– Nasza analiza daje pierwszy dowód na to, że te procesy są wciąż aktywne i prawdopodobnie powodują trzęsienia Księżyca, gdy dochodzi do jego stopniowego ochładzania się i kurczenia – tłumaczy Thomas Watters, starszy naukowiec z Center for Earth and Planetary Studies at the Smithsonian’s National Air and Space Museum w Waszyngtonie. – Niektóre z tych wstrząsów mogą mieć nawet do 5 stopni w skali Richtera – dodał.
Uskoki te przypominają małe klify przypominające schodkowe stopnie. Było je już widać podczas misji Apollo 17 w 1972 roku, gdy astronauci Eugene Cernan i Harrison Schmitt musieli jechać „zygzakiem” swoim księżycowym łazikiem nad urwiskiem Lee-Lincoln.
Watters jest głównym autorem badania, które miało na celu przeanalizowanie danych z czterech sejsmometrów umieszczonych na Księżycu przez astronautów. Wyniki eksperymentu opublikowano 13 maja w „Nature Geoscience”. Astronauci umieścili sprzęt podczas misji Apollo 11, 12, 14, 15 i 16. Pierwszy z nich działał tylko przez trzy tygodnie, jednak pozostałe cztery odnotowały 28 małych trzęsień na Księżycu w latach 1969-1977. Każde z nich miało od 2 do 5 stopni w skali Richtera.
Ponadto nowa analiza wykazała, że sześć z ośmiu wstrząsów miało miejsce, gdy Księżyc znajdował się w pobliżu apogeum, czyli najdalszego punktu od Ziemi na swojej orbicie. – Sądzimy, że jest bardzo prawdopodobne, że te osiem wstrząsów powstało w wyniku uskoku w postaci naprężeń powstających, gdy skorupa księżycowa została skompresowana przez globalny skurcz i siły pływowe, co wskazuje, że sejsmometry Apollo zarejestrowały kurczący się Księżyc, a Księżyc jest nadal aktywny tektonicznie – powiedział Watters.
Czytaj też:
Pentagon wyśle 120 tys. żołnierzy na Bliski Wschód. Groźba ataku ze strony Iranu