Tania siła dla Unii

Eurostat dopiero teraz opracował dane z 2000 roku w taki sposób, że można porównać koszty siły roboczej większości spośród krajów członkowskich z krajami kandydującymi do Unii.

Średni koszt zatrudnienia jednej osoby w przemyśle i usługach, ponoszony przez pracodawcę, sięgał 22,70 euro za godzinę w Unii i 3,47 w krajach kandydujących, w tym 4,48 euro w Polsce.

W Unii najwyższy koszt siły roboczej odnotowano w Szwecji (28,56 euro), Danii (27,10) i Niemczech (26,54), a najniższy w Portugalii (8,13 euro), Grecji (10,40) i Hiszpanii (14,22). W krajach kandydujących najtańsza była siła robocza w Bułgarii (1,35 euro), a najdroższa na Cyprze (10,74) i w Słowenii (8,98).

U sąsiadów Polski pracodawca ponosił w 2000 roku zdecydowanie niższe koszty na Litwie (2,71 euro) i Słowacji (3,06) i trochę niższe w Czechach (3,90) i na Węgrzech (3,83). Koszty te obejmują zarówno płace, jak i podatki i składki socjalne.

Udział wynagrodzenia w kosztach siły roboczej jest w Polsce porównywalny ze średnią unijną (odpowiednio 76,2 proc. i 75,7 proc.).

W Unii najwyższy jest w Danii (87,7 proc.), dzięki czemu Duńczycy zarabiają najwięcej w Europie, znacznie więcej niż Szwedzi, których płace stanowią tylko 66,5 proc. kosztów pracodawcy.

Jak podaje Eurostat, w Czechach i na Węgrzech podatki i składki socjalne pochłaniają wyższy odsetek kosztów siły roboczej niż w Polsce - np. jedną trzecią na Węgrzech wobec niecałej jednej czwartej w Polsce.

Różnice między Polską a Unią widać też w rozkładzie tych kosztów na poszczególne branże. W Unii najwyższe koszty siły roboczej notuje się w usługach finansowych oraz w energetyce, a w Polsce - w górnictwie. Do tego stopnia, że w polskim górnictwie koszty te sięgają poziomu portugalskiego, podczas gdy średni koszt siły roboczej w przemyśle i usługach jest w Polsce prawie dwukrotnie niższy niż w Portugalii.

em, pap