Paris Hilton w krawacie
Dodano:
Kazimierz Marcinkiewicz nie wyznaczył nowych standardów moralnych w polityce. Publiczne opowiadanie o zdradzie, chwalenie się pozostawieniem żony i dzieci dla kobiety o pokolenie lub więcej młodszej nie jest i nie było w naszej polityce czymś typowym czy akceptowalnym. Nie jest też właściwe polskim politykom publiczne opowiadanie brukowcom o swoich problemach czy wysyłanie zdjęć z nową kochanką, by osłabić impet medialny. Wszystko to dotyczy jednak polityków, a Marcinkiewicz z tej grupy wypadł już dość dawno. Teraz jest postpolitycznym celebrytą, czymś w rodzaju Paris Hilton polskiego życia publicznego. Kimś, kto od jakiegoś czasu jest znany z tego, że jest znany, a popularność zdobywa dzięki istnieniu w świecie taboidów.
A tam zachowania Marcinkiewicza, który ze swadą opowiada o swoim rozwodzie, o tym, że poinformował w Boże Narodzenie żonę i dzieci o tym, że je zostawi czy zachwala zalety nowej wybranki – nie są niczym zaskakującym. Doda Elektroda i Radek Majdan ze swojego rozwodu i ponownego schodzenia się ze sobą zrobili wręcz wieloodcinkowy serial, którym od wielu miesięcy żyją media. Nie inaczej jest z życiem uczuciowym Kuby Wojewódzkiego czy Anny Muchy, a także z innej półki Tomasza Lisa czy Kingi Rusin. Krzysztof Krawczyk też chętnie i ze szczegółami opowiadał o swoich problemach rodzinnych, a Małgorzata Foremniak trafiła na czołówki gazet z informacją, że chce pomagać dzieciom w Afryce. I show się kręci. A od jakiegoś czasu gwiazdkom tym towarzyszy przeniesiony z innej bajki Kazimierz (a może już tylko Kazio) Marcinkiewicz.
Jego przechodzenie z ligi politycznych mistrzów do świata celebrytów zaczęło się jeszcze wówczas, gdy był premierem. Szaleństwa na studniówkach, wywiady o życiu osobistym do taboidów czy zwierzenia starszego pana o spotkaniach z młodymi kobietami – były wstępem. A potem, gdy wypadł z pierwszej politycznej ligi i został zesłany na emeryturę do Londynu, jego parcie na szkło nie słabło. On chciał być w mediach. I był w nich. A to skrytykował Jarosława Kaczyńskiego, a podkreował własny wizerunek, jako świetnego menadżera i kochającego męża, co wysyła żonie esemesy z wyrazami miłości. Ale i na tym nie da się jechać zbyt długo. A głód sławy, gazetowych czołówek czy zainteresowania mediów wciąż zostaje. Więc trzeba szukać nowych tematów. I one się znalazły. Pierścionek, narzeczona, rozwód – też się świetnie sprzedają w mediach.
Nie ma oczywiście dowodów na to, że cały ten spektakl jest wyreżyserowany, jak u Dody i Majdana. Były premier zapewne rzeczywiście, jak to pan w średnim wieku na wymuszonej emeryturze, zaczął szukać potwierdzenia swojej męskości i wartości w oczach kobiet. A gdy ją znalazł to nie namyślając się długo (gdy się traci głowę z miłości nie ma specjalnie czym myśleć), rzucił żonę i dzieci i zaczął się utwierdzać w tej decyzji. Nic w tym dziwnego czy zaskakującego, choć niewątpliwie nie jest to też nic godnego pochwały. Ale już niewątpliwie reżyserowane (choć akurat ta część przedstawienia wymknęła mu się z rąk) były wywiady dla mediów, podsyłanie im zdjęć czy umawianie fotoreporterów na sesje z nową narzeczoną (bo jakoś nie wierzę, żeby za Marcinkiewiczem, jak za księżną Dianą na motorku jeździł wynajęty paparazzi). I tak z upadku piewcy rodziny zrobił się kolejny odcinek serialu o „dzielnym Kaziu na obczyźnie”. Kaziu, co porzucił żonę, by być wobec niej i siebie uczciwy.
I nie ma się co oszukiwać, że to koniec tego serialu. Teraz przed nami odcinki o Kazimierzu romantycznie uwodzącym nową kobietę, potem wybór sukni i garnituru, a wreszcie ślub i urządzanie nowego gniazdka. Ale kiedyś i te reflektory zgasną. I trzeba będzie poszukać nowej przepustki do mediów. Już teraz można służyć byłemu premierowi propozycjami: zmiana płci, orientacji seksualnej czy przynajmniej nazwiska (jak zrobił to niedawno były duchowny Tomasz Węcławski – zostając Polakiem) na pewno zapewni mu czołówki. Ale też niewątpliwie nie pozwoli na powrót do polityki, z której wypadł decydując się by zostać celebrytą. Ale cóż wybory, także osobiste, mają konsekwencje.
Jego przechodzenie z ligi politycznych mistrzów do świata celebrytów zaczęło się jeszcze wówczas, gdy był premierem. Szaleństwa na studniówkach, wywiady o życiu osobistym do taboidów czy zwierzenia starszego pana o spotkaniach z młodymi kobietami – były wstępem. A potem, gdy wypadł z pierwszej politycznej ligi i został zesłany na emeryturę do Londynu, jego parcie na szkło nie słabło. On chciał być w mediach. I był w nich. A to skrytykował Jarosława Kaczyńskiego, a podkreował własny wizerunek, jako świetnego menadżera i kochającego męża, co wysyła żonie esemesy z wyrazami miłości. Ale i na tym nie da się jechać zbyt długo. A głód sławy, gazetowych czołówek czy zainteresowania mediów wciąż zostaje. Więc trzeba szukać nowych tematów. I one się znalazły. Pierścionek, narzeczona, rozwód – też się świetnie sprzedają w mediach.
Nie ma oczywiście dowodów na to, że cały ten spektakl jest wyreżyserowany, jak u Dody i Majdana. Były premier zapewne rzeczywiście, jak to pan w średnim wieku na wymuszonej emeryturze, zaczął szukać potwierdzenia swojej męskości i wartości w oczach kobiet. A gdy ją znalazł to nie namyślając się długo (gdy się traci głowę z miłości nie ma specjalnie czym myśleć), rzucił żonę i dzieci i zaczął się utwierdzać w tej decyzji. Nic w tym dziwnego czy zaskakującego, choć niewątpliwie nie jest to też nic godnego pochwały. Ale już niewątpliwie reżyserowane (choć akurat ta część przedstawienia wymknęła mu się z rąk) były wywiady dla mediów, podsyłanie im zdjęć czy umawianie fotoreporterów na sesje z nową narzeczoną (bo jakoś nie wierzę, żeby za Marcinkiewiczem, jak za księżną Dianą na motorku jeździł wynajęty paparazzi). I tak z upadku piewcy rodziny zrobił się kolejny odcinek serialu o „dzielnym Kaziu na obczyźnie”. Kaziu, co porzucił żonę, by być wobec niej i siebie uczciwy.
I nie ma się co oszukiwać, że to koniec tego serialu. Teraz przed nami odcinki o Kazimierzu romantycznie uwodzącym nową kobietę, potem wybór sukni i garnituru, a wreszcie ślub i urządzanie nowego gniazdka. Ale kiedyś i te reflektory zgasną. I trzeba będzie poszukać nowej przepustki do mediów. Już teraz można służyć byłemu premierowi propozycjami: zmiana płci, orientacji seksualnej czy przynajmniej nazwiska (jak zrobił to niedawno były duchowny Tomasz Węcławski – zostając Polakiem) na pewno zapewni mu czołówki. Ale też niewątpliwie nie pozwoli na powrót do polityki, z której wypadł decydując się by zostać celebrytą. Ale cóż wybory, także osobiste, mają konsekwencje.