Jak ożywić obrazki

Gdy 28 grudnia 1895 r. pierwsi widzowie oglądali „Wyjście robotników z fabryki” braci Lumière, czytelnicy gazet wydawanych przez Josepha Pulitzera znali już „Hogan’s Alley”, serię uważaną za pierwszy nowoczesny komiks w historii. Twórcy obu dziedzin sztuki od początku podkradali sobie sposoby narracji i kadrowania obrazów. Bohaterowie komiksów w naturalny sposób zaczęli trafiać na wielki ekran, a postaci z filmów – jak choćby James Bond czy Obcy z kultowego horroru Ridleya Scotta – pojawiać się w opowieściach obrazkowych. Również dzięki twórcom filmowym komiksy wykraczały poza popkulturę – ich scenariusze pisali m.in. Federico Fellini oraz surrealista Alejandro Jodorowsky.

Jednak to komiks został uznany za formę sztuki gorszą od filmu, a przymiotnik „komiksowy” – jeśli pojawił się w recenzji – nie dawał reżyserom powodów do dumy. Dziś jest inaczej – a zaczęło się od zmian w połowie lat 80. ubiegłego wieku. Komiks miał wtedy w Stanach Zjednoczonych dobrą passę (w Europie Zachodniej – zwłaszcza Francji, rozkochanej w Asteriksie i Lucky Luke’u – nigdy nie był uważany za słabą formę sztuki). „Maus” Arta Spiegelmana, autobiograficzne komiksy Willa Eisnera, a także historie o superbohaterach nabrały powagi, emocjonalnej i intelektualnej wartości. Znalazło to swoje odbicie w Hollywood.