Cymański dla „Wprost”: Mój szatan szepce mi nieustannie „Tadziu, jeszcze zdążysz się nawrócić”

Eliza Olczyk, „Wprost”: Gdy zasiądzie pan przy wigilijnym stole, co pan będzie wspominał z tegorocznych wydarzeń?

Tadeusz Cymański: Przede wszystkim wojnę w Ukrainie. To jest coś, o czym będę myślał. Gdy jeszcze żyła moja mama, opowiadała o dniu, w którym Niemcy wyrzucili ją z domu w Tczewie. To był listopad. Miała szczęście, bo nie została rozstrzelana tylko przewieziona do Gniewa, a później wywieziona na roboty do Niemiec. Opowiadała, że gdy jechała pociągiem towarowym, to widziała ulicę, przy której mieszkała. Do dzisiaj jest to historia, która mnie wzrusza.

Mama opowiadała też, że wywieziono ją na wyspę Rugia, gdzie robotnicy mieszkali w barakach, spali na pryczach, na siennikach, a gdy nadeszła Wigilia, wszyscy płakali i modlili się. Nie było ani choinki, ani bombek, ani prezentów. Gdy mama opowiadała o tej Wigilii, wszystkie dzieci to przeżywały, choć przecież – jak powiedziałem – mama miała szczęście, został jej oszczędzony np. obóz koncentracyjny.

Gdy wybuchła wojna w Ukrainie, to za sugestią moich dzieci – bo dzieci mam mądre, zdolne ale przede wszystkim dobre – przyjąłem do naszego mieszkania dwie Ukrainki z dziećmi. Łącznie pięć osób, a szósty, Mykoła, urodził się już w Polsce. I o tej rodzinie też będę myślał w Wigilię, bo mimo woli weszliśmy w świat tych ludzi.