Kwadryga Apollina, którą przewidział 177 lat temu w swoim projekcie architekt Antonio Corazzi, zdobi od dziś fasadę Teatru Wielkiego-Opery Narodowej w Warszawie.
Jej twórcą miał być prof. Paweł Maliński. Wybuch i upadek Powstania Listopadowego uniemożliwił realizację projektu. Obszerny piedestał u szczytu głównej fasady gmachu Teatru Wielkiego pozostał pusty przez blisko dwa stulecia. obecnie pomysł umieszczenia na nim rzeźby Apollina wyszedł od dyrektora Teatru Waldemara Dąbrowskiego.
"Przez 177 lat piedestał Carazziego stał pusty. Dzisiaj w III Rzeczpospolitej przyszedł czas, by zapełnić tę pustkę" - mówił dyrektor Teatru Wielkiego-Opery Narodowej Waldemar Dąbrowski.
"Ta Kwadryga długo nie mogła znaleźć się na swoim miejscu. Jej odsłonięcie wymagało wysiłku. Ale efekt jest zachwycający" - powiedział prezydent Aleksander Kwaśniewski, który odsłonił rzeźbę. "Wraz z tą Kwadrygą Warszawa stała się piękniejsza".
"Dzisiaj w wolnej Polsce jesteśmy świadkami wydarzenia, które powinno radować. Kwadryga znalazła się na swoim miejscu, tak jak wiele innych rzeczy".
Przyzwyczajenie kazało nam sądzić, że pusty fronton Teatru Wielkiego jest czymś naturalnym, jednak dopiero dzięki Kwadrydze będzie można zobaczyć Plac Teatralny w całej jego okazałości, uważa prezydent Warszawy Wojciech Kozak.
Prace nad rzeźbą trwały trzy lata. Jej autorami są prof. Adam Myjak i prof. Antoni Janusz Pastwa. Ważąca 5 ton rzeźba dotarła do Warszawy z Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku.
"To będzie jedyna taka Kwadryga w Europie. Jej oryginalność polega na tym, że konie biegnąć będą po skosie, a nie na wprost. Wymuszone to zostało szczupłością piedestału, ale taki układ jest szalenie plastyczny" - uważa Janusz Pastwa.
Dzieło łączy w sobie cechy współczesne i antyczne. "Współczesne są np. ogony i grzywy rumaków czy płaszcz Apollina, ale w swym zamierzeniu obiekt ten opiera się na tradycyjnych fundamentach sztuki greckiej" - wyjaśnił Adam Myjak.
"To autorski projekt artystów idący tropem corazziańskim. Sam szkic Corazziego, który się zachował, jest niewiele większy od znaczka pocztowego, oddaje więc tylko ikonograficzny sens tego dzieła" - mówił Dąbrowski.
Po odsłonięciu rzeźby w Teatrze Wielkim-Operze Narodowej otwarto wystawę poświęconą historii Placu Teatralnego i Antonio Corazziego. Są na niej prezentowane m.in. oryginalne dokumenty z Akademii Florenckiej, 37 projektów Corazziego ze zbiorów Biblioteki Casanatense w Rzymie oraz obrazy ze zbiorów muzeów polskich, przedstawiające portrety osób współpracujących z architektem i widoki budowli, które projektował.
Włoski architekt późnego klasycyzmu Antonio Corazzi (1792-1877) był autorem wielu śmiałych rozwiązań urbanistycznych centrum Warszawy, które przetrwały do dzisiaj. Do Polski przyjechał na wezwanie rządu Królestwa Polskiego i zrealizował ponad 50 budynków, w tym około 30 obiektów użyteczności publicznej. Jego projekty cechuje umiar w dekoracji, bogata gra spiętrzanych brył i częste użycie kolumnowych portyków.
Swoimi monumentalnymi budynkami wywarł duży wpływ na wygląd XIX- wiecznej Warszawy. Zaprojektował m.in. pałace: arcybiskupa Hołowczyca, Staszica i Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych oraz zespół budynków przy placu Bankowym - pałace Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu, Ministra Skarbu, gmach Banku Polskiego. W latach 1826-1833 wykonał projekt jednego z najwybitniejszych budynków neoklasycyzmu w Polsce - Teatru Wielkiego w Warszawie.
Pracował także nad budowlami użyteczności publicznej dla miast Królestwa Polskiego, np. Radomia, Suwałk, Lublina, Siedlec, Radzymina.
em, pap
"Przez 177 lat piedestał Carazziego stał pusty. Dzisiaj w III Rzeczpospolitej przyszedł czas, by zapełnić tę pustkę" - mówił dyrektor Teatru Wielkiego-Opery Narodowej Waldemar Dąbrowski.
"Ta Kwadryga długo nie mogła znaleźć się na swoim miejscu. Jej odsłonięcie wymagało wysiłku. Ale efekt jest zachwycający" - powiedział prezydent Aleksander Kwaśniewski, który odsłonił rzeźbę. "Wraz z tą Kwadrygą Warszawa stała się piękniejsza".
"Dzisiaj w wolnej Polsce jesteśmy świadkami wydarzenia, które powinno radować. Kwadryga znalazła się na swoim miejscu, tak jak wiele innych rzeczy".
Przyzwyczajenie kazało nam sądzić, że pusty fronton Teatru Wielkiego jest czymś naturalnym, jednak dopiero dzięki Kwadrydze będzie można zobaczyć Plac Teatralny w całej jego okazałości, uważa prezydent Warszawy Wojciech Kozak.
Prace nad rzeźbą trwały trzy lata. Jej autorami są prof. Adam Myjak i prof. Antoni Janusz Pastwa. Ważąca 5 ton rzeźba dotarła do Warszawy z Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku.
"To będzie jedyna taka Kwadryga w Europie. Jej oryginalność polega na tym, że konie biegnąć będą po skosie, a nie na wprost. Wymuszone to zostało szczupłością piedestału, ale taki układ jest szalenie plastyczny" - uważa Janusz Pastwa.
Dzieło łączy w sobie cechy współczesne i antyczne. "Współczesne są np. ogony i grzywy rumaków czy płaszcz Apollina, ale w swym zamierzeniu obiekt ten opiera się na tradycyjnych fundamentach sztuki greckiej" - wyjaśnił Adam Myjak.
"To autorski projekt artystów idący tropem corazziańskim. Sam szkic Corazziego, który się zachował, jest niewiele większy od znaczka pocztowego, oddaje więc tylko ikonograficzny sens tego dzieła" - mówił Dąbrowski.
Po odsłonięciu rzeźby w Teatrze Wielkim-Operze Narodowej otwarto wystawę poświęconą historii Placu Teatralnego i Antonio Corazziego. Są na niej prezentowane m.in. oryginalne dokumenty z Akademii Florenckiej, 37 projektów Corazziego ze zbiorów Biblioteki Casanatense w Rzymie oraz obrazy ze zbiorów muzeów polskich, przedstawiające portrety osób współpracujących z architektem i widoki budowli, które projektował.
Włoski architekt późnego klasycyzmu Antonio Corazzi (1792-1877) był autorem wielu śmiałych rozwiązań urbanistycznych centrum Warszawy, które przetrwały do dzisiaj. Do Polski przyjechał na wezwanie rządu Królestwa Polskiego i zrealizował ponad 50 budynków, w tym około 30 obiektów użyteczności publicznej. Jego projekty cechuje umiar w dekoracji, bogata gra spiętrzanych brył i częste użycie kolumnowych portyków.
Swoimi monumentalnymi budynkami wywarł duży wpływ na wygląd XIX- wiecznej Warszawy. Zaprojektował m.in. pałace: arcybiskupa Hołowczyca, Staszica i Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych oraz zespół budynków przy placu Bankowym - pałace Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu, Ministra Skarbu, gmach Banku Polskiego. W latach 1826-1833 wykonał projekt jednego z najwybitniejszych budynków neoklasycyzmu w Polsce - Teatru Wielkiego w Warszawie.
Pracował także nad budowlami użyteczności publicznej dla miast Królestwa Polskiego, np. Radomia, Suwałk, Lublina, Siedlec, Radzymina.
em, pap