Wyjście z dołka

Jest to gra fascynująca, wymaga dużej zręczności, inteligencji i pracy, ale jest za to i dla początkującego, i dla rutynowanego amatora nigdy nie zanikającym źródłem rozkoszy i wzruszeń sportowych, z drugiej zaś strony przedmiotem nigdy nie wyczerpanego studjum" - pisał przed 70 laty Adam Gubatta w "Zarysie gry w golfa".
Na obszarze około 60 ha wytyczonych jest 18 tras, które umownie nazwijmy boiskami, różnej długości - od 100 m aż do 600 m. Każde boisko ma miejsce startu i na samym końcu dołek, małą dziurkę w idealnie równo skoszonej trawie, w której trzeba umieścić piłkę dzięki możliwie najmniejszej liczbie uderzeń. Tiger Woods, geniusz tej dyscypliny sportu, pokonuje siedmiokilometrową trasę około 65 uderzeniami, my na początku potrzebujemy około stu strzałów. Nie zrażajmy się jednak, bo wystarczy, że przynajmniej raz na cztery godziny mała biała piłeczka wzleci w powietrze i poleci w miarę prosto i daleko, byśmy już na zawsze przepadli w objęciach golfa.

Sport 120 milionów
Wiosną 1923 r. kilkunastu cudzoziemców stworzyło w Warszawie pierwsze w Polsce pole golfowe. Dziewięć dołków przy ul. Czerniakowskiej dało początek długiej i mocno skomplikowanej historii sportu, gry i zabawy, która dzisiaj nadgania stracone dziesięciolecia. W dobie PRL golf obok stonki i coca-coli stanowił jedno z większych zagrożeń jedynie słusznego ustroju. Przedwojenne pola zaorano albo zarosły drzewami (jak podwarszawski park w Powsinie). Rodzimi golfiści wyjechali w bezpieczne miejsca, grając na przykład jeszcze po dziewięćdziesiątym roku życia - jak Karol książę Radziwiłł - w Buenos Aires.
W 1993 r. trzy kluby założyły Polski Związek Golfa. Po ośmiu latach sport zainteresował około 5 tys. osób w III RP. Niekoniecznie są to "staruchy milionerzy z cygarami", jak chciała peerelowska propaganda. Grają politycy, aktorzy, lekarze, urzędnicy i dziennikarze. Grają młodzi biznesmeni, ale także studenci. Wreszcie coraz więcej menedżerów zawstydzonych podczas wizyty w siedzibie centrali w Amsterdamie, Nowym Jorku czy Londynie tym, że narada rozpoczęła się od golfa, a oni mogli się tylko przyglądać.
Na świecie w golfa gra 120 mln ludzi, przede wszystkim klasa średnia. Ta, która już doszła do wniosku, że kolejna godzina nadliczbowa spędzona w pracy przynosi dochód fiskusowi, a pracobiorcy wyłącznie podwyższa poziom cholesterolu. Dlatego uciekają do Tunezji, Turcji, Portugalii czy Hiszpanii, gdzie dwa tygodnie na polu golfowym można spędzić taniej niż nad Wisłą. Basen Morza Śródziemnego jest dzisiaj największym zagłębiem europejskiego golfa. Od połowy lat 70. Stary Kontynent zwariował na punkcie tej gry, ale wciąż daleko nam do Amerykanów (30 mln osób regularnie grających w golfa). Gdy na północy Europy zawieja i śnieg, kilka milionów Niemców, Holendrów, Skandynawów i Brytyjczyków ucieka z kijami w poszukiwaniu ciepła.
Golf to sport wyjątkowo demokratyczny. Można się bawić na publicznym polu za 5 dolarów przez cały dzień bądź czekać 10 lat w kolejce na członkostwo w ekskluzywnym japońskim klubie za milion dolarów. Ważne, że każdy może spróbować.

Z golfem do UE?
W Polsce golf podąża drogą przez mękę. Zaczyna się od problemu ziemi. Szanse na w miarę opłacalną inwestycję golfową daje bliskość dużych miast, ale tam nie ma wolnych terenów. Jeśli są, to golf z reguły przegrywa w potyczce z developerami. W kraju, gdzie klimat nie pozwala grać dłużej niż siedem miesięcy w roku, trudno stworzyć sensowny biznesplan dla stuhektarowego pola, jeśli metr kwadratowy ziemi kosztuje więcej niż dolara. Dla budowniczych osiedli mieszkaniowych to akurat kwota niewielka.
Jeżeli już mamy pole golfowe, zaczyna się problem z podatkiem. Polska jest jednym z nielicznych krajów, gdzie lokalny podatek od nieruchomości w takim samym stopniu obejmuje wielką, piękną zieloną przestrzeń, czyli pole golfowe, i na przykład fabrykę lodówek. W Skandynawii czy Wielkiej Brytanii lokalna administracja dotuje ten rekreacyjny teren, gdzie jeszcze kilka lat wcześniej był ugór, stawy i łąki, które nie przynosiły gminie żadnego dochodu. U nas jest rada gminy, która ustala na przykład stawkę 50 gr za metr kwadratowy dawnego wysypiska śmieci tylko dlatego, że od niedawna przyjeżdżają tam samochody przyzwoitszej klasy. Właściciel, chcąc nie chcąc, przenosi ciężar podatku na grającego. W efekcie golfiści jeżdżą często do Czech czy Niemiec, gdzie jest nieporównanie taniej.
"Wyjściem z dołka", które sugeruje Unia Europejska i jej komisja sportowa, jest udział inwestora publicznego w przedsięwzięciach. Na razie wszystkie obiekty golfowe w Polsce, niektóre już na poziomie światowym, powstały wyłącznie dzięki pieniądzom prywatnym. Włodarze gmin zaczynają jednak rozumieć, że warto wnieść do spółki grunt, bo każde pole golfowe daje co najmniej 40 miejsc pracy, ożywia ruch turystyczny i handlowy. No i rośnie prestiż miejsca. Władze województwa zachodniopomorskiego, czując bliskość kompletnie zwariowanych na punkcie golfa Skandynawów, postanowiły zbudować na początek trzy pola. Bo dlaczego nie zacząć konkurować o względy miłośników "nie zanikającego źródła rozkoszy" z sąsiadami? Do Unii Europejskiej z golfem w wianie jako naszym czołowym produktem turystycznym? Dlaczego nie? Ziemi leżącej odłogiem u nas dostatek.