Prawdziwe problemy Polski, dotykające milionów ludzi mają dziś związek z kondycją gospodarki. Żaden spór o zmianę ustawy antyaborcyjnej ani ich nie przykryje, ani tym bardziej nie rozwiąże. Trzeba zadbać przede wszystkim o to, byśmy nie utracili nic z tego, co tak ciężkim wysiłkiem jako społeczeństwo wypracowaliśmy w minionych 23 latach.
Walka z rosnącym bezrobociem, obmyślanie sposobów otoczenia opieką socjalną ludzi zatrudnionych na tzw. umowach śmieciowych i troska o to, by polska gospodarka nadal się rozwijała powinny być tematami dominującymi w dyskusji publicznej. Rozumie to premier, który na te kwestie położył największy nacisk podczas swojego piątkowego wystąpienia w Sejmie. Zdaje sobie z tego sprawę także największa partia opozycyjna, której przekaz do wyborców w ostatnich tygodniach koncentrował się w ogromnej mierze na gospodarce. Tymczasem niespodziewanie polityczną burzę wywołały dwa skrajne projekty nowelizacji ustawy antyaborcyjnej, złożone przez Ruch Palikota i Solidarną Polskę. Szczególnie propozycja tej ostatniej partii odbiła się szerokim echem, gdyż poparcie lub milczącą aprobatę wyraziło wobec niej 68 posłów Platformy Obywatelskiej.
Wszystkimi posłami, którzy zdecydowali o skierowaniu do dalszych prac sejmowych projektu ustawy o zakazie przerywania ciąży w razie podejrzenia ciężkiego uszkodzenia płodu kierowały na pewno szlachetne intencje. Ochrona życia jest wartością absolutnie kluczową i powinna być poza politycznym sporem. Nie zmienia to faktu, że w Polsce od niemal 20 lat obowiązuje mądry kompromis pomiędzy koniecznością ochrony życia nienarodzonych a prawami kobiet. Nikomu nie wolno zmuszać matek do heroizmu i narażania własnego życia dla nienarodzonego dziecka. Obecna próba zakwestionowania tego kompromisu prowadzi do rozpętania w Polsce wojny światopoglądowej, której skutki są nie do przewidzenia. Pewne jest tylko, że nie przyniosłoby to niczego pozytywnego.
W Polsce bez wątpienia rodzi się zbyt mało dzieci. Nie wynika to jednak z faktu, że Polki wbrew prawu masowo usuwają ciąże, ponieważ z zasady nie chcą mieć potomstwa. Nasze rodaczki mieszkające w Wielkiej Brytanii rodzą statystycznie 2,5 dziecka, podczas gdy tu w kraju zaledwie 1,3. Dowodzi to, że decyzja o powiększeniu rodziny ma głównie podłoże ekonomiczne: kto czuje się bezpiecznie, wie że praca, którą aktualnie posiada pozwoli mu utrzymać większe stadło i jego sytuacja materialna w przewidywalnej perspektywie nie ulegnie pogorszeniu – w pierwszej kolejności inwestuje w potomstwo. Nawet chętniej niż w takie dobra jak nowy samochód czy lepsze mieszkanie. Polskie rodziny chcą być liczniejsze, trzeba im tylko stworzyć ku temu warunki.
Sposobem na to jest m.in. zaproponowane przez premiera wydłużenie urlopów macierzyńskich do roku. Najważniejsza jednak, szczególnie w czasach kryzysu, jest ochrona istniejących miejsc pracy i aktualnego poziomu życia społeczeństwa, by nie doszło do jego zubożenia. W czasach, gdy wokół Polski szaleje ekonomiczny kryzys, uderzający w całe państwa, w dodatku znacznie bogatsze od nas, nie ma co się łudzić, że uda nam się szybko wykonać skok, który radykalnie podniesie dochody i poziom życia ludzi. Trzeba zadbać przede wszystkim o to, byśmy nie utracili nic z tego, co tak ciężkim wysiłkiem jako społeczeństwo wypracowaliśmy w minionych 23 latach. Gdzie się da, należy oczywiście wspierać polskie rodziny, dotyczy to wspomnianych urlopów czy poszerzania dostępu do żłobków i przedszkoli. Na pewno jednak, zamiast wdawać się w niebezpieczne wojenki na temat ustawy antyaborcyjnej, przede wszystkim trzeba troszczyć się o to, by już narodzone dzieci i ich rodzice mieli z czego żyć. Tak brzmi podstawowe kryzysowe wyzwanie na nadchodzące, z pewnością niełatwe, miesiące.
Wszystkimi posłami, którzy zdecydowali o skierowaniu do dalszych prac sejmowych projektu ustawy o zakazie przerywania ciąży w razie podejrzenia ciężkiego uszkodzenia płodu kierowały na pewno szlachetne intencje. Ochrona życia jest wartością absolutnie kluczową i powinna być poza politycznym sporem. Nie zmienia to faktu, że w Polsce od niemal 20 lat obowiązuje mądry kompromis pomiędzy koniecznością ochrony życia nienarodzonych a prawami kobiet. Nikomu nie wolno zmuszać matek do heroizmu i narażania własnego życia dla nienarodzonego dziecka. Obecna próba zakwestionowania tego kompromisu prowadzi do rozpętania w Polsce wojny światopoglądowej, której skutki są nie do przewidzenia. Pewne jest tylko, że nie przyniosłoby to niczego pozytywnego.
W Polsce bez wątpienia rodzi się zbyt mało dzieci. Nie wynika to jednak z faktu, że Polki wbrew prawu masowo usuwają ciąże, ponieważ z zasady nie chcą mieć potomstwa. Nasze rodaczki mieszkające w Wielkiej Brytanii rodzą statystycznie 2,5 dziecka, podczas gdy tu w kraju zaledwie 1,3. Dowodzi to, że decyzja o powiększeniu rodziny ma głównie podłoże ekonomiczne: kto czuje się bezpiecznie, wie że praca, którą aktualnie posiada pozwoli mu utrzymać większe stadło i jego sytuacja materialna w przewidywalnej perspektywie nie ulegnie pogorszeniu – w pierwszej kolejności inwestuje w potomstwo. Nawet chętniej niż w takie dobra jak nowy samochód czy lepsze mieszkanie. Polskie rodziny chcą być liczniejsze, trzeba im tylko stworzyć ku temu warunki.
Sposobem na to jest m.in. zaproponowane przez premiera wydłużenie urlopów macierzyńskich do roku. Najważniejsza jednak, szczególnie w czasach kryzysu, jest ochrona istniejących miejsc pracy i aktualnego poziomu życia społeczeństwa, by nie doszło do jego zubożenia. W czasach, gdy wokół Polski szaleje ekonomiczny kryzys, uderzający w całe państwa, w dodatku znacznie bogatsze od nas, nie ma co się łudzić, że uda nam się szybko wykonać skok, który radykalnie podniesie dochody i poziom życia ludzi. Trzeba zadbać przede wszystkim o to, byśmy nie utracili nic z tego, co tak ciężkim wysiłkiem jako społeczeństwo wypracowaliśmy w minionych 23 latach. Gdzie się da, należy oczywiście wspierać polskie rodziny, dotyczy to wspomnianych urlopów czy poszerzania dostępu do żłobków i przedszkoli. Na pewno jednak, zamiast wdawać się w niebezpieczne wojenki na temat ustawy antyaborcyjnej, przede wszystkim trzeba troszczyć się o to, by już narodzone dzieci i ich rodzice mieli z czego żyć. Tak brzmi podstawowe kryzysowe wyzwanie na nadchodzące, z pewnością niełatwe, miesiące.