„Turyści mieli czekać w kolejce, by móc tu przyjechać”. To jemu wyspa zawdzięcza swój charakter

Piętrowy dom Isabeli znajduje się na przedmieściach niedużej miejscowości Puerto del Carmen na południowo-wschodnim wybrzeżu wyspy Lanzarote. Niczym szczególnym się nie wyróżnia na tle innych zabudowań w okolicy. Biała, niedawno odświeżona elewacja, po której wspinają się pędy obficie kwitnącej na różowo bugenwilli, kontrastuje z drewnianą stolarką okiennic i drzwi w kolorze niebieskim. Przed domem rośnie dorodna palma daktylowa. Jest też nieduży ogródek z kaktusami i aloesami, który otacza niski tufowy murek.

40-letnia Hiszpanka mieszka z mężem i dwójką dzieci na parterze budynku, piętro natomiast podnajmuje turystom.

– Dom wybudował mój ojciec 50 lat temu, projekt konsultował z samym Manrique. Do budowy użył materiałów tradycyjnie wykorzystywanych tutaj od stuleci. Tuf wulkaniczny i bazalt przywiózł z kamieniołomu w pobliżu Tías w południowo-wschodniej części Lanzarote. Dom jest energooszczędny. W cieplejsze dni skała nie przepuszcza ciepła, przez co we wnętrzu jest chłodniej. Zimą jest odwrotnie – tłumaczy.

Kobieta twierdzi, że przy budowie domu zastosowano się do prostych zasad opracowanych przez słynnego architekta, według których każdy nowopowstający budynek miał być biały i niższy niż palma. Okna i drzwi są niebieskie, bo budynek znajduje się blisko oceanu (gdyby stał wewnątrz wyspy, wtedy stolarka musiałaby być zielona).

– Ojciec chciał się wpasować w otoczenie, takie samo podejście mieli sąsiedzi. W efekcie mamy tutaj piękną okolicę. Wszystko jest spójne i nic nie przytłacza surowej przyrody – mówi Hiszpanka. – Mimo że od śmierci artysty minęło już 30 lat, jego duch wciąż unosi się nad wyspą. Tutaj nie podejmuje się żadnej ważniejszej decyzji bez zadania sobie pytania, czy mistrz byłby z tego zadowolony – dodaje z uśmiechem.