Dla górnika z ZUS 4,5 tys. Dla reszty 2 tys.
Dodano:
Jeśli nie macie państwo mocnych nerwów, nie czytajcie dalej. Będzie o wysokości emerytur. Ale tym razem nie o tym, jakie są niskie, ale jak wysokie.
Jak wynika z wewnętrznych dokumentów ZUS, do których dotarł „Wprost”, w ubiegłym roku Polak, który odchodził na emeryturę wyliczaną już na podstawie nowych zasad, dostał średnio 1975,5 zł. Zakład przyznał te świadczenia 132 tys. osób, które miały średnio 61 lat.
Tyle o maluczkich, czas na tych, którzy są ponad prawem. Górników. Przypomnijmy, że jako jedyna grupa zawodowa w Polsce, po zamieszkach przed Sejmem w 2005 r., mają odrębny system emerytalny w ramach ZUS. Nie trzeba chyba dodawać, że superhojny. A teraz liczby. W 2014 r. przeciętny górnik, który odchodził na emeryturę, miał 48 lat. Nie ukończył zatem nawet pięćdziesiątki. Tak jest od lat. I najważniejsze. Przeciętna emerytura przyznana w ubiegłym roku górnikom wyniosła… 4512,48 zł. To więcej niż przeciętna pensja w Polsce. W tym kontekście pytaniem retorycznym jest to, jaką motywację do pracy ma taka osoba. Świadczenia emerytalne wszystkich górników kosztują nas rocznie 9,7 mld zł. To więcej, niż wydaliśmy na uzbrojenie naszej armii. Te dane trzeba czytać z tym, co dzieje się wokół górnictwa.
Przypomnijmy, że rząd nie mając odwagi zmierzyć się ze związkami zawodowymi, zdecydował się na dotowanie tej branży tylko w tym roku, kwotą ponad 2 mld zł. Ich system emerytalny jest tak naprawdę, choć ukrytą, ale kolejną dotacją. Trudno zrozumieć to z perspektywy przeciętnego Polaka. Owszem – węgiel to nasze bogactwo, powinniśmy na jego bazie budować, obok elektrowni atomowych, nasze bezpieczeństwo energetyczne. Ale czy ciągłe dotowanie tej branży jest w porządku wobec reszty podatników?
Zapewne nie jest, ale nasi politycy zwykle dochodzą do wniosku, że lepiej kupować sobie spokój społeczny za nasze pieniądze, niż poważnie zmierzyć się z problemem restrukturyzacji naszych kopalń. Biorąc pod uwagę dotychczasową praktykę, trzeba się spodziewać kontynuacji takiego działania.
Tyle o maluczkich, czas na tych, którzy są ponad prawem. Górników. Przypomnijmy, że jako jedyna grupa zawodowa w Polsce, po zamieszkach przed Sejmem w 2005 r., mają odrębny system emerytalny w ramach ZUS. Nie trzeba chyba dodawać, że superhojny. A teraz liczby. W 2014 r. przeciętny górnik, który odchodził na emeryturę, miał 48 lat. Nie ukończył zatem nawet pięćdziesiątki. Tak jest od lat. I najważniejsze. Przeciętna emerytura przyznana w ubiegłym roku górnikom wyniosła… 4512,48 zł. To więcej niż przeciętna pensja w Polsce. W tym kontekście pytaniem retorycznym jest to, jaką motywację do pracy ma taka osoba. Świadczenia emerytalne wszystkich górników kosztują nas rocznie 9,7 mld zł. To więcej, niż wydaliśmy na uzbrojenie naszej armii. Te dane trzeba czytać z tym, co dzieje się wokół górnictwa.
Przypomnijmy, że rząd nie mając odwagi zmierzyć się ze związkami zawodowymi, zdecydował się na dotowanie tej branży tylko w tym roku, kwotą ponad 2 mld zł. Ich system emerytalny jest tak naprawdę, choć ukrytą, ale kolejną dotacją. Trudno zrozumieć to z perspektywy przeciętnego Polaka. Owszem – węgiel to nasze bogactwo, powinniśmy na jego bazie budować, obok elektrowni atomowych, nasze bezpieczeństwo energetyczne. Ale czy ciągłe dotowanie tej branży jest w porządku wobec reszty podatników?
Zapewne nie jest, ale nasi politycy zwykle dochodzą do wniosku, że lepiej kupować sobie spokój społeczny za nasze pieniądze, niż poważnie zmierzyć się z problemem restrukturyzacji naszych kopalń. Biorąc pod uwagę dotychczasową praktykę, trzeba się spodziewać kontynuacji takiego działania.