Temat: Antoni Macierewicz

Antoni Macierewicz

Antoni Macierewicz
Antoni Macierewicz / Źródło: Newspix.pl / Damian Burzykowski
Antoni Macierewicz to założyciel Komitetu Obrony Robotników, w latach 1991-1992 minister spraw wewnętrznych, w latach 2006-2007 szef Służby Kontrwywiadu Wojskowego, w latach 2015-2018 minister obrony narodowej. Obecnie przewodniczący podkomisji smoleńskiej.

Antoni Macierewicz - życiorys

Antoni Macierewicz urodził się w Warszawie. Jest synem Zdzisława Macierewicza i Marii Strączyńskiej. Jego rodzice byli pracownikami naukowymi, ojciec docentem chemii, a matka doktorem biologii. Macierewicz uczył się m.in. w zakładzie Ojców Salezjanów w Rumi, LO im. Frycza-Modrzewskiego, skąd w 1965 z przyczyn politycznych został relegowany. W 1966 rozpoczął studia historyczne na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Podczas studiów należał do rady wydziałowej Zrzeszenia Studentów Polskich, zaangażował się w działalność opozycyjną, był założycielem Ligi Niepodległościowej. W lutym 1968 zbierał podpisy pod listem do Sejmu PRL przeciw zdjęciu ze sceny Teatru Narodowego Dziadów Adama Mickiewicza w reżyserii Kazimierza Dejmka.

Antoni Macierewicz - działalność opozycyjna

Antoni Macierewicz był współorganizatorem ruchu studenckiego w latach 1966-1968 i strajków studenckich w marcu 1968, za co został aresztowany. Działał w harcerstwie, w słynnej warszawskiej drużynie „Czarna Jedynka”, jednej z najstarszych w Polsce, wokół której skupiło się wielu „niepokornych” instruktorów, z których kilku było później założycielami KOR-u (Piotr Naimski, Andrzej Celiński, Wojciech Onyszkiewicz). Sam Macierewicz, który pełnił funkcję drużynowego, organizował akcję oddawania krwi dla ofiar masakry na Wybrzeżu w 1970 roku. W 1976 roku był współorganizatorem akcji pomocy dla prześladowanych robotników w Radomiu, która dała początek Komitetowi Obrony Robotników. Macierewicz należał do grona jego współzałożycieli. W tamtych latach wydawał też podziemny miesięcznik „Głos”. W sierpniu 1980 roku współorganizował Wolne Związki Zawodowe, a później NSZZ „Solidarność” w Warszawie. Po wprowadzeniu stanu wojennego jako członek komitetu strajkowego Stoczni Gdańskiej został internowany. Po ucieczce z więzienia, ukrywał się do 1984 roku.

Antoni Macierewicz - kariera polityczna

Po 1989 roku Macierewicz wstąpił do Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego, z którego list dostał się do Sejmu I kadencji. Zasłynął jako minister spraw wewnętrznych w rządzie Jana Olszewskiego (w latach 1991-1992). Opracował wówczas, po uchwale Sejmu, słynną „listę Macierewicza”, czyli wykaz osób, które miały współpracować z PRL-owskimi służbami specjalnymi. Znaleźli się na niej m. in. ówczesny prezydent Lech Wałęsa i marszałek Sejmu Wiesław Chrzanowski.

W późniejszych latach Macierewicz wstąpił do założonego przez Olszewskiego Ruchu Odbudowy Polski i w Sejmie III kadencji zasiadał z listy tej partii. Po rozłamie w ROP został wybrany na prezesa Ruchu Katolicko-Narodowego. Do Sejmu IV kadencji dostał się z listy LPR, ale i tę partię opuścił jeszcze przed następnymi wyborami parlamentarnymi. Został wówczas członkiem sejmowej komisji śledczej ds. prywatyzacji PKN Orlen. Przed wyborami parlamentarnymi w 2005 roku założył z Janem Olszewskim Ruch Patriotyczny. Ugrupowanie to nie zdołało jednak wprowadzić do Sejmu ani jednego posła.

Antoni Macierewicz - działalność w PiS w latach 2005–2007

Na scenę polityczną wrócił 22 lipca 2006 za sprawą Jarosława Kaczyńskiego, który uczynił go wiceministrem obrony narodowej, likwidatorem Wojskowych Służb Informacyjnych i pełnomocnikiem ds. tworzenia służby kontrwywiadu wojskowego. To z jego powodu podał się później do dymisji ówczesny szef MON Radosław Sikorski. 4 października 2006 roku premier Jarosław Kaczyński powołał Macierewicza na szefa nowej Służby Kontrwywiadu Wojskowego. Ujawnienie przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego 16 lutego 2007 roku podpisanego przez Antoniego Macierewicza kontrowersyjnego raportu o likwidacji Wojskowych Służb Informacyjnych wywołało wiele kontrowersji.

W wyborach parlamentarnych w październiku 2007 roku Macierewicz zdobył mandat poselski z listy PiS. 31 października tego samego roku tuż przed złożeniem dymisji rządu premier Jarosław Kaczyński powołał na krótko go na stanowisko sekretarza stanu w resorcie obrony narodowej. 5 listopada Macierewicz złożył dymisję z funkcji szefa Służby Kontrwywiadu Wojskowego. Wkrótce też nowy minister obrony Bogdan Klich odwołał go z funkcji sekretarza stanu w MON.

Antoni Macierewicz - działalność w PiS w latach 2007–2015

W wyborach do Sejmu VI kadencji uzyskał mandat, kandydując z pierwszego miejsca listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu piotrkowskim. W lipcu 2010 roku został szefem zorganizowanego przez parlamentarzystów PiS, zespołu parlamentarnego ds. wyjaśnienia przyczyn katastrofy rządowego samolotu Tu-154 w Smoleńsku. W wyborach parlamentarnych w 2011 roku również udało mu się uzyskać mandat poselski. W lutym 2012 Antoni Macierewicz wstąpił do PiS23 listopada 2013 został wiceprezesem Prawa i Sprawiedliwości.

Antoni Macierewicz - działalność w PiS w latach 2015–2018

W 2015 Macierewicz został ponownie wybrany do Sejmu. W tym samym roku został mianowany ministrem obrony narodowej. W okresie sprawowania urzędu szefa MON przez Antoniego Macierewicza z armii odeszło 68 generałów oraz ponad 200 pułkowników, z których część nie zgadzała się z jego działaniami w resorcie obrony. Podczas kadencji Macierewicza głośno było o sprawie zarządzenia odnośnie Centrum Eksperckiego Kontrwywiadu NATO w Warszawie oraz mianowania na szefa podkomisji smoleńskiej Wacława Berczyńskiego, który w wywiadzie dla jednego z dzienników przyznał, że to on wykończył caracale (chodziło o zakup od francuskiego koncernu sprzętu dla polskiej armii).
11 grudnia 2017 Antoni Macierewicz objął ponownie urząd ministra obrony narodowej w nowo utworzonym rządzie Mateusza Morawieckiego. Został odwołany ze stanowiska ministra obrony narodowej 9 stycznia 2018 roku. Obecnie pełni funkcję przewodniczącego podkomisji smoleńskiej.

„Antoni Macierewicz. Biografia nieautoryzowana”

Pierwsza biografia najbardziej kontrowersyjnego polskiego polityka. Autorzy – dziennikarze tygodnika „Wprost” Anna Gielewska i Marcin Dzierżanowski prześwietlają życiorys byłego ministra w oparciu o teczki IPN, nieznane archiwa, depesze amerykańskiej ambasady, ale przede wszystkim na podstawie rozmów z ponad setką osób, które poznały go na różnych etapach działalności.

Książka odsłania jego dramatyczne losy – od samobójczej śmierci ojca, przez pobyt w domu dziecka i studenckie uczucie do kobiety, przez którą trafił do więzienia. Ujawnia historię, o których sam bohater dotąd milczał - jego dwuznaczną postawę w kontaktach z SB w marcu 1968 r., prawdziwe okoliczności „ucieczki” z internowania czy list napisany w latach 80. do gen. Czesława Kiszczaka. Pokazuje polityka, który ścigał i ujawniał agentów, a jednocześnie sparaliżował akcję polskiego kontrwywiadu wobec prawdziwego szpiega GRU.

Powiązane teksty