Michaił Gorbaczow nie żyje. Zmarł w wieku 91 lat po ciężkiej chorobie

Z początkiem lipca do sieci trafiło zdjęcie Michaiła Gorbaczowa. Było na nim widać, że żyły byłego prezydenta są niebieskie od wielokrotnych zastrzyków, a on sam leży na łóżku z materacem przeciwodleżynowym. Agencja Unian przekazała wówczas, że u polityka zdiagnozowano cukrzycę oraz problemy z nerkami. Poddano go od razu dializie.

Gorbaczow w ostatnich latach popierał Władimira Putina, mimo że przez długi czas był jego zagorzałym krytykiem. Atakował prezydenta Rosji m.in. w 2011 roku, po protestach dotyczących sfałszowania wyborów do Dumy Państwowej. Wzywał w tamtym okresie Putina, by nie kandydował więcej na prezydenta, którym w okresie 2008-2012 był Dmitrij Miedwiediew.

Zmarł Michaił Gorbaczow. Kim był?

Michaił Gorbaczow był radzieckim i rosyjskim politykiem, Sekretarzem Generalnym Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego (1985–1991) oraz przewodniczącym Prezydium Rady Najwyższej ZSRR (1988–1990). Był pierwszym i jedynym prezydent ZSRR (1990–1991), laureatem Pokojowej Nagrody Nobla za 1990.

W 1986 roku Gorbaczow zainicjował politykę pieriestrojki (przebudowy), która obejmowała modernizację gospodarki, zwiększenie swobód obywatelskich, ograniczenie korupcji i ocieplenie stosunków z Zachodem. Gorbaczow wprowadził też głasnost, czyli politykę wewnętrznej i zewnętrznej jawności państwa.

Czym była polityka głasnosti zapoczątkowana przez Gorbaczowa?

Kiedy prodemokratyczne protesty przetoczyły się przez narody bloku sowieckiego komunistycznej Europy Wschodniej w 1989 roku, powstrzymał się od użycia siły – w przeciwieństwie do poprzednich przywódców Kremla, którzy wysyłali czołgi, by stłumić powstania na Węgrzech w 1956 i Czechosłowacji w 1968. Jednak protesty podsyciły aspiracje do autonomii w 15 republikach Związku Radzieckiego, które w ciągu następnych dwóch lat rozpadły się w chaotyczny sposób.

Gdy w 1985 roku został sekretarzem generalnym Komunistycznej Partii Radzieckiej, mając zaledwie 54 lata, postanowił ożywić system, wprowadzając ograniczone wolności polityczne i gospodarcze, ale jego reformy wymknęły się spod kontroli.

Jego polityka głasnosti pozwoliła na niewyobrażalną wcześniej krytykę partii i państwa, ale też ośmieliła nacjonalistów, którzy zaczęli zabiegać o niepodległość w bałtyckich republikach Łotwy, Litwy, Estonii i innych krajów. Wielu Rosjan nigdy nie wybaczyło Gorbaczowowi zawirowań, jakie wywołały jego reformy, uważając, że późniejszy spadek poziomu ich życia jest zbyt wysoką ceną, jaką trzeba zapłacić za demokrację.