Książka

Siedem państw - USA, Wielka Brytania, Szwecja, Francja, Japonia, Holandia i Niemcy - podaje się za przykład kapitalizmu w najlepszym wydaniu. Wszystkie mają gospodarkę wolnorynkową i wyznają w ogólnym zarysie tę samą filozofię. Na tym jednak podobieństwa raczej się kończą. Kraje te odniosły sukces ekonomiczny, ale nie wszystkie jednakowo radzą sobie z problemami gospodarczymi. Jeśli zaś przyjrzeć się życiu codziennemu, pracy, stylom zarządzania i taktykom negocjacyjnym, łatwo dostrzec znaczne różnice - odczuł je na przykład każdy Amerykanin, który negocjował z Japończykami. "Siedem kultur kapitalizmu" to próba zdefiniowania najważniejszych mechanizmów regulujących życie tych bogatych społeczeństw. "Chcieliśmy wiedzieć, w czym celuje każdy z krajów i dlaczego. Krążyły mity o Niemcach, którzy świetnie sobie radzą z budowaniem infrastruktury, o tym, że Amerykanie celują w pomysłowości (obmyślaniu nowych produktów), a Japończycy odnoszą sukcesy we wprowadzaniu nowych towarów na rynek. Czy cechy te wiążą się z narodowością? Czy tworzenie dobrobytu jest tylko przedmiotem precyzyjnej, suchej nauki i nie ma związku ze światem kultury?" - pytają Charles Hampden-Turner i Alfons Trompenaars, autorzy książki, która jest rezultatem badań przeprowadzonych wśród 15 tys. menedżerów z różnych krajów świata przez Center for International Business Studies w Amstevelen w Holandii. Badania te pozwalają stwierdzić, że sposób, w jaki członkowie poszczególnych społeczności postrzegają czas, rodzinę, historię, silnie i często podświadomie wpływa na styl prowadzenia interesów. Systemy wartości, modele kulturowe - zwykle kojarzone z rozwojem społecznym albo ze sztuką - to podstawowe składniki sukcesu ekonomicznego.



Charles Hampden-Turner i Alfons Trompenaars, Siedem kultur kapitalizmu, Dom Wydawniczy ABC, Warszawa 1998 r.