Doktor Piotr

Przede wszystkim był lekarzem ortopedą. Uważał się za ucznia i współpracownika, a także kontynuatora idei twórcy polskiej rehabilitacji prof. Wiktora Degi. Ale najwięcej zrobił jako działacz społeczny.
Poznałem go kilkanaście lat temu w szpitalu w Koninie, gdzie - z jednej strony - walczył o stworzenie dobrych warunków terapii swoich pacjentów i naprawiał skutki pseudoleczenia dzieci przez kręgarzy, z czym stykał się na co dzień, a z drugiej - prowadził ciągłe utarczki z ówczesnymi władzami w trosce o zapewnienie niepełnosprawnym ich praw, o docenienie roli rehabilitacji i stworzenie fundacji pomocy tym ludziom. W latach 80. tygodnik "Wprost" poświęcił mu reportaż w publikowanym wówczas cyklu "Polski kocioł", w którym opisywaliśmy zmagania niepokornych, dynamicznych osobowości z biurokracją.
Janaszek w końcu walkę tę wygrał - w 1989 r. utworzył fundację. Wówczas także zorganizował pierwszy w Polsce obóz wypoczynkowo-rehabilitacyjny dla dzieci i młodzieży z ciężkim kalectwem w Mielnicy nad Gopłem. Został prezesem Towarzystwa Walki z Kalectwem, organizował zawody sportowe, stał się niekwestionowanym autorytetem w dziedzinie rehabilitacji niepełnosprawnych. Stworzył - z czego był szczególnie dumny - warsztaty terapii zajęciowej, wychodząc z założenia, że ludzie pokrzywdzeni przez los nie powinni być odsuwani na boczne tory, lecz należy im dać szansę osiągania satysfakcji poprzez pracę. Jego śmierć w wypadku samochodowym przerwała proces budowy kolejnego szczebla w systemie opieki nad niepełnosprawnymi - pierwszego w Polsce Zakładu Aktywizacji Zawodowej dla osób kończących warsztaty.
W naszej rzeczywistości dostrzegał wiele absurdów. Od czasów studenckich reagował na nie, pisząc artykuły, a ostatnio przede wszystkim minifelietony. Można go było często spotkać w pociągu z nieodłącznym notebookiem, zawsze gotowego do dyskusji, pełnego pomysłów i planów. Wiele z nich - dla naszego dobra - zdążył wcielić w życie.