Fiasko Komisji Trójstronnej?
LONGIN KOMOŁOWSKI
minister pracy i polityki socjalnej
Wprawdzie negocjacje dotyczące wskaźnika wzrostu płac są jedynym ustawowo "umocowanym" zadaniem komisji, ale jej praca nie sprowadza się tylko do tego. W trójkącie "pracobiorcy - pracodawcy - rząd" omawia się wiele innych problemów, a decyzje zapadają na zasadzie konsensusu. Są one później podstawą tworzenia aktów prawnych. Fakt, że drugi rok z kolei nie udało nam się wynegocjować wspólnego stanowiska w sprawie wskaźnika płac nie oznacza więc jeszcze kryzysu tej instytucji. Trzeba się natomiast zastanowić nad działaniem ustawy określającej zasady wzrostu płac. W opinii niektórych przedsiębiorstw, zwłaszcza ponoszących straty, wskaźnik ten "uprawnia" do podnoszenia płac niezależnie od wyników. Tymczasem - zdaniem rządu - ma on charakter kierunkowy, a decydować powinna kondycja firmy. Komisja powinna być miejscem poważnej debaty o najważniejszych dla gospodarki sprawach, zaś negocjacje wokół wysokości wskaźnika nie mogą przypominać arabskiego targu.
STEFAN KUBOWICZ
członek prezydium Komisji
Krajowej NSZZ "Solidarność"
Formuła Komisji Trójstronnej, zakładająca dochodzenie wszystkich stron do konsensusu przy uprzywilejowaniu tylko jednej z nich pełnym dostępem do informacji, z pewnością stoi pod znakiem zapytania. Dotyczy to zwłaszcza możliwości uzgodnienia wskaźnika wzrostu płac. Często nie jest w ogóle osiągany, na przykład w wypadku pracowników oświaty, natomiast w działających często na kredyt niektórych firmach państwowych - przekraczany. Do czegoś takiego nie wolno dopuszczać. Sądzę, że pozycję i rolę komisji należałoby określić w ustawie, nie zaś w rozporządzeniach rządowych. Trzeba by także rozszerzyć jej skład o reprezentantów samorządów terytorialnych. Samorządy będą przecież miały znaczny wpływ na kreowanie poziomu płac. Sporo do życzenia pozostawia reprezentatywność strony związkowej. Jest zbyt dużo małych i rozproszonych związków. Komisja powinna też dysponować niezależnymi ekspertami, aby nie była zmuszana do przyjmowania "na wiarę" danych rządowych, często budzących wątpliwości.
minister pracy i polityki socjalnej
Wprawdzie negocjacje dotyczące wskaźnika wzrostu płac są jedynym ustawowo "umocowanym" zadaniem komisji, ale jej praca nie sprowadza się tylko do tego. W trójkącie "pracobiorcy - pracodawcy - rząd" omawia się wiele innych problemów, a decyzje zapadają na zasadzie konsensusu. Są one później podstawą tworzenia aktów prawnych. Fakt, że drugi rok z kolei nie udało nam się wynegocjować wspólnego stanowiska w sprawie wskaźnika płac nie oznacza więc jeszcze kryzysu tej instytucji. Trzeba się natomiast zastanowić nad działaniem ustawy określającej zasady wzrostu płac. W opinii niektórych przedsiębiorstw, zwłaszcza ponoszących straty, wskaźnik ten "uprawnia" do podnoszenia płac niezależnie od wyników. Tymczasem - zdaniem rządu - ma on charakter kierunkowy, a decydować powinna kondycja firmy. Komisja powinna być miejscem poważnej debaty o najważniejszych dla gospodarki sprawach, zaś negocjacje wokół wysokości wskaźnika nie mogą przypominać arabskiego targu.
STEFAN KUBOWICZ
członek prezydium Komisji
Krajowej NSZZ "Solidarność"
Formuła Komisji Trójstronnej, zakładająca dochodzenie wszystkich stron do konsensusu przy uprzywilejowaniu tylko jednej z nich pełnym dostępem do informacji, z pewnością stoi pod znakiem zapytania. Dotyczy to zwłaszcza możliwości uzgodnienia wskaźnika wzrostu płac. Często nie jest w ogóle osiągany, na przykład w wypadku pracowników oświaty, natomiast w działających często na kredyt niektórych firmach państwowych - przekraczany. Do czegoś takiego nie wolno dopuszczać. Sądzę, że pozycję i rolę komisji należałoby określić w ustawie, nie zaś w rozporządzeniach rządowych. Trzeba by także rozszerzyć jej skład o reprezentantów samorządów terytorialnych. Samorządy będą przecież miały znaczny wpływ na kreowanie poziomu płac. Sporo do życzenia pozostawia reprezentatywność strony związkowej. Jest zbyt dużo małych i rozproszonych związków. Komisja powinna też dysponować niezależnymi ekspertami, aby nie była zmuszana do przyjmowania "na wiarę" danych rządowych, często budzących wątpliwości.
Więcej możesz przeczytać w 37/1998 wydaniu tygodnika Wprost .
Archiwalne wydania tygodnika Wprost dostępne są w specjalnej ofercie WPROST PREMIUM oraz we wszystkich e-kioskach i w aplikacjach mobilnych App Store i Google Play.