Jerzy Pomianowski urodził się w zasymilowanej rodzinie żydowskiej. Debiutował w 1937 (pod pseudonimem Dyonizy Aczkolwiek) w „Próbach”, pierwsze fraszki i przekłady literackie zamieszczał w „Szpilkach”, był także felietonistą pisma „Młodzi idą” Po wybuchu II wojny światowej uciekł do radzieckiej strefy okupacyjnej. Został zwerbowany do pracy w kopalni w Donbasie. Po napaści III Rzeszy na Związek Radziecki w 1941 wyjechał do Tadżykistanu, gdzie rozpoczął studia medyczne. W lutym 1969 na fali antysemickiej kampanii, która była następstwem wydarzeń marcowych, pozbawiony pracy i możliwości druku, wyjechał do Włoch. W latach 1969-1970 wykładał na Akademii Teatralnej w Rzymie. Był również stypendystą włoskiego MSZ.
Współpracował z paryską „Kulturą”. Pod pseudonimem Michał Kaniowski tłumaczył również dla Instytutu Literackiego w Paryżu dzieła dysydentów rosyjskich, takich jak Andriej Sacharow i Aleksandr Sołżenicyn oraz teksty napisane w języku niemieckim m.in. przez Ericha Kastnera.
Wrócił do Polski w 1994 roku. Współpracował z „Tygodnikiem Powszechnym”, „Gazetą Wyborczą” i „Rzeczpospolitą”. Z inspiracji Jerzego Giedroycia założył w 1999 i redaguje miesięcznik „Nowaja Polsza”. Był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i Polskiego PEN-Clubu, a także jednym z założycieli i prezesem Polskiej Unii Pisarzy-Medyków.
Pomianowski został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdką Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski. Otrzymał wiele nagród w tym m.in. nagrody ministra kultury, Polskiego PEN Clubu, Stowarzyszenia Pisarzy Polskiej czy im. Jerzego Giedroycia.