KATARZYNA NOSOWSKA: Umiarkowanie pogodny. Już od dłuższego czasu nie jestem ponura. Walczę o spokój ducha. Chciałabym, żeby spokój był we mnie stanem stałym. Nauczyłam się np., żeby się nie czepiać jakichś irytujących drobiazgów albo nie mówić: „o Boże, ale jest słabo". Co nie oznacza, że nie doświadczam trudnych momentów.
Twoje życie wydaje się szalenie ustabilizowane.Mam skłonność do bycia rozchwianą, więc muszę je stabilizować.
W porównaniu z innymi wokalistkami jesteś dosyć nieasertywna. A nie masz sobie równych w odwadze pisania tekstów, np. w „Umieraj stąd", „Stygnę” czy „Boję się o nas”.Chyba nie mam wyjścia. Szczerość to jedyne, co mogę zaproponować słuchaczom. Nawet jeśli jakiś mój tekst mi się nie podoba, pocieszam się, że przynajmniej jest prawdziwy. Ale nie sprzedaję wszystkiego. Myślę, że np. tekst „Boję się o nas" jest uniwersalny, bo każdy z nas ma takie momenty, kiedy jest parszywy i rani. A ja potrafię ranić. Jak się pracuje ze słowem, to zna się słowa, które ranią. Ja nie ranię z premedytacją, raczej jak głupek, ktoś kompletnie nieświadomy i nieogarnięty. Szanuję ludzi mi bliskich, którzy potrafią mi wybaczyć i wiedzą, że czasem najnormalniej w świecie jestem głupolem, idiotką.
A może piszesz tak dobre teksty, bo nie komunikujesz się inaczej?To prawda. Czasami chciałabym coś powiedzieć, ale bardzo często nawet bardzo bliskim osobom nie jestem w stanie.
Ale możesz napisać o tym tekst?Tak. Wiem, że to głupie.
Całą rozmowę Katarzyny Nosowskiej i Roberta Leszczyńskiego przeczytasz w poniedziałkowym wydaniu tygodnika "Wprost".