Izraelska operacja przeciw Hezbollahowi w południowym Iranie może służyć za poligon doświadczalny ostatecznej rozprawy z Iranem.
W 1977 roku Irak rozpoczął budowę reaktora atomowego w Osiraku pod Bagdadem. W 1981 roku izraelskie samoloty zbombardowały konstrukcję, aby uniemożliwić reżimowi Saddama Husajna wyprodukowanie bomby jądrowej. Operacja udała się idealnie - reaktor został poważnie uszkodzony, w wyniku wybuchów bomb zginęło 11 osób po irackiej stronie, Izrael nie poniósł żadnych strat. Od tamtej pory Osirak jest wzorem uderzenia wyprzedzającego jako skutecznej metody walki z bandytyzmem na świecie.
Atak na Hezbollah w południowym Libanie odbył się zgodnie z koncepcją, która skłoniła Izrael do operacji w Osiraku. Oburzenie świata (m.in. Watykanu), która zarzuca Tel-Awiwowi podjęcie działań nieadekwatncych do zagrożenia, świadczy o braku zrozumienia sytuacji. Libańscy szyici, z których wyrasta Hezbollah, to dzieci rewolucji islamskiej ajatollaha Chomeiniego w Ira-nie w 1979 roku. Ich hasłem naczelnym jest szariat, czyli walka z niewiernymi, przede wszystkim z Izraelem. Ten, spodziewając się ich zmasowanego ataku, działa prewencyjnie, aby go uniemożliwić. Co ważne, nie atakuje całego Libanu - najlepiej świadczą o tym ulotki, które ostrzegają mieszkańców Bejrutu o atakach. Chce po prostu rozwiązać ostatecznie problem Hezbollahu.
W ten sam sposób może wyglądać ewentualny atak na Iran, który cały czas grozi wyprodukowaniem bomby atomowej. To nie będzie akcja w stylu irackim, która doprowadziła do ugrzęźnięcia w tym kraju wojsk amerykańskich i rozpętania wojny domowej. To będzie raczej szybka, kosmetyczna operacja, mająca usunąć rządzący reżim oraz zniszczyć tamtejsze instalacje jądrowe. Miejmy nadzieję, że do tego nie dojdzie i porozumienie z Teheranem uda się znaleźć metodami dyplomatycznymi. Łatwiej będzie odnieść sukces politykom, jeśli będą mieli kij, którym będą mogli Iranowi pogrozić. W końcu, jak mawiał Clausewitz, wojna jest kontynuacją polityki, tylko innymi środkami.
Atak na Hezbollah w południowym Libanie odbył się zgodnie z koncepcją, która skłoniła Izrael do operacji w Osiraku. Oburzenie świata (m.in. Watykanu), która zarzuca Tel-Awiwowi podjęcie działań nieadekwatncych do zagrożenia, świadczy o braku zrozumienia sytuacji. Libańscy szyici, z których wyrasta Hezbollah, to dzieci rewolucji islamskiej ajatollaha Chomeiniego w Ira-nie w 1979 roku. Ich hasłem naczelnym jest szariat, czyli walka z niewiernymi, przede wszystkim z Izraelem. Ten, spodziewając się ich zmasowanego ataku, działa prewencyjnie, aby go uniemożliwić. Co ważne, nie atakuje całego Libanu - najlepiej świadczą o tym ulotki, które ostrzegają mieszkańców Bejrutu o atakach. Chce po prostu rozwiązać ostatecznie problem Hezbollahu.
W ten sam sposób może wyglądać ewentualny atak na Iran, który cały czas grozi wyprodukowaniem bomby atomowej. To nie będzie akcja w stylu irackim, która doprowadziła do ugrzęźnięcia w tym kraju wojsk amerykańskich i rozpętania wojny domowej. To będzie raczej szybka, kosmetyczna operacja, mająca usunąć rządzący reżim oraz zniszczyć tamtejsze instalacje jądrowe. Miejmy nadzieję, że do tego nie dojdzie i porozumienie z Teheranem uda się znaleźć metodami dyplomatycznymi. Łatwiej będzie odnieść sukces politykom, jeśli będą mieli kij, którym będą mogli Iranowi pogrozić. W końcu, jak mawiał Clausewitz, wojna jest kontynuacją polityki, tylko innymi środkami.