Urodzony w 1925 roku Baumann zmarł w brytyjskim Leeds, gdzie aż do 1990 roku kierował katedrą socjologii. Wykładał także w Tel Awiwie i Hajfie oraz w Canberze, Kopenhadze, Berkeley i Yale. Na Wyspach miał swój dom rodzinny. W Polsce był postacią co najmniej kontrowersyjną. Służąc w 4. Dywizji Piechoty Wojska Polskiego walczył z Niemcami o Wał Pomorski, wyzwalał Kołobrzeg, brał udział w bitwie o Berlin. Po wojnie aktywnie wspierał reżim komunistyczny. Do błędu przyznał się dopiero po wielu latach. „Chwili wątpliwości nie miałem. Ale nic. Prawda jest taka, że Leszek Kołakowski znacznie szybciej niż ja zrozumiał, że nie ma co rozmawiać, negocjować, naprawiać, bo ten system to jest maszyna, której się naprawić nie da” – tłumaczył przed trzema laty na łamach „Gazety Wyborczej”. „Byłem całkowicie oddany. Idee komunistyczne były po prostu kontynuacją oświecenia” – wyjaśniał także. W wywiadzie dla „Wprost” z 2013 roku zaznaczał jednak: „Z zarzucanych mi nikczemności się nie spowiadam, dlatego że nie mam z czego”.
Czytaj też:
Bauman: nie popełniłem żadnej nikczemności
Bauman był autorem wielu książek publikacji, napisał m.in. książki „Europa - niedokończona przygoda” oraz „Życie na przemiał”. Za „Nowoczesność i Zagładę” otrzymał Europejską Nagrodę Amalfi oraz nagrodę im. Theodora Adorno. Był także autorem koncepcji płynnej nowoczesności i jednym z twórców postmodernizmu.