Przypomnijmy więc, czym zasłynął Bremer w czasie swej 13-miesięcznej pracy w Iraku. Przyjechał do tego kraju z uprawnieniami porównywalnymi do tych, jakie gen. Douglas MacArthur miał w Japonii po II wojnie światowej. Od początku zasłynął z arogancji, która miała maskować jego brak zdecydowania. Regularnie zmieniał zdanie - próbował przekazać pełnię władzy w kraju Irakijczykom, by po kilku miesiącach zastąpić ich Amerykanami. Jego decyzja o rozwiązaniu irackiej armii doprowadziła do tego, że przeszkoleni żołnierze zasilili szeregi rebeliantów Moktady as-Sadra. A jego zakaz sprawowania urzędów państwowych przez byłych członków (nawet szeregowych) partii Saddama Baas sprawił, że brakowało wykwalifikowanych ludzi na każdym szczebli administracji.
Misja w Iraku jest bardzo trudna, opanowanie tam sytuacji to zadanie prawdopodobnie dla kilku pokoleń. Bardzo ciężko przy tak skomplikowanych zadaniach nie popełnić żadnego błędu i na pewno nikt od Bremera nie oczekiwał, że będzie nieomylny. Ale można by oczekiwać od niego konstruktywnych uwag opartych na jego irackich doświadczeniach, a nie tylko prób wybielenia samego siebie.
Agaton Koziński