Występują: Minister – przedstawiciel resortu finansów. Cech charakterystycznych brak, gdyż jest on zbiorczą inkarnacją wszystkich kierowników tego resortu; Dziennikarz – inkarnacja wszystkich dziennikarzy usiłujących odpytywać ministrów finansów.
Miejsce akcji: dowolne miejsce gdzie dziennikarze rozmawiają z ministrami. Dowolność miejsca ma dodatkowo podkreślić uniwersalizm całej sytuacji.
Dziennikarz: Dzień dobry państwu. Dług państwa rośnie i zaczynamy poważnie martwić się o wypłacalność naszego państwa. Co pan na to?
Minister: To bardzo ciekawe pytanie. Ale ja bym zapytał raczej o to w jaki sposób mimo rosnącego deficytu tak doskonale sobie radzimy. To jest według mnie ciekawsze pytanie, więc pozwoli pan, że aby zachować wysoką jakość merytoryczną dyskusji, odpowiem właśnie na nie. Otóż radzimy sobie świetnie, bo ja jestem świetny, a niektórzy moi koledzy są również niczego sobie. Tak więc, reasumując, to dzięki nam – żeby nie zanudzać widzów specjalistyczną terminologią.
Dziennikarz: Ale dziura budżetowa…
Minister: A wie pan, że w tym sezonie dziury są modne? Mój syn na przykład przyszedł ostatnio w dziurawych spodniach i ja już go chciałem pogonić, że syn ministra nie będzie w dziurawych portkach biegał, ale on mi wytłumaczył: „Tata, nie kumasz bazy”. Ale rozumiem, że pan redaktor nie ma syna, więc wybaczam panu nie kumanie bazy i uchylam pytanie.
Dziennikarz: (z rosnącą rozpaczą w głosie): Przyzna pan jednak, że dług…
Minister: Ależ panie redaktorze nie zanudzajmy słuchaczy zbyt specjalistycznym słownictwem, które w dodatku jest przez pana używane w złym znaczeniu. Dług to będzie wtedy jak ja panu pożyczę 200 złotych. Państwo nie ma długów, tylko ma deficyt. Słyszy pan tę przyjemną różnicę: dług (krzywi się) , deficyt (uśmiecha się od ucha do ucha) . Dług (krzywi się) , deficyt (znów się uśmiecha) .
Dziennikarz: (coraz bardziej zrozpaczony) Ale…
Minister: Nie, nie musi mnie pan przepraszać (poklepuje dziennikarza po ramieniu)
Dziennikarz: (zrywa się z krzesła, zaczyna mówić bardzo szybko, tak żeby minister nie zdążył mu przerwać) Ale przecież czy dług (minister się krzywi) , czy deficyt (minister się uśmiecha) to i tak skończy się tak samo. W końcu przestaną nam pożyczać!
Minister: (zdziwiony) A to pan o tym. No teoretycznie ma pan rację, ale praktycznie to mogę pana zapewnić, że może być pan spokojny.
Dziennikarz: (patrzy na niego z niedowierzaniem)
Minister: Tak, tak. Może być pan spokojny. To się nie stanie za mojej kadencji.
Kurtyna (uspokojona opada).
Wszelkie podobieństwo bohaterów do prawdziwych postaci występujących na polskiej scenie politycznej jest oczywiście zupełnie przypadkowe.
Dziennikarz: Dzień dobry państwu. Dług państwa rośnie i zaczynamy poważnie martwić się o wypłacalność naszego państwa. Co pan na to?
Minister: To bardzo ciekawe pytanie. Ale ja bym zapytał raczej o to w jaki sposób mimo rosnącego deficytu tak doskonale sobie radzimy. To jest według mnie ciekawsze pytanie, więc pozwoli pan, że aby zachować wysoką jakość merytoryczną dyskusji, odpowiem właśnie na nie. Otóż radzimy sobie świetnie, bo ja jestem świetny, a niektórzy moi koledzy są również niczego sobie. Tak więc, reasumując, to dzięki nam – żeby nie zanudzać widzów specjalistyczną terminologią.
Dziennikarz: Ale dziura budżetowa…
Minister: A wie pan, że w tym sezonie dziury są modne? Mój syn na przykład przyszedł ostatnio w dziurawych spodniach i ja już go chciałem pogonić, że syn ministra nie będzie w dziurawych portkach biegał, ale on mi wytłumaczył: „Tata, nie kumasz bazy”. Ale rozumiem, że pan redaktor nie ma syna, więc wybaczam panu nie kumanie bazy i uchylam pytanie.
Dziennikarz: (z rosnącą rozpaczą w głosie): Przyzna pan jednak, że dług…
Minister: Ależ panie redaktorze nie zanudzajmy słuchaczy zbyt specjalistycznym słownictwem, które w dodatku jest przez pana używane w złym znaczeniu. Dług to będzie wtedy jak ja panu pożyczę 200 złotych. Państwo nie ma długów, tylko ma deficyt. Słyszy pan tę przyjemną różnicę: dług (krzywi się) , deficyt (uśmiecha się od ucha do ucha) . Dług (krzywi się) , deficyt (znów się uśmiecha) .
Dziennikarz: (coraz bardziej zrozpaczony) Ale…
Minister: Nie, nie musi mnie pan przepraszać (poklepuje dziennikarza po ramieniu)
Dziennikarz: (zrywa się z krzesła, zaczyna mówić bardzo szybko, tak żeby minister nie zdążył mu przerwać) Ale przecież czy dług (minister się krzywi) , czy deficyt (minister się uśmiecha) to i tak skończy się tak samo. W końcu przestaną nam pożyczać!
Minister: (zdziwiony) A to pan o tym. No teoretycznie ma pan rację, ale praktycznie to mogę pana zapewnić, że może być pan spokojny.
Dziennikarz: (patrzy na niego z niedowierzaniem)
Minister: Tak, tak. Może być pan spokojny. To się nie stanie za mojej kadencji.
Kurtyna (uspokojona opada).
Wszelkie podobieństwo bohaterów do prawdziwych postaci występujących na polskiej scenie politycznej jest oczywiście zupełnie przypadkowe.