Cóż bardziej prymitywnego niż millenaryzm - przekonanie, że historia się na nas kończy. Styl 1900, czyli secesja, próbował zerwać ze wszystkimi stylami przeszłości. W ten sposób wiek, w którym powstała historia sztuki, kończył się próbą stworzenia nowego kierunku w sposób sztuczny. Więcej, sama sztuczność, na przykład materiałów, fascynowała twórców stylu początków wieku.
U progu kolejnego wieku i tysiąclecia nie sposób doszukać się stylu epoki w ówczesnym znaczeniu tego słowa.
Na swój sposób kontynuujemy eklektyzm z ubiegłego wieku, łącząc konwencje, ironicznie wracając do przeszłości czy też wychylając się w przyszłość. Jak? Choćby konstruując formy, które są bardziej propagandą technologii niż sprawdzonymi rozwiązaniami technicznymi, mogącymi służyć przez następne stulecie. Pewnie dlatego właśnie przeżyliśmy w XX wieku tyle konwulsyjnych mód, które zaśmieciły ziemskie krajobrazy, choć w przekonaniu ich twórców wzbogaciły pejzaż intelektualny.
Pod koniec wieku doszło do straszliwej przewagi świata wirtualnego nad realnym. Problemem nie jest ani uzyskanie informacji, ani jej transfer. Szkopuł w tym, że nie działa mechanizm syn-tezy, kojarzenia i selekcji. Łatwości konstrukcji obrazów nie towarzyszy wyobraźnia twórcza ani odpowiednie umiejętności.
U progu nowego tysiąclecia technologia informacyjna zakłóciła rytm życia naszej ery. Zadaję sobie pytanie, czy matryce intelektualne, na których się wychowywałem, są jeszcze znane pokoleniu dzisiejszych inteligentów? Czy są oni tylko robotnikami umysłowymi, którzy komunikują się, zapominając o metaprzesłaniu? Mam nieodparte wrażenie, że łatwość przekazywania obrazów nie idzie w parze z jakością niesionych przez nie treści.
Wraz z najlepszymi życzeniami noworocznymi i milenijnymi dla moich czytelników wypowiadam cichą prośbę o nieklonowanie wieku XX w następnym stuleciu. Cóż bardziej prymitywnego niż millenaryzm - przekonanie, że historia się na nas kończy i wszystko nam już wolno.
Na swój sposób kontynuujemy eklektyzm z ubiegłego wieku, łącząc konwencje, ironicznie wracając do przeszłości czy też wychylając się w przyszłość. Jak? Choćby konstruując formy, które są bardziej propagandą technologii niż sprawdzonymi rozwiązaniami technicznymi, mogącymi służyć przez następne stulecie. Pewnie dlatego właśnie przeżyliśmy w XX wieku tyle konwulsyjnych mód, które zaśmieciły ziemskie krajobrazy, choć w przekonaniu ich twórców wzbogaciły pejzaż intelektualny.
Pod koniec wieku doszło do straszliwej przewagi świata wirtualnego nad realnym. Problemem nie jest ani uzyskanie informacji, ani jej transfer. Szkopuł w tym, że nie działa mechanizm syn-tezy, kojarzenia i selekcji. Łatwości konstrukcji obrazów nie towarzyszy wyobraźnia twórcza ani odpowiednie umiejętności.
U progu nowego tysiąclecia technologia informacyjna zakłóciła rytm życia naszej ery. Zadaję sobie pytanie, czy matryce intelektualne, na których się wychowywałem, są jeszcze znane pokoleniu dzisiejszych inteligentów? Czy są oni tylko robotnikami umysłowymi, którzy komunikują się, zapominając o metaprzesłaniu? Mam nieodparte wrażenie, że łatwość przekazywania obrazów nie idzie w parze z jakością niesionych przez nie treści.
Wraz z najlepszymi życzeniami noworocznymi i milenijnymi dla moich czytelników wypowiadam cichą prośbę o nieklonowanie wieku XX w następnym stuleciu. Cóż bardziej prymitywnego niż millenaryzm - przekonanie, że historia się na nas kończy i wszystko nam już wolno.
Więcej możesz przeczytać w 1/2001 wydaniu tygodnika Wprost .
Archiwalne wydania tygodnika Wprost dostępne są w specjalnej ofercie WPROST PREMIUM oraz we wszystkich e-kioskach i w aplikacjach mobilnych App Store i Google Play.