Felietoniści dnia ósmego
Dodano:
Los kataryniarza rzeczywiście jest pieprzony i nawet przekroczenie dziury w czasie zasadniczo go nie zmienia.
Prowadzenie bloga posiada ten feler, że wymusza pospieszne formułowanie myśli. W efekcie większość wpisów grzeszy nadmiarem powagi, bo autorzy mają za mało czasu, by pisać lekko i niefrasobliwie. Niedościgły mistrz felietonu Gilbert Keith Chesterton stwierdził kiedyś, że łatwiej spłodzić dziesięć poważnych artykułów na pierwszą stronę „Timesa” niż jeden świeży dowcip dla pisemka „Tit-Bits”. „Odpowiedzialne, ostrożne ważenie słów – argumentował – to rzecz najłatwiejsza pod słońcem; każdy to potrafi. Oto dlaczego tylu bogatych, znużonych i mocno podtatusiałych panów zajmuje się polityką”.
Nie wiem, ile czasu poświęcają moi koledzy z „Wprost” Zalewski & Mazurek na wymyślanie kolejnych odcinków „Z życia koalicji, z życia opozycji”, ale podejrzewam, że muszą być czynni 24 godziny na dobę jak hipermarket Tesco. Tylko w ten sposób da się wytłumaczyć fakt, że ich – polityczna przecież – rubryka co tydzień wprawia czytelnika w dobry humor. O Macieju Rybińskim już nie wspomnę, bo na cyferblacie zegarka brakuje cyfr, żeby wyjaśnić lekkość jego felietonów. Zachodzi prawdopodobieństwo, że człowiek ten odkrył jakąś dziurę w czasie i kończy swoje teksty w ósmy dzień tygodnia, o którym zwykli śmiertelnicy mogą jedynie pomarzyć. W szczegóły nie wnikam, bo w czasach współpracy ze świętej pamięci tygodnikiem „Ozon” wbito mi do łba, że od czarnej magii należy się trzymać z daleka.
Swoją drogą, ciekawe, że Chesterton, który bez wątpienia również należał do felietonistów dnia ósmego, ciągle narzekał, że z trudem udaje mu się nadążyć z tekstami za redakcyjnym rumakiem: „Pisałem je z reguły w ostatniej chwili, wysyłałem zawsze na ostatni moment i wątpię, czy świat by się zawalił, gdybym wysłał je moment później”. Wychodzi więc na to, że los kataryniarza rzeczywiście jest pieprzony i nawet przekroczenie dziury w czasie zasadniczo go nie zmienia.
Wybaczą państwo jałowość tego wpisu, ale po dwóch poważnych analizach, które zainaugurowały żywot mojego bloga, musiałem puścić oko do swoich nauczycieli. Do kompletu brakuje tylko cytatu ze Stefana Ksielewskiego: „Felietonista to świnia, która wyszukuje trufle, sama ich nie zjadając”. Zgrabna metafora, choć „świnia” w naszych czasach brzmi nieco dwuznacznie. Zwłaszcza w kontekście znanej myśli Janusza Korwin-Mikkego: „Nie chodzi o to, żeby zmieniać świnie przy korycie, tylko żeby im zabrać koryto”.
Nie wiem, ile czasu poświęcają moi koledzy z „Wprost” Zalewski & Mazurek na wymyślanie kolejnych odcinków „Z życia koalicji, z życia opozycji”, ale podejrzewam, że muszą być czynni 24 godziny na dobę jak hipermarket Tesco. Tylko w ten sposób da się wytłumaczyć fakt, że ich – polityczna przecież – rubryka co tydzień wprawia czytelnika w dobry humor. O Macieju Rybińskim już nie wspomnę, bo na cyferblacie zegarka brakuje cyfr, żeby wyjaśnić lekkość jego felietonów. Zachodzi prawdopodobieństwo, że człowiek ten odkrył jakąś dziurę w czasie i kończy swoje teksty w ósmy dzień tygodnia, o którym zwykli śmiertelnicy mogą jedynie pomarzyć. W szczegóły nie wnikam, bo w czasach współpracy ze świętej pamięci tygodnikiem „Ozon” wbito mi do łba, że od czarnej magii należy się trzymać z daleka.
Swoją drogą, ciekawe, że Chesterton, który bez wątpienia również należał do felietonistów dnia ósmego, ciągle narzekał, że z trudem udaje mu się nadążyć z tekstami za redakcyjnym rumakiem: „Pisałem je z reguły w ostatniej chwili, wysyłałem zawsze na ostatni moment i wątpię, czy świat by się zawalił, gdybym wysłał je moment później”. Wychodzi więc na to, że los kataryniarza rzeczywiście jest pieprzony i nawet przekroczenie dziury w czasie zasadniczo go nie zmienia.
Wybaczą państwo jałowość tego wpisu, ale po dwóch poważnych analizach, które zainaugurowały żywot mojego bloga, musiałem puścić oko do swoich nauczycieli. Do kompletu brakuje tylko cytatu ze Stefana Ksielewskiego: „Felietonista to świnia, która wyszukuje trufle, sama ich nie zjadając”. Zgrabna metafora, choć „świnia” w naszych czasach brzmi nieco dwuznacznie. Zwłaszcza w kontekście znanej myśli Janusza Korwin-Mikkego: „Nie chodzi o to, żeby zmieniać świnie przy korycie, tylko żeby im zabrać koryto”.