Podobno z jednej kobiety wyszło ich aż 240. Zewil, beliar, aszan, libal… Każdy z nich miał imię. Wszystkie ksiądz, sercanin Michał Olszewski zapisał w zeszycie. Lucyfera wśród nich nie było.
Najczęściej siedzą w żołądku, choć w innych częściach ciała też. Z 17-letniej Kasi wylazło sześć, ale po dobrych kilku godzinach modlitw. Najsilniejszy zły duch tkwił w szyi. Dowody? Brak. Podczas egzorcyzmowania nie ma zdjęć, filmowania. Egzorcyzmowani zazwyczaj nie pamiętają nic, a egzorcyzmujący nie chcą mówić. Podobno dzieją się tam rzeczy dziwne: mówienie językami, krzyki, płacz, rzucanie się po ścianach, lewitacja. Niczego takiego nie widziałam. Podczas dwóch spotkań z ks. Michałem kątem oka zauważyłam tylko dziewczynę tracącą przytomność – runęła jak kłoda. I na nikim ze zgromadzonych w kaplicy nie zrobiło to większego wrażenia. Tylko dwóch facetów, o których myślałam, że to ochroniarze kapłana, podbiegło do niej, okryło kocem i wyniosło.
– To moja grupa wsparcia. Bo egzorcysta potrzebuje wsparcia w modlitwie i, jak pani widzi, często pomocy silnych chłopów…
– Na Facebooku zostaliśmy przyjaciółmi – zagajam.– Luz. Ewangelizuję przez Facebooka.
– Tylko?
– Nie, między innymi. Prowadzę też bloga: www.slowopana.com. Codziennie po kilka zdań z Ewangelii i komentarz. Blogowe rekolekcje wielkopostne. Ponad tysiąc unikalnych użytkowników dziennie.– Nieźle. Egzorcyzmuje ksiądz też przez internet?
– Proszę nie żartować. To poważne sprawy. Tak naprawdę wolę mówić o dobru, a nie o złu.O pogromcy złych duchów można przeczytać w artykule "Pogromca złych duchów" Magdaleny Rigamonti, który ukaże się w najnowszym numerze tygodnika "Wprost".