Meena poczęta została w więzieniu i nigdy nie wyszła już poza jego bramy, nawet na krótką wizytę. Nigdy nie oglądała telewizji i nie ma pojęcia, jak wygląda świat poza murami. Jej sytuacja jest ekstremalna, ale nie wyjątkowa. W kobiecym skrzydle więzienia w prowincji Nangarhar jest jedną z 36 dzieci uwięzionych wraz z matkami. W przeciwieństwie do 11-latki, żadne z tych dzieci nie spędziło jednak całego swojego dotychczasowego życia w więzieniu.
Zamykanie w więzieniu dzieci z matkami jest powszechną praktyką w Afganistanie, zwłaszcza, gdy nie ma innych bliskich krewnych lub ojca, u którego mogłyby przebywać w czasie pobytu swoich matek w więzieniach. Istnieje co prawda program, w ramach którego władze zajmują się prowadzeniem sierocińców dla dzieci, których matki odbywają karę więzienia, jednak kobiety muszą wcześniej wyrazić zgodę na zabranie ich synów i córek. Program ten nie obejmuje także wielu obszarów Afganistanu, w tym Dżalalabadu.
Życie za kratami
W więzieniu, w którym wraz ze swoją matką przebywa Meena, cele kobiet rozmieszczone są wokół dużego dziedzińca w cieniu drzew morwowych. Znajdują się tam rdzewiejące, domowej roboty huśtawki i zjeżdżalnie, które kończą się błotnistymi kałużami.
W jednej z cel znajduje się sala szkolna z białą tablicą i zbieraniną ławek oraz krzeseł, ustawionych przy prowizorycznych biurkach. Jeden nauczyciel prowadzi lekcje dla trzech klas, codziennie od godziny 13:00 do 15:00 – godzinę dziennie dla każdej klasy. W wieku 11-lat Meena jest dopiero w drugiej klasie.
„Nie opuszczę więzienia bez niej”
Z Meeną rozmawiała dziennikarka „The New York Times”. – Chciałabym móc stąd wyjść. Chce stąd wyjść i żyć z moją matką, ale nie opuszczę więzienia bez niej – mówiła 11-latka.
Dziennikarka pisze, że Meena jest opanowana i dobrze wychowana. Zupełnie inaczej niż jej matka – ciało pokryte tatuażami uważanymi w Afganistanie za niereligijne, jest zuchwała i prostolinijna. – Jak myślisz, co ona czuje? – zapytała w rozmowie z dziennikarką Shirin Gul, niecierpliwie nastawiona na to, aby wyśmiać głupie pytania. – To jest więzienie – dodała.
Mąż, ojciec, szwagier... i Gul
Gul ma partnera, którego nazywa swoim mężem, choć nigdy nie zawarli oficjalnie związku małżeńskiego. Rahmatullah został skazany wraz ze swoim synem, szwagrem Gul, wujem i bratankiem za zabójstwo 27 mężczyzn w latach 2001-2004. Afgańscy prokuratorzy orzekli, że to Gul była prowodyrką tych zbrodni.
Gul, która w przeszłości pracowała na ulicy jako prostytutka, przyprowadzała klientów do swojego domu. Podawała im zam zatrute kebaby, później członkowie jej rodziny okradali tych mężczyzn oraz zabijali. Ciała zakopywali na podwórkach dwóch domów rodzinnych.
Wszystkich sześciu mężczyzn skazano na śmierć. Pięciu z nich powieszono. Gul zaszła w ciążę w celi śmierci, więc jej powieszenie zostało opóźnione. Po tym, jak urodziła Meenę, jej wyrok został zamieniony na dożywocie przez prezydenta Hamida Karzaja. Meena jest przekonana, że jej ojca, którego zdjęcie dziewczynka ciągle nosi przy sobie, zabił Rahmatullah, który miał romans z jej matką. Ciało mężczyzny znaleziono wśród innych zakopanych w rodzinnych ogrodach. Nie mógł być to jednak jej prawdziwy ojciec, ponieważ dziewczynka poczęta została już za kratami, dawno po śmierci prawdziwego męża Gul. Władze afgańskiego więzienia są przekonane, że ojcem dziewczynki jest jeden z więziennych strażników.