Piergollini

Ilekroć przychodzą do nas na obiad Francuzi, staramy się poczynić kolejny niewielki krok na drodze poddania Unii Europejskiej wpływom jakże wartościowej - ale jakże mało znanej i docenianej - polskiej kultury i cywilizacji dnia codziennego. Zgromadzone doświadczenia pozwalają mi już na podzielenie się kilkoma spostrzeżeniami natury taktycznej, które mogą pomóc idącym w nasze ślady zastępom bojowników o przyłączenie UE do Polski w odnoszeniu kolejnych sukcesów.

Zaczynamy od lojalnego uprzedzenia, że głównym daniem będą pierogi. Goście patrzą na nas z uprzejmą wyrozumiałością, a potem zawsze znajduje się ktoś odważny, kto pyta: "A co to jest pierrogui?", uroczo gruchając miejscowym "r" i kładąc akcent na "i". Jest to dla nas poważne wyzwanie. Uzmysłowić barwę, woń, smak i opływową formę pierogów - umiejętnie uwypuklając przy tym intrygujący kontrast między ową opływowością a wrąbkami na brzegu, wprowadzającymi do całości bryły element nieoczekiwanej chropowatości, kłócącej się w zasadzie z jej przeznaczeniem w postaci łagodnego prześliźnięcia się przez przełyk - nie jest rzeczą łatwą, gdy mamy do czynienia z kimś, kto nigdy takiego cuda nie widział. A oni nie widzieli. Niektórzy z naszych gości widzieli dwie wojny światowe, ale pieroga nigdy. Czujemy się więc trochę tak, jakbyśmy wrócili z dalekiej podróży kosmicznej i mieli teraz opowiedzieć, jak wygląda wszechświat.
Zaczynamy od gorączkowego szukania w świecie znanym naszym gościom punktów odniesienia, które mogłyby się okazać styczne z podstawowymi punktami charakteryzującymi pierogi. W sukurs przychodzi tu kuchnia włoska, bardzo popularna we Francji i innych krajach Unii Europejskiej, jak również w Ameryce. Ciekawe, że liczna emigracja włoska pociągnęła za sobą w świat nawet swoją kuchnię, a liczna emigracja polska nie stworzyła tam choćby mafii. W każdym razie kulinarna italizacja części świata pozwala na śmiałe stwierdzenie, że pierogi dają się z grubsza zaliczyć do tej samej kategorii pożywienia co tortellini i ravioli. Oczywiście, wiemy, że ravioli i tortellini to jedynie smutne, blade cienie mglistego zarysu prawdziwego pieroga. Przybysz ze Wschodu mógłby w porywie dobrej woli nazwać je ewentualnie "pierożkami", ale długo by się potem wstydził tej chwili słabości. Trzeba jednak przyznać, że tortellini i ravioli mają na wierzchu ciasto, a w środku nadzienie - i to jest doskonały punkt wyjścia, żeby w umysłach gości przygotować grunt pod przełom w ich życiu: przejście z epoki "pierożków" do epoki Pierogów.
Lansowanie pierogów w skali prywatnej ma - rzecz jasna - swoje uroki, ale stanowczo zbyt wolno posuwa nas naprzód w batalii o uczynienie z nich trwałych i nieodzownych elementów cywilizacji ogólnoeuropejskiej. Aby doprowadzić do przejścia tej cywilizacji na pierogi, trzeba zręcznie łączyć działania nawiązujące do tradycji i utartych schematów z najnowocześniejszymi metodami marketingowymi.
Skoro ze spotkań prywatnych wynieśliśmy już wiedzę o tym, że mówienie o pierogach nie ożywia należycie perystaltyki przewodu pokarmowego ani wydzielania soków trawiennych - należy sięgnąć do wypróbowanych skojarzeń z kuchnią włoską. Nie można jednak przyciągnąć publiczności umieszczaniem w witrynach restauracji zachęt o treści: "Zapraszamy na pierogi, czyli coś podobnego do tortellini i ravioli, tylko większe, grubsze, z innego ciasta i z innymi nadzieniami". Na początku trzeba trochę zmylić klienta, żeby zmniejszyć jego czujność i zmiękczyć jego opór wobec nowinek z dalekich, nieznanych krajów. W tym celu zamiast frontalnie atakować pierogami i natrafić na zaporowy ogień tortellini, zachodzimy klienta z flanki i zaskakujemy go widokiem znajomych barw. "Były tortellini! Były ravioli! Od dziś - nowe danie piergollini!" - głoszą nasze plakaty reklamowe. A gdy już zaczną jeść i się przyzwyczają, szybciutko przestawiamy "o" z "g", a z pozostałej części zostawiamy tylko "i" - i jesteśmy górą. Ani się spostrzegli, a jedzą pierogi. Ani się spostrzegli, a zaczęła się polonizacja Europy. Amerykanie mogli hamburgerami i coca-colą, my możemy pierogami, barszczem i makowcem. Lepsze, zdrowsze i naprawdę europejskie.
Barszcz i makowce ruszą w drugiej fali uderzeniowej. Nie będziemy tłumaczyć, że to świetna zupa z buraków, bo pomyślą, że chcemy im wmusić skażoną paszę dla zwierząt hodowlanych. Nowoczesna myśl marketingowa nakazuje raczej organizowanie spotkań gastronomicznych z konkursem na temat "Z czego jest ta zupa?". Nikt i tak nie wygra nagrody, bo oczywiście nikomu nie przyjdzie do głowy, że ktoś miałby czelność podawać wywar z buraków. A kiedy już się rozsmakują i zachwycą - zdradzamy się z tymi burakami i łamiemy opór przez oszołomienie. Z makowcami trzeba postępować jeszcze inaczej. Francuzi boją się, że mak to opium, więc w ogóle maku nie jedzą. Startujemy zatem z hasłem nawiązującym do energetyki nuklearnej: "Po ujarzmieniu atomu - ujarzmione opium: skosztuj makowca!". Nie jest ważne, jak wielkie mamy atuty w ręce. Ważne, żeby ich użyć bez kompleksów.