"Nie ulega wątpliwości, że niektóre jednostki regularnej armii stosują metody walki partyzanckiej, atakując wroga na tyłach i zakłócając jego linie zaopatrzenia. Z kolei jednostki paramilitarne posługują się bronią ciężką. Nie wiadomo do końca, kto jest kim: granica pomiędzy jednostkami regularnej armii, fedainami - paramilitarną milicją - i samorzutnie utworzonymi lokalnymi oddziałami samoobrony jest płynna".
"Siła irackich obrońców cywilnych bierze się stąd, że działają na dobrze sobie znanym terenie i bronią swoich miejscowości. Ich metody walki przypominają do pewnego stopnia te, które w Jugosławii stosowali partyzanci Tity" - dodaje ekspert z Jane's Defense.
Według Beavera, pojawiające się w mediach określenie "odosobnione ogniska irackiego oporu" nie odpowiada prawdzie i sugeruje, jakoby opór Irakijczyków był mniejszy, niż jest w rzeczywistości.
Za sprawę ważną dla postępu działań wojennych brytyjski ekspert uważa taktykę, którą Irakijczycy obiorą przy obronie Bagdadu: czy będzie to taktyka obrony elastycznej, czy też pozycyjnej.
"Elastyczna obrona będzie oznaczać, że Irakijczycy będą dążyli do opóźnienia ofensywy sił amerykańskich, a następnie wycofają się na inną linię obrony. Wojna pozycyjna oznacza, że będą bronić swoich linii obrony do samego końca. Pierwsza taktyka jest znacznie bardziej niebezpieczna dla obu stron, ponieważ wycofywanie się pod ostrzałem jest we wszystkich podręcznikach wojskowości uważane za najbardziej ryzykowny manewr i grozi Irakijczykom utratą kontroli".
"Jeśli jednak Irakijczycy zdecydowaliby się na elastyczną obronę i przeprowadzili skuteczne przegrupowanie na innych pozycjach, oznaczałoby to, że Amerykanie musieliby przeciwko nim angażować raz po raz jedne i te same siły".
Argumentem przemawiającym za obraniem elastycznej taktyki jest przewaga Amerykanów w powietrzu, ale jej skuteczne wykorzystanie utrudnia burza piaskowa - dodaje Paul Beaver z Jane's Defense.
sg, pap