Wprost od czytelników

Wolnoć Tomku
To oburzające, że Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji rości sobie prawa do ingerowania w życie dorosłych ludzi. Poprzez swoje działania ewidentnie dąży do cenzurowania "niemoralnych" programów. Godzi to w wolność nas wszystkich. Każdy ma prawo decydować, czy obejrzy program "Big Brother", czy nie. Nikt nie ma prawa dokonać tego wyboru za nas.
KONRAD FICHNA

Praca domowa
O ile trudno kwestionować korzyści, jakie praca w domu daje niepełnosprawnym i młodym matkom, o tyle warto podać w wątpliwość słuszność innych przemawiających za nią argumentów ("Praca domowa", nr 12). Po pierwsze, liczne eksperymenty dowodzą, że telepraca jest o wiele mniej atrakcyjna, niż sugeruje to artykuł. Powód? Zdecydowana większość pracowników chce się spotykać z kolegami z firmy. Potrzeba kontaktu z innymi jest jedną z najsilniejszych motywacji, dla których codziennie udajemy się do fabryki czy biura. Po drugie, teza, jakoby człowiek pracujący w domu był mniej zestresowany, też nie znajduje potwierdzenia w rzeczywistości. Termin wykonania zadania jest święty i tak samo stresujący dla pracujących w biurze i w zaciszu swego pokoju. Równie istotnym problemem jest to, że inni domownicy dekoncentrują pracownika i absorbują jego uwagę, przez co jego wydajność może de facto spaść. Co ważniejsze, wiele osób potrzebuje fizycznej zmiany miejsca, aby choć trochę się zdystansować od trudności w życiu osobistym czy spraw, którymi żyją ich bliscy. Wielu ludzi mających problemy z organizacją czasu docenia regularność i uporządkowanie dnia wymuszone przez przymus codziennego stawiania się w pracy.
PIOTR ZIENTARA

Brzemię sukcesu
Najsłynniejszym polskim sportowcem, ba, jednym z najsłynniejszych Polaków na świecie jest obecnie Adam Małysz. Sprawił, że Polska znów zaczęła się liczyć w narciarskim świecie. Z dnia na dzień stał się urzeczywistnionym marzeniem o sukcesie i doskonałym przykładem talentu popartego ciężką pracą. Tegoroczne sukcesy chłopaka z Wisły były jedynie wstępem do kariery i walki o najwyższe laury. Prawdziwym sprawdzianem tego, co potrafi, będzie nadchodzący sezon. Czy jeśli Adam nie będzie zwyciężał z tak niesłychaną częstotliwością, jak to dotychczas czynił, nie zostanie skazany przez kibiców na banicję? Czy jeśli w kolejnym konkursie zajmie dalsze miejsce, rodacy nie odwrócą się od niego? Czy nie zgaśnie zapał setek młodych ludzi, którzy wzorem Adama zakładają narty?
MATEUSZ MALICKI
Warszawa

W tył zwrot
Jestem majorem rezerwy, a ostatnim miejscem mojej służby była logistyka POW. Zgadzam się z autorką tekstu "W tył zwrot" (nr 12), że w wojsku nie ma żadnej polityki kadrowej i to od wielu lat. Wyznaczanie na inne stanowiska służbowe odbywa się wielotorowo, ale - niestety - niezmiernie rzadko zgodnie z kompetencjami, umiejętnościami oraz ambicjami kandydata.
W miarę jak kurczy się liczba intratnych stanowisk, coraz częściej czynnikiem decydującym o karierze oficera stają się jego koneksje. Podejrzewam, że w tej chwili niewielu przełożonych wyższego szczebla wie, co umieją ich podwładni, i którzy coś umieją, a którzy tylko się podpisują pod tym, co wymyślą inni. Nie dziwi mnie, że choć mamy wielu oficerów z dyplomami poważnych akademii, niewielu chce i może służyć w strukturach NATO. To nie ich wina. Najczęściej ci zorientowani w temacie nie są wysyłani na kursy językowe, gdyż przełożeni uważają - poniekąd słusznie - że nie będzie miał ich kto zastąpić w czasie trwania kursu. Aby dobrze opanować język obcy, trzeba na to poświęcić półtora roku. W tym czasie etat szkolącego się oficera jest po prostu zablokowany. Kończą więc kursy językowe byli oficerowie polityczni, ludzie, bez których przełożeni mogą się obejść, a także osoby umiejące się dogadać z tymi, którzy o wysłaniu na kurs językowy decydują.
KRZYSZTOF P.
Bydgoszcz