Obojętny dramat

Ten film, wyreżyserowany przez Polaka Grzegorza (Grega) Zglińskiego, jest smutną, poruszającą opowieścią o tym jak życie potrafi być trudne. Począwszy od przygnębiającego tytułu, poprzez scenerię, w jakiej rozgrywa się fabuła (cała produkcja utrzymana jest w szarych, brudnych barwach), po grę aktorów, którzy prawie w ogóle się nie uśmiechają, całość składa się na obraz pokazujący życie od jego najgorszej strony: zdominowanej przez strach, rozpacz, zawód. Bruzdy na twarzach głównych bohaterów wyraźnie pokazują, że nie mają lekko, a brak błysku w oczach to najlepszy dowód na to, że nie spodziewają się poprawy własnego losu.

Dramat dwójki rodziców rozpaczających po utracie dziecka połączony z tragedią uchodźców z Bałkanów starających sobie ułożyć życie w nowej ojczyźnie - taki film mógłby wgniatać w fotel i sprawiać, że widzowie przez kilka minut po projekcji nie byliby w stanie wyjść z kina. Taką reakcję wywoływała chociażby ostatnia produkcja Nanniego Morettiego "Pokój syna", słusznie nagrodzona Złotą Palmą w Cannes. W przeciwieństwie do filmu Włocha "Cała zima bez ognia" jest jednak filmem całkowicie obojętnym. Reżyserowi, mimo że spiętrzył w filmie stos tragedii i nieszczęśliwych wypadków, nie udało się wzbudzić poczucia współczucia dla bohaterów. A raczej wzbudził - ale to uczucie jest tak letnie, że ulatuje z głowy tuż po zakończeniu projekcji. Zupełnie jak Szwajcaria - jej krajobrazy i styl życia budzą zachwyt, o którym jednak zapomina się chwilę później. Dlatego właśnie podana informacja, że Szwajcaria chce wysunąć ten film jako swojego kandydata w wyścigu do Oscara w kategorii filmu nieanglojęzycznego nie dziwi. I kraj i film pasują do siebie.

Agaton Koziński

"Cała zima bez ognia" ("Tout un hiver sans feu"), reż. Greg Zgliński, Belgia/Polska/Szwajcaria, 2004