Środowe spotkanie Klubu miało na celu omówienie szczegółów moratorium. Według głównych przedstawicieli, było ono "całkowicie niezbędne" w akcji udzielania pomocy dotkniętej kataklizmem Azji, a jego propozycję "bardzo szybko zaakceptowano". Nalegały na to zwłaszcza Wielka Brytania, Francja i Niemcy.
Kwestia moratorium wzbudziła wiele kontrowersji. Rządy wielu krajów, a także międzynarodowe organizacje finansowe od dłuższego czasu zabiegały o podobne projekty dla krajów rozwijających się, z których większość to kraje afrykańskie, dużo biedniejsze od poszkodowanych przez tsunami. Wielu ekonomistów zadaje pytanie, czy tego typu pomoc dla dotkniętych kataklizmem krajów Azji Południowo-Wschodniej jest w ogóle konieczna - wciąż mogą one spłacać swoje zadłużenie, ponieważ tsunami nie wyrządziło tam nieodwracalnych strat ekonomicznych ani nie spowodowało załamania lokalnych rynków akcji.
W piątek ministrowie finansów siedmiu najbardziej uprzemysłowionych państw świata (G7) oświadczyli, że zgadzają się na zamrożenie spłaty długów krajów, które ucierpiały wskutek tsunami, i zapowiedziały ustalenie z Klubem Paryskim i innymi wierzycielami, w jaki sposób to zrobić. Zaapelowali do MFW, Banku Światowego, Azjatyckiego Banku Rozwoju i innych instytucji międzynarodowych, aby podjęły jak największy wysiłek w celu udzielenia pomocy krajom walczącym z następstwami tragedii, która pociągnęła za sobą śmierć ponad 150 tys. ludzi.
Jak obliczono, łączne zadłużenie zagraniczne krajów, które ucierpiały wskutek tsunami, wynosi 272 mld dolarów. Dług samej Indonezji wobec Klubu Paryskiego to 48 miliardów. Tylko w tym roku Indonezja musiałaby spłacić 3 mld dolarów, nie licząc odsetek.
em, pap