Jak się to lobbi

Witold Michałek, założyciel Stowarzyszenia Profesjonalnych Lobbystów w  Polsce, to zawodowiec. Markowy garnitur, teczka wypchana dokumentami, pewnie porusza się po sejmowych korytarzach. Kiedy w 2006 r. weszła w  życie ustawa o lobbingu, musi nosić w Sejmie rzucający się w oczy czerwony identyfikator z napisem „lobbysta". Od tamtej pory jego praca bardzo się zmieniła.

– Kiedyś nie trzeba było kryć się po kątach, rejestrować na specjalnych listach. Jeżeli miało się konkretny interes, wchodziło się do poselskiego biura i wykładało kawę na ławę. Była szansa na normalną rozmowę, czy to na korytarzu, czy przy dobrym półkrwistym steku – wspomina Michałek. Z czerwonym identyfikatorem w klapie stał się trędowaty. Znajomi parlamentarzyści omijają go szerokim łukiem lub  uciekają w popłochu. – O nie, lobbing wcale się nie skończył – dodaje z  ironią Michałek. – Tylko zamiast oficjalnych działań mamy maskaradę, w  której główne role grają „parlamentarni załatwiacze".