Były prezydent Czech Vaclav Havel, który zmarł 18 grudnia, przygotował tuż przed śmiercią okolicznościowy tekst w związku z 80. urodzinami włoskiego pisarza, eseisty, semiologa, mediewisty i filozofa Umberto Eco. Najbardziej podziwiam jego erudycję - napisał Havel.
- Na mnie, który nie miał dostępu do normalnej edukacji szkolnej, ponieważ partia komunistyczna widziała w całej naszej rodzinie wroga ludu, to, co robi największe wrażenie u Umberto Eco, to jego erudycja - napisał Havel. Tekst ten opublikował dziennik "Corriere della Sera" w związku z przypadajacymi w czwartek 80. urodzinami Eco.
- Gdyby nie jego niepospolity talent, jego wrażliwość, jego wyobraźnia, bystrość i talent narracyjny, w XX wieku nie byłoby kogoś takiego: bez wątpienia nadzwyczajnego fenomenu literackiego i semiologa, którego praca inspirować będzie wiele pokoleń studentów - dodał były prezydent Czech. Podkreślił, że za wielkie szczęście uważa to, że mógł osobiście wręczyć włoskiemu pisarzowi i eseiście nagrodę swojej fundacji "Wizja 97".
"Życzę mu wszystkiego, czego można pragnąć w jego czcigodnym wieku i nie mogę doczekać się, kiedy będę mógł przeczytać jego nowe eseje i powieści" - dodał Vaclav Havel, który zmarł na niespełna trzy tygodnie przed jubileuszem włoskiego pisarza.
Umberto Eco urodził się 5 stycznia 1932 r. w mieście Alessandria w Piemoncie na północy Włoch. W 1954 r. ukończył filozofię na Uniwersytecie w Turynie, a swą pracę magisterską poświęcił świętemu Tomaszowi z Akwinu. Studia te rozbudziły w nim na całe życie zainteresowanie średniowieczem, którym zaczął zajmować się równolegle z semiologią i współczesną kulturą masową.
W 1956 r. Eco opublikował pierwszą książkę - "Problem estetyki u świętego Tomasza", która była rozwinięciem tez jego pracy magisterskiej.
W latach 1959-1975 Umberto Eco pracował jako redaktor znanego wydawnictwa Bompiani. To w nim wydaje wszystkie swoje książki. Jego nakładem w 1962 roku ukazała się rozprawa "Dzieło otwarte", której międzynarodowy sukces zaskoczył także samego autora. Duże poruszenie w kręgach krytyki wywołała przedstawiona tam koncepcja semiotycznej analizy dzieła sztuki. To ta publikacja zapoczątkowała sławę Eco, wykraczającą poza granice Włoch.
Pracę w wydawnictwie łączył z karierą na uniwersytetach. Począwszy od lat 60. wykładał w Turynie, Mediolanie, Florencji i w Bolonii, gdzie w 1975 roku otrzymał katedrę semiotyki i został profesorem zwyczajnym. To również na uniwersytecie bolońskim kierował Instytutem Komunikacji i Rozrywki DAMS i prowadził zajęcia z teorii mediów i komunikacji. Analizował największe fenomeny środków przekazu i kultury masowej, między innymi postać Jamesa Bonda oraz popularne komiksy, których jest wielkim znawcą.
Pracę wykładowcy zakończył wraz z przejściem na emeryturę w 2007 roku.
Przełomowy dla Umberto Eco był rok 1980, gdy wydał swą pierwszą powieść "Imię róży", która stała się światowym bestsellerem. Została przetłumaczona na 44 języki i ukazała się w nakładzie ponad 30 milionów egzemplarzy. Druga jego powieść, "Wahadło Foucaulta" ukazała się w 1988 roku. Felietony, jakie opublikował na łamach tygodnika "L'Espresso" zostały opublikowane w latach 90. w zbiorach "Zapiski na pudełku od zapałek".
Inne jego powieści to "Wyspa dnia poprzedniego" z 1994 roku, "Baudolino", "Tajemniczy płomień królowej Loany" z 2004 roku i najnowsza - "Cmentarz w Pradze" opublikowana w 2010 roku. Powieść ta wywołała ogromne poruszenie na świecie, ponieważ ukazała mechanizmy manipulacji i rozbudzenia antysemityzmu od XIX wieku, a na tym tle - powstania głośnych tak zwanych "Protokołów Mędrców Syjonu", które stały się potem ideologiczną podstawą prześladowań Żydów.
Jest również autorem rozpraw: "W poszukiwaniu języka uniwersalnego", "Między kłamstwem a ironią", "Filozofia frywolna", "Historia piękna", "Rakiem. Gorąca wojna i populizm mediów", "Jak napisać pracę dyplomową. Poradnik dla humanistów", "Historia brzydoty", "Teoria semiotyki".
em
- Na mnie, który nie miał dostępu do normalnej edukacji szkolnej, ponieważ partia komunistyczna widziała w całej naszej rodzinie wroga ludu, to, co robi największe wrażenie u Umberto Eco, to jego erudycja - napisał Havel. Tekst ten opublikował dziennik "Corriere della Sera" w związku z przypadajacymi w czwartek 80. urodzinami Eco.
- Gdyby nie jego niepospolity talent, jego wrażliwość, jego wyobraźnia, bystrość i talent narracyjny, w XX wieku nie byłoby kogoś takiego: bez wątpienia nadzwyczajnego fenomenu literackiego i semiologa, którego praca inspirować będzie wiele pokoleń studentów - dodał były prezydent Czech. Podkreślił, że za wielkie szczęście uważa to, że mógł osobiście wręczyć włoskiemu pisarzowi i eseiście nagrodę swojej fundacji "Wizja 97".
"Życzę mu wszystkiego, czego można pragnąć w jego czcigodnym wieku i nie mogę doczekać się, kiedy będę mógł przeczytać jego nowe eseje i powieści" - dodał Vaclav Havel, który zmarł na niespełna trzy tygodnie przed jubileuszem włoskiego pisarza.
Umberto Eco urodził się 5 stycznia 1932 r. w mieście Alessandria w Piemoncie na północy Włoch. W 1954 r. ukończył filozofię na Uniwersytecie w Turynie, a swą pracę magisterską poświęcił świętemu Tomaszowi z Akwinu. Studia te rozbudziły w nim na całe życie zainteresowanie średniowieczem, którym zaczął zajmować się równolegle z semiologią i współczesną kulturą masową.
W 1956 r. Eco opublikował pierwszą książkę - "Problem estetyki u świętego Tomasza", która była rozwinięciem tez jego pracy magisterskiej.
W latach 1959-1975 Umberto Eco pracował jako redaktor znanego wydawnictwa Bompiani. To w nim wydaje wszystkie swoje książki. Jego nakładem w 1962 roku ukazała się rozprawa "Dzieło otwarte", której międzynarodowy sukces zaskoczył także samego autora. Duże poruszenie w kręgach krytyki wywołała przedstawiona tam koncepcja semiotycznej analizy dzieła sztuki. To ta publikacja zapoczątkowała sławę Eco, wykraczającą poza granice Włoch.
Pracę w wydawnictwie łączył z karierą na uniwersytetach. Począwszy od lat 60. wykładał w Turynie, Mediolanie, Florencji i w Bolonii, gdzie w 1975 roku otrzymał katedrę semiotyki i został profesorem zwyczajnym. To również na uniwersytecie bolońskim kierował Instytutem Komunikacji i Rozrywki DAMS i prowadził zajęcia z teorii mediów i komunikacji. Analizował największe fenomeny środków przekazu i kultury masowej, między innymi postać Jamesa Bonda oraz popularne komiksy, których jest wielkim znawcą.
Pracę wykładowcy zakończył wraz z przejściem na emeryturę w 2007 roku.
Przełomowy dla Umberto Eco był rok 1980, gdy wydał swą pierwszą powieść "Imię róży", która stała się światowym bestsellerem. Została przetłumaczona na 44 języki i ukazała się w nakładzie ponad 30 milionów egzemplarzy. Druga jego powieść, "Wahadło Foucaulta" ukazała się w 1988 roku. Felietony, jakie opublikował na łamach tygodnika "L'Espresso" zostały opublikowane w latach 90. w zbiorach "Zapiski na pudełku od zapałek".
Inne jego powieści to "Wyspa dnia poprzedniego" z 1994 roku, "Baudolino", "Tajemniczy płomień królowej Loany" z 2004 roku i najnowsza - "Cmentarz w Pradze" opublikowana w 2010 roku. Powieść ta wywołała ogromne poruszenie na świecie, ponieważ ukazała mechanizmy manipulacji i rozbudzenia antysemityzmu od XIX wieku, a na tym tle - powstania głośnych tak zwanych "Protokołów Mędrców Syjonu", które stały się potem ideologiczną podstawą prześladowań Żydów.
Jest również autorem rozpraw: "W poszukiwaniu języka uniwersalnego", "Między kłamstwem a ironią", "Filozofia frywolna", "Historia piękna", "Rakiem. Gorąca wojna i populizm mediów", "Jak napisać pracę dyplomową. Poradnik dla humanistów", "Historia brzydoty", "Teoria semiotyki".
em