w tym emerytury pomostowej) lub renty z tytułu niezdolności do pracy albo spełniała warunki wymagane do uzyskania jednego z tych świadczeń. Przy ocenie prawa do renty przyjmuje się, że osoba zmarła była całkowicie niezdolna do pracy.
Do renty rodzinnej mają prawo:
• dzieci własne, dzieci drugiego małżonka, dzieci przysposobione – do ukończenia 16. roku życia lub 25. roku życia, jeśli się uczą, oraz bez względu na wiek, jeśli stały się całkowicie niezdolne do pracy przed 16. rokiem życia lub w czasie nauki w szkole przed ukończeniem 25. roku życia; jeżeli dziecko osiągnęło 25 lat na ostatnim roku studiów w szkole wyższej, prawo do renty przedłuża się do zakończenia tego roku studiów,
• wdowa (wdowiec), jeśli w chwili śmierci męża (żony) ukończył/a 50 lat lub był/a niezdolny/a do pracy albo wychowuje co najmniej jedno z dzieci, wnuków lub rodzeństwa uprawnionych do renty rodzinnej po zmarłym mężu (zmarłej żonie), które nie ukończyły 16 lat, a jeżeli uczą się – 18 lat lub są całkowicie niezdolne do pracy.
Renta rodzinna przysługuje w wysokości:
• dla jednej osoby uprawnionej – 85 proc. świadczenia, które przysługiwałoby zmarłemu,
• dla dwóch osób uprawnionych – 90 proc. świadczenia, które przysługiwałoby zmarłemu,
• dla trzech i więcej osób – 95 proc. świadczenia, które przysługiwałoby zmarłemu.
Wszystkim uprawnionym członkom rodziny przysługuje jedna łączna renta rodzinna, która w razie konieczności dzielona jest na równe części między uprawnionych. Jeżeli do renty ma prawo sierota zupełna, przysługuje jej dodatek do tego świadczenia. Minimalna wysokość renty rodzinnej z ubezpieczenia wypadkowego wynosi 120 proc. kwoty najniższej renty rodzinnej.
Zasiłek pogrzebowy przysługuje w razie śmierci ubezpieczonego, emeryta lub rencisty bądź członków ich rodzin oraz osób, które w dniu śmierci nie miały ustalonego prawa do emerytury lub renty, lecz spełniały warunki do jej uzyskania i pobierania, na pokrycie kosztów pogrzebu.
Zasiłek pogrzebowy przysługuje osobie, która pokryła koszty pogrzebu. Jeśli zrobił to ktoś spoza rodziny ubezpieczonego, emeryta lub rencisty (np. pracodawca, dom pomocy społecznej, gmina, powiat, osoba prawna, kościół lub związek wyznaniowy) to zasiłek przysługuje tym podmiotom w wysokości udokumentowanych kosztów pogrzebu w kwocie nie wyższej niż wysokość zasiłku pogrzebowego (obecnie jest to kwota stała, ustalona ustawowo – wynosi 4000 zł). Członkowie rodziny, bez względu na poniesione koszty, otrzymują zasiłek w maksymalnej wysokości 4000 zł.
Za mało składek
Składki na ubezpieczenia społeczne wpływają do Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (FUS), na który składają się cztery fundusze. Największy z nich to fundusz emerytalny - około 64 proc. środków FUS, fundusz rentowy stanowi blisko 24 proc. FUS, chorobowy – blisko 9 proc., a wypadkowy około 3 proc. Co warto podkreślić, tylko ten ostatni ma saldo dodatnie, tzn. wpływy przewyższają wypłaty. Do pozostałych trzeba dokładać z budżetu państwa. W ubiegłym roku dołożył on do FUS, czyli do wypłaty świadczeń, ponad 30 mld zł. A dołożył dlatego m.in. że nie służy nam demografia, na którą każdy z nas ma wpływ. Mniej osób wchodzi na rynek pracy i płaci składki, a coraz więcej przechodzi na emeryturę. Budżet FUS to budżet, na który wpływ mają nasze, obywateli decyzje, a nie decyzje ZUS, który i tak ściąga 99 proc. należnych składek.Pamiętajmy przy tym, że mimo iż wpływające do FUS środki są na bieżąco wypłacane w postaci świadczeń to, składki, które trafiają do FUS, są na bieżąco zapisywane na indywidualnych kontach ubezpieczonych w ZUS.
Wydatki z poszczególnych funduszy w ramach Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w 2014 rok (w tys. zł)
Przeciętna miesięczna liczba świadczeniobiorców wg rodzaju pobieranego świadczenia w 2014 roku
- Emerytury: 4 952 tys. Renty z tytułu niezdolności do pracy: 993tys.
- Renty rodzinne: 1 243tys.
- Świadczenia rentowe powypadkowe: 218 tys.
- Renty socjale: 269 tys.
- Świadczenia i zasiłki przedemerytalne: 196 tys.