Pusty talerz edukacji narodowej

Nie dziwię się, że zacne grono polskich patriotów głoduje, aby pomóc historii w szkole. Dziwię się, że nie głodują inni. Bo przecież nie  tylko historia idzie w szkole jak po grudzie. Uczniowie nie garną się do  czytania lektur – o głodówce w tej sprawie ani widu, ani słychu. Kiepsko idą zadania z geometrii – i znowu nic, ani jednej małej głodóweczki nie  uświadczysz. Ze świecą w ręku trudno też znaleźć głodujących w obronie lekcji fizyki, których będzie przecież w nowej podstawie programowej mniej. I chemii, która będzie, o zgrozo, ciekawsza. Zresztą, czemu rozmieniać się na drobne? Zdecydowanie za dużo polskich uczniów uczy się w liceach i technikach, poziom szkół od tego nie rośnie, lecz maleje. Dlaczego nie mamy głodówki „Chcemy dzieci w zawodówkach; powstań Polsko!”?. A przemoc w gimnazjach? „W imię Boże, nie jemy, nie pijemy, póki bokserzy nie staną się nauczycielami i odwrotnie”. Uważam też, że  chociażby cząstkowa głodówka należy się szkolnym sklepikom sprzedającym niezdrową żywność oraz kiepskiemu oświetleniu. Nie mówiąc o strajku całkowitym całkowicie przeciw komórkom, smartfonom i komputerom, które skutecznie odciągnęły polską młodzież od nauki. Złośliwi próbują nam wmawiać, że poziom szkoły zależy od pracowitości i  jakości nauczycieli oraz od nakładów na szkolnictwo. E tam, bujda. Szkoły się skiepściły, bo nikt w ich obronie nie głodował. Nie podjęto również głodówki w obronie polskiej motoryzacji – i proszę, nie mamy ani syrenki, ani warszawy. Brońmy się, od Tatr do Bałtyku nie jedzmy ani okruszynki. W czasie zaborów znakiem polskości było jedzenie polskich potraw narodowych, w wyniku globalizacji, transformacji i postmodernizmu polską potrawą patriotyczną staje się pusty talerz z orłem w koronie. Autor jest publicystą, historykiem